Και τα δύο είναι θέματα προσωπικά που μας προκαλούν με καθημερινά διλήμματα και δυσκολίες.
Ναι πιστεύω σε Έναν θεό μα όχι τον θεό των εκκλησιαστικών Χριστιανών ή των Μωαμεθανών ή τον Γιαχβέ των Ιουδαίων. Ο Θεός ή Αλλάχ ή Γιαχβέ των θρησκειών αυτών είναι, μου φαίνεται, μια σατανική στρέβλωση της πιο βαθιάς, πιο σημαντικής αλήθειας του σύμπαντος. Αυτή μας λέει πως χωρίς εκείνη την απερινόητη Υπέρτατη Δύναμη ούτε το σύμπαν θα υπήρχε ούτε, συνεπώς, οι άνθρωποι με το μεγαλείο άλλοι της νοημοσύνης και άλλοι της βλακείας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως σε όλη την ιστορική της περίοδο η χριστιανική θρησκεία έδινε συνοχή στην κοινωνία, όπως η γλώσσα και ο νόμος. Μα τίποτα περισσότερο. Στις μέρες μας μάλιστα με τον φανατισμό και την απίστευτη άγνοια των εκκλησιαστικών γενικά από τους Πατριάρχες ως τους πιο αμόρφωτους γέροντες του λαού έχει πάψει να είναι παράγων συνοχής κι έχει γίνει συντελεστής διχασμού και συγκρούσεων.
Η τηλεπάθεια που ενώνει μερικούς ανθρώπους (μητέρα και παιδί, αδέλφια, στενούς φίλους κλπ.) νοητικά παρά τις πολύ μεγάλες αποστάσεις και άλλα όμοια (όχι ψευτο-πνευματικά, φαντασιακά) φαινόμενα δεν εξηγούνται από τις επιστήμες που ασχολούνται μόνο με μετρήσιμα υλικά φαινόμενα. Αλλά δείχνουν πως υπάρχει μια αόρατη, απροσπέλαστη για τις επίσημες επιστήμες ζώνη. Ακόμα και η Κβαντική Φυσική που ανέτρεψε πολλά επιστημονικά δόγματα δεν μπορεί να εισέλθει σε κείνη τη ζώνη, σε κείνο το αθέατο πεδίο. Εκεί μάλλον βρίσκεται η Θεία παρουσία.
Ο Θεός δεν βρίσκεται ούτε σε εικονίσματα και ναούς που λατρεύονται από αφελείς και κερδοσκόπους εκκλησιαστικούς, ούτε στα λόγια και στην πίστη των λεγόμενων «πιστών» και των κερδοσκόπων καθοδηγητών τους. Μα ούτε και στους ουρανούς που είναι κρύος αχανής χώρος, ένα σκοτεινό διάστημα.
Οι θεολόγοι και άλλοι «πατέρες» θα έκαναν καλά να ερευνήσουν και να πουν στους πιστούς τι είναι αυτός ο «ουρανός» όπου έχει τον θρόνο του ο Θεός και γύρω του φτερουγίζουν τα Χερουβίμ και άλλες σεραφικές υπάρξεις. Διότι όσο μένουν σε αυτές τις κυριολεκτικές φαντασιώσεις κρατούν σε μεσαιωνικό σκοτάδι τους ανθρώπους και βρίσκονται σε αντιπαλότητα με τις επίσημες επιστήμες που προοδεύουν αλματωδώς και παράγουν αδιάψευστη (αν και συχνά επικίνδυνη και βλαβερή) τεχνολογία.
Με ποια λογική έγινε στη χώρα μας η θρησκεία δημόσια υπηρεσία και, παρά την τεράστια περιουσία της, οι εργαζόμενοι σε αυτήν πληρώνονται από το κράτος; Είναι η σύγχρονη δεισιδαιμονία των πολιτευτών που ψαρεύουν ψήφους σε θολά νερά. Όλες οι άλλες εξηγήσεις είναι συγκαλύψεις της αισχροκέρδειάς τους. Είναι πολύ αηδιαστικό να βλέπεις και να ακούς στην τηλεόραση ψεύτες πολιτικάντηδες να μιλούν για τη θρησκεία και τον Ορθόδοξο χριστιανισμό – που ούτως ή άλλως μόνο ορθόδοξος (στην κυριολεκτική έννοια) δεν είναι.
Με ποια λογική (πέραν της απάτης) πρέπει άθρησκοι και άθεοι ή πιστοί άλλων θρησκειών και δοξασιών να πληρώνουν φόρους κι έτσι να χρηματοδοτούν μια συνδικαλιστική οργάνωση με πολλούς σκοταδιστές φανατικούς που δεν προσφέρουν καμιά υπηρεσία στην Πολιτεία – μόνο μια ψεύτικη παρηγοριά σε αμόρφωτους, αφελείς και αδαείς; Στην εποχή μας όλοι αυτοί είναι πολύ περισσότεροι από τους ορθόδοξους πιστούς (αν υπάρχουν τέτοιοι!).
Ο διαπρεπής καθηγητής Ηλίας Μόσιαλος δέχθηκε μια επίθεση από το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο της Εκκλησίας, την Ιερά Σύνοδο, μα και από μέλη της κυβέρνησης (!), από διάφορους άλλους θρησκόληπτους πολιτικάντηδες και πολλούς εύθικτους φανατικούς «πιστούς», γιατί έκανε μια χιουμοριστική ανάρτηση αναφέροντας την Παναγία και τον Ιωσήφ και προωθώντας άλλη μια φορά τον εμβολιασμό. Γράφει ο Άρης Αλεξανδρής στην Καθημερινή 30/12/21 («Θρησκεία και φανατισμός»):
Η χριστεπώνυμη πολεμική που ενέπνευσε η ανάρτηση του καθηγητή δεν είναι κάτι παραπάνω από τελετουργικός σπασμός ενός απαρχαιωμένου συστήματος σκέψης, το οποίο έχει μάθει να επιβιώνει μέσα από την έριδα, την ηθικολογία και το κυνηγητό. Είναι μια ξεπερασμένη γραφικότητα, την οποία, όπως αναμενόταν, ακολούθησαν κατά πόδας και συγκεκριμένοι πολιτικοί, είτε από γνήσιο συντηρητισμό είτε από ψηφοθηρική σκοπιμότητα.
Οι δυο προτάσεις συνοψίζουν άριστα την κατάσταση της σύγχρονης προκατάληψης και δεισιδαιμονίας. Ο Αλεξανδρής τελειώνει το άρθρο του λέγοντας πως αυτό που μπορεί να αλλάξει είναι «τα μέσα με τα οποία επιχειρούμε να τραβήξουμε τον άνθρωπο από το μεσαιωνικό σκοτάδι στο φως της λογικής.»
Κι αυτός χρησιμοποιεί στερεότυπα κλισέ (όπως κι εγώ, πιο πάνω). Μα η πραγματική θρησκεία είναι πέρα από μια λογική που δεν αποδέχεται το αθέατο πεδίο και τον Θεό ως Πρωταρχή και Πρωταιτία. Πέρα και από μια τυφλή πίστη που λέει πως ο Θεός είναι έξω από μένα και ας είναι «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών» – και είναι ο δικός μου Θεός ο μόνος αληθινός Θεός και ας κάνουν την ίδια διεκδίκηση και άλλες πίστεις, εξίσου τυφλές.
Οι άνθρωποι θα αλλάξουν νοοτροπία. Θα αποτραβηχτούν περισσότεροι από μια στυγνή, ξεπερασμένη δέσμη δογμάτων που δεν έχει καμιά πρακτική βελτιωτική σχέση με την ανθρώπινη καθημερινότητα. Μα θα μείνουν ή με μια στείρα άρνηση κάθε πνευματικής αλήθειας ή με τη λογική που λέει πως ο υλικός κόσμος είναι η μόνη πραγματικότητα!
Τουλάχιστον ας αποκολληθεί το κράτος από την Εκκλησία (κανένα υπουργείο να μην σχετίζεται με τη θρησκεία) και η λεγόμενη Ορθοδοξία της Ανατολικής Χριστιανικής Εκκλησίας ας παλέψει μόνη της να κρατήσει και να αυξήσει τους πιστούς της.
