1. Σε μια ευνομούμενη, πολιτισμένη κοινωνία, υπάρχουν βέβαια τα σώματα ασφαλείας που προστατεύουν αν και όταν χρειάζεται. Μα οι πολίτες δεν θα έπρεπε να χρειάζονται πολλή προστασία ούτε και υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Το υπουργείο Εσωτερικών αρκεί. Μα πώς θα πεισθούν οι σκληροπυρηνικοί πολιτικάντηδες;
Ένας από τους κύριους λόγους που ο Σύριζα έχασε την εμπιστοσύνη των πολιτών είναι, εκτός από την ακατάσχετη ψευδολογία, το αίσθημα ανασφάλειας που δυνάμωσε καθώς η τσιπρική «κανονικότητα» ολίσθησε προς μια αυξανόμενη παραβατικότητα. Ευτυχώς η νέα κυβέρνηση δεν δείχνει την τσιπρική ανεκτικότητα στο έγκλημα.
Οι πολίτες απειλούνται με πολλούς τρόπους μα σήμερα μένω με δύο. Ο ένας είναι η παραβατικότητα του ίδιου του κράτους όταν διάφοροι αξιωματούχοι χρησιμοποιούν τη θέση τους για να καταπιέσουν και να τιμωρήσουν πολίτες, όπως έκαναν οι κ. Καμμένος και Κοτζιάς με συνεχείς μηνύσεις. Ο άλλος είναι διάφορες εγκληματικές ομάδες ψυχάκηδων που αμφιέζονται ως «αγωνιστές» ή «δημοκράτες» και νομίζουν πως αυτοί είναι ο Νόμος.
2. Στην πρώτη κατηγορία εντάσσεται η μήνυση του κ. Κοτζιά κατά της εκδότριας της πνευματικής επιθεώρησης Athens Review of Books κας Μαρίας Βασιλάκη, επειδή αυτή τον αποκάλεσε «γκαουλάιτερ του σταλινισμού». Ο κ. Κοτζιάς θεώρησε φυσικά πως θιγόταν η τιμή του κι έτσι αντί να δείξει πως δεν ήταν «γκαουλάιτερ του σταλινισμού», με τη συμπεριφορά του έδειξε πως μάλλον είναι.
Διότι ο χαρακτηρισμός είναι μια γνώμη βασισμένη στο παρόν και παρελθόν του κ. Κοτζιά που όντως χρημάτισε μέλος του ΚΚΕ το οποίο ήταν και είναι αμετανόητα σταλινικό και τότε έγραφε προπαγανδιστικά εγχειρίδια, όπως ο ίδιος ομολόγησε δημοσίως.
Ως υπουργός Εξωτερικών στην τσιπρική κυβέρνηση πάλι έδειξε πως πρεσβεύει αναρχοαριστερές αντιλήψεις και μάλιστα τσακώθηκε τόσο άγρια με τον κ. Καμμένο, υπουργό Άμυνας που παραιτήθηκε από την κυβέρνηση.
Πολλοί άνθρωποι των γραμμάτων υποστήριξαν την Επιθεώρηση (μεταξύ τους και μερικοί με Νόμπελ) μα ο κ. Κοτζιάς και οι Έλληνες δικαστές είχαν δική τους γνώμη – και η Επιθεώρηση δεινοπαθεί.
Αυτή είναι η κρατική τρομοκρατία όταν οι αξιωματούχοι δεν ανέχονται την ανεξάρτητη γνώμη άλλων. Ο Κόκκινος Τρόμος του Λένιν.
3. Υπάρχει και ο τρόμος των ποικίλων μπαχαλάκηδων όπως οι «αγωνιστές» με μολότοφ στα Εξάρχεια ή ο Ρουβίκωνας.
Οι δράσεις συχνά προαναγγέλλονταν και προβάλλονταν από τα ΜΜΕ. Οι διοικητές είναι γνωστοί, επώνυμοι κι εμφανίζονται σε διάφορα κανάλια. Επιπλέον δηλώνουν πως αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις παραβατικότητες των κουκουλοφόρων εκτελεστών.
Παραδόξως οι διωκτικές αρχές όχι μόνο δεν προέβησαν σε συλλήψεις, μα μέλη της τσιπρικής κυβέρνησης έδιναν κάλυψη με τον ισχυρισμό πως δεν γνωρίζουν τους δράστες. Μα γνώριζαν άριστα τους μη κουκουλοφόρους ηγέτες που ήταν (και είναι) οι ηθικοί αυτουργοί, οι οποίοι επίσης υπόκεινται σε δίωξη και τιμωρία.
Είναι γελοίο και υβριστικό να ισχυρίζονται κυβερνώντες, αστυνομικοί και δικαστικοί πως δεν γνωρίζουν την ταυτότητα των δραστών, όταν γνωρίζουν τους ηγήτορες υποκινητές.
Η παραβατικότητα επεκτάθηκε τόσο που έγινε κανονικότητα. Ας ελπίσουμε πως ο νέος υπουργός Προστασίας θα προστατεύει τους πολίτες και όχι τους παραβάτες προωθώντας την κάθαρση στα εξαχρειωμένα Εξάρχεια και όπου αλλού χρειάζεται.
