1. Είναι γνωστή η αγάπη των αναρχαριστερών και ιδίως των Συριζαίων για την ελευθερία και τη δημοκρατία με την τάξη, τους θεσμούς και τις διαδικασίες της.
Μόνο που αυτή είναι η ελευθεριότητα να κάνω ΕΓΩ αυτό που μου αρέσει, αυτό που θέλω – και όποιον πάρει ο χάρος. Η δε δημοκρατία είναι πάλι να κάνω ΕΓΩ αυτό που θέλω, δηλαδή η κομματική κυβέρνηση υπό τον πρωθυπουργό, αγνοώντας Σύνταγμα και θεσμούς.
Αυτή η τάση εκδηλώθηκε φανερά πλέον στην αποδοχή ίσως και προτροπή ή τουλάχιστον ενθάρρυνση των διάφορων τύπων εγκληματιών, που οι έγκριτοι δημοσιογράφοι αποκαλούν «αντιεξουσιαστές» ή «μπαχαλάκηδες» και οι αναρχοαριστεροί τους θεωρούν «παιδιά» ή «λαϊκούς αγωνιστές» και παρόμοια.
Οποιαδήποτε κυβέρνηση, λοιπόν, δεν δημιουργεί τέτοιες συνθήκες πρέπει να θεωρείται φασιστική, καταπιεστική, αστυνομοκρατούσα.
2. Από τις 7/7/19 που έχασαν τις εθνικές εκλογές κι έγιναν μια θλιβερή αντιπολίτευση, οι τσιπριστές προσπαθούν να διασπείρουν και να εδραιώσουν την εντύπωση πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη που εκπροσωπεί τη μεγάλη κεντροδεξιά μερίδα του πληθυσμού είναι, ή προωθεί, το αστυνομικό κράτος.
Προσπαθούν με άλλα λόγια να πείσουν τους εύπιστους βλάκες (και είναι πολλοί αυτοί) πως οι προσπάθειες να σταματήσουν οι αυθαιρεσίες και βιαιότητες των αναρχοαριστερών εγκληματιών (= παραβατών των ισχυόντων νόμων) στα πανεπιστήμια και στα κέντρα των μεγάλων πόλεων είναι αυθαίρετη, βίαιη αστυνομοκρατία.
Μια προεκλογική υπόσχεση της ΝΔ ήταν πως θα πατάξει το έγκλημα και τις ταραχές που προωθούσαν οι λούμπεν αριστεροί και θα επαναφέρει την έννομη τάξη σε κάθε περιοχή. Αλλά η θέση των τσιπριστών ήταν, είναι και θα είναι ενάντια σε κάθε προσπάθεια επιβολής των υφιστάμενων νόμων τους οποίους παραγνώριζαν τόσο κυνικά ως κυβέρνηση. Τώρα δε παραγνωρίζουν πεισματικά το απλό γεγονός πως η ΝΔ κέρδισε χάρη σε αυτή την υπόσχεση και πως το δικό τους μπαχαλόκομμα ηττήθηκε διότι δεν προώθησε την έννομη τάξη.
3. Εκ πρώτης όψεως μπορούμε να επικαλεστούμε βλακεία κι εθελοτυφλία.
Διότι αφού θέλεις να επανέλθεις στην εξουσία, δεν θα επιλέξεις αντιπαράθεση σε αυτό το πεδίο (δηλ. την επαναφορά της τάξης) όπου, όπως διαφαίνεται από τις δημοσκοπήσεις, η μεγάλη πλειοψηφία επικροτεί τις κυβερνητικές επιλογές.
Ή ίσως να είναι μια συνήθεια βαθύρριζη μετά από δεκαετίες πιπιλίσματος προπαγάνδας τέτοιων αντιλήψεων, που σε κάποιο βαθμό έχουν δόση αλήθειας για την αστυνομοκρατία που ίσχυε ως τα τέλη της δεκαετίας 1960 και αργότερα στην επταετία των γελοίων κολονέλων.
Μα θα πρέπει να υπάρχει και ο λόγος της γενικής ανικανότητας του κ. Τσίπρα να καταπιαστεί με κάτι πιο σοβαρό και, κυρίως, να αλλάξει τρόπο συμπεριφοράς κλίνοντας προς μια πιο ειρηνική συναινετική αντιμετώπιση των πολιτικών αντιπάλων.
Η βάση του λενινισμού είναι η βίαιη αντιπαράθεση και ανατροπή και ο λενινισμός είναι η βάση της τσιπρικής νοοτροπίας που φέρνει την ανικανότητα.
