Οι γυναίκες εκ φύσεως ελκύουν την προσοχή. Μα τελευταία μετά τις εθνικές εκλογές ιδίως, απέκτησαν έλξη και στην πολιτική δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια.
Δημοσιογράφοι, αρθρογράφοι, αναλυτές κάθε είδους και φύλου ασχολούνται με την απουσία πολλών γυναικών από την πολιτική σκηνή.
Είναι μια νέα ψύχωση που πλήττει την ψυχή των Ελλήνων.
Γράψαμε ήδη μερικά άρθρα δείχνοντας πως δεν θεωρούμε σπουδαίο αυτό το θέμα και πως προσεγγίζεται με λάθος κριτήρια και προοπτική. Ξαναγράφω κι εγώ διότι βλέπω νέα άρθρα με την ίδια ψύχωση.
Π.χ. η κα Κατερίνα Σώκου γράφει «Περισσότερες γυναίκες και λιγότερες εξαρτήσεις» στην Καθημερινή 17/7/19: «Μόνο 5 γυναίκες στο υπουργικό συμβούλιο … μόλις 61 γυναίκες σε σύνολο 300 βουλευτών».
Δεν είναι μόνο γυναίκες που εκφράζουν αυτή την απορία. Πολλοί άντρες άντρες επίσης πάσχουν από την ίδια ψύχωση. Είναι επιδημία.
Εγώ εδώ εκφράζω την απορία: Γιατί απορούν; Γιατί υπονοούν ή γράφουν ευθέως πως θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότερες γυναίκες στην πολιτική; Δεν φθάνουν οι ζημιές που κάνουν οι άντρες;
Τα περισσότερα κείμενα γράφονται γιατί ίσως οι γραφιάδες δεν έχουν τίποτα καλύτερο να απασχοληθούν ή γιατί νομίζουν πως μια και το φεμινιστικό κίνημα είναι αντρειωμένο (ναι, ως σεξιστής σαρκάζω) ας μπούμε κι εμείς στο γιορτινό άρμα…
Συμφωνώ με τον Νικόδημο πως σχετίζεται με τον σοσιαλισμό. Προσθέτω μάλιστα πως είναι μια αρρωστημένη απόρροια της σοσιαλιστικής ιδεοληψίας της ισότητας.
Η παρουσία ή απουσία γυναικών από το παλκοσένικο της πολιτικής ούτε πρόβλημα είναι ούτε σοβαρό θέμα.
Το σοβαρό θέμα είναι κατά πόσο ευσταθούν οι πολιτικές που η νέα κυβέρνηση επιχειρεί να εφαρμόσει και θα οδηγήσουν σε ανάπτυξη, δικαιοσύνη και ευμάρεια.
Το αν θα το επιχειρούν αυτό φίφτι-φίφτι γυναίκες – άντρες ανήκει στη σφαίρα της σοσιαλιστικής σάχλας!
Αυτή η σάχλα δυστυχώς διαπότισε και την κεντροδεξιά νοοτροπία.
