1. Δήμος είναι ο λαός, φυσικά. Δήμος Αθηναίων είναι ο λαός (=οι κάτοικοι) της Αθήνας – άσχετα με το ότι στη νοσηρή νοοτροπία μας έγινε μια ποιητική ή φροϋδική «μετάθεση» και Δήμος τώρα πια θεωρείται η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Υπάρχουν πολλές τέτοιες μεταθέσεις.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση επίσης είναι Δημόσιο. Το δε Δημόσιο συμπεριλαμβάνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πρωθυπουργό και όλους τους κρατικούς αξιωματούχους μέχρι τους πιο ταπεινούς κλητήρες ή καθαρίστριες (που όμως κάποτε αμείβονται με μισθό που θα ζήλευε ένας καθηγητής). Το ευρύ Δημόσιο υποτίθεται υπάρχει για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των πολιτών και για τον σκοπό αυτό πληρώνεται από τους φόρους που οι πολίτες αναγκάζονται να χαρίζουν στον φοροεισπρακτικό μηχανισμό του κράτους.
2. Οι πολιτικάντηδες που τυχαίνει να καταλάβουν την εξουσία (=να γίνουν κυβέρνηση) έχουν ως πρώτο μέλημα όχι την εξυπηρέτηση των πολιτών αλλά την παραμονή τους την εξουσία και την εξυπηρέτηση αυτών που θα τους ψηφίσουν ξανά. Αυτή είναι μια από τις πολλές χάρες του δημοκρατικού πολιτεύματος – που είναι ουσιαστικά μια εκλεγμένη από τον λαό πρωθυπουργική δικτατορία.
Υπάρχει και ο Δήμος που εκλέγει την Τοπική Αυτοδιοίκηση, δηλαδή τον δήμαρχο και το δημοτικό συμβούλιο και τις επιτροπές του κλπ.
Και αυτοί, όπως οι κεντρικοί κυβερνήτες, θέλουν να παραμείνουν στη δημοτική εξουσία. Έτσι και αυτοί δημιουργούν θέσεις εργασίας για να διορίζονται τωρινοί και μελλοντικοί φίλοι ψηφοφόροι.
Είναι η κοινή ανθρώπινη φύση στην πιο ποταπή εκδοχή της.
3. Είμαι σίγουρος πως έχετε δει συνεργεία του Δήμου ή κάποιου υπουργείου ή κάποιας ΔΕΚΟ, να εργάζονται κάπου.
Είναι κοινότατο θέαμα ένα συνεργείο να ανοίγει ή να κλείνει ή να διορθώνει μια λακκούβα σε δρόμο. Παλιά τέτοιες εργασίες γίνονταν Σαββατοκύριακα για να πληρώνονται υπερωρίες. Γι’ αυτό υπήρχαν καθυστερήσεις σε τέτοιες εργασίες.
Τώρα βλέπουμε το συνεργείο των 5 ή 6 να επιδίδονται με αφοσίωση και πάθος στη δουλειά (και το δούλεμα).
Ένας σκάβει με κομπρεσέρ ή τσάπα και φτυάρι ή χύνει τσιμέντο. Άλλος μετακινεί τα μπάζα ή φτιάχνει το τσιμέντο. Δύο ή και τρεις εποπτεύουν. Ο οδηγός κάθεται στο φορτηγό και καπνίζει ή παίζει με το κινητό του.
Είναι η Δημόσια Επιχείρηση Αποτελεσματικότητας.
(Ναι, κάποτε βλέπουμε κι ένα βανάκι να σταματά και ο οδηγός και ο συνεπιβάτης, κι οι δυο να διορθώνουν μια κολόνα ΟΤΕ ή ΔΕΗ.)
4. Έτσι, δυστυχώς, έχει εκπαιδευθεί και θα συνεχίζει να εκπαιδεύεται σε οικογένεια, σχολείο και ΑΕΙ, ο Δήμος.
Ένας μαθητής που παίρνει βαθμό κάτω από τη βάση, ας πούμε 1 (δηλαδή μόλις και ξέρει να γράφει το όνομά του σε κόλλα εξετάσεων), παίρνει το ίδιο απολυτήριο ή πτυχίο με έναν που είχε 8 (δηλαδή 3 βαθμούς πάνω από τη βάση 5). Μερικοί Αναρχοαριστεροί, μάλιστα, έχουν αναπτύξει ολόκληρη φιλοσοφία βασισμένη πάνω στην καταπληκτική, επαναστατική αντίληψη πως η αριστεία είναι ρετσινιά και, συνεπώς, όχι μόνο αχρείαστη μα επιζήμια στην ψυχολογία των νέων (να νιώθουν αποτυχημένοι) και στην πρόοδο της κοινωνίας.
Κι αναρωτιέται κάποιος σχετικά λογικός πολίτης που θέλει τα παιδιά του να «προκόψουν».
«Μα πώς γίνεται αυτό; Με ποια λογική;» Μα σχεδόν αμέσως έρχεται η απάντηση. «Στην Ελλάδα ζούμε!»
Η Ελλάδα είναι η χώρα που έδωσε τα φώτα στην Ευρώπη!
5. Η ΔΕΗ είχε το 2018 σχεδόν 1 δις ευρώ ζημίες. Τα ΕΛΤΑ έχουν τελευταία 100 εκμ ζημιά ετησίως. Η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης έχει τα δικά της εκατομμύρια. Αυτά καλύπτονται από ληστρικούς φόρους.
Αλλά τέτοια είναι η γενική νοοτροπία, θολωμένη από αβυσσαλέα σύγχυση συνθημάτων και ψευδαπατών. Οι πολίτες δεν επιχειρούν να διαδηλώσουν ή να κάνουν καταλήψεις ενάντια σε τέτοια κατάφωρη αδικία.
Μόλις κοπεί ένα επίδομα ή περικοπεί μια σύνταξη για να εξοικονομηθούν λεφτά να καλύψουν αυτές τις ζημίες (που οφείλονται σε κακοδιαχείριση και υπεράριθμο προσωπικό με παχυλούς μισθούς και συντάξεις) αμέσως ξεσηκώνονται οι ευαίσθητες ανθρωπιστικές ομάδες να διακηρύξουν την αντίθεσή τους στην «αδικία»!
Δεκαετίες τώρα ζούμε σε αυτό το κλίμα ηλιθιότητας.
