1. Ήταν στις 24/6 απόγεμα στο Γκάζι σε εκδήλωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής παρουσία της Επιτρόπου (Ρουμάνας) Κορίνας Κρέτσου, του εκπροσώπου της Κομισιόν Μ. Σχοινά, του π. αναπλ. Υπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης Αλ. Χαρίτση και του π. δημάρχου Γ. Καμίνη.
Παρούσα με την εύσωμη υπερηφάνεια της και η κα Ζωή Κωνσταντοπούλου, πρώην Συριζαία και πρώην πρόεδρος της Βουλής, κόμπαζε για τον κομμουνισμό της και τις επιτεύξεις του.
Το πόσο αλλοπρόσαλλη είναι η συμπεριφορά της και πόσο χοντρή και άκαμπτη η νοοτροπία της, το γνωρίσαμε από τις παλαβομάρες της προεδρίας της για 6 μήνες και από την αμετροέπειά της.
Πόσο χοντρόπετση μπορεί να είναι μια ευκατάστατη μεγαλοαστή σε ένα φιλελεύθερο καθεστώς όπου εκφράζει άνετα και ασυνάρτητα τις κομπλεξικές σκέψεις της, να καυχιέται σε μια γυναίκα που μεγάλωσε μέσα στα βρόμικα απόνερα και τις φρικτές αναμνήσεις ενός καθεστώτος καταπίεσης και τρόμου σαν εκείνο των Γκεοργκίου-Ντεζ και Τσαουσέσκου;
2. Κάτι ανάλογο έκανε, πάλι παρουσία της Ρουμάνας, ο βουλευτής του ΚΚΕ στη Βουλή, Ν. Καραθανασόπουλος, που εγκωμίασε τα επιτεύγματα των χωρών που, αφού δεινοπάθησαν επί 4 δεκαετίες, επιτέλους απαλλάχθηκαν από τις φρικαλεότητες, τις εκτοπίσεις σε γκουλάγκ, τις εκτελέσεις και τη γενική φτωχοποίηση, του κομμουνισμού. Και να επιμένει, μετά, πως αυτό το καρκίνωμα είναι το μέλλον της ανθρωπότητας!
Φαντασθείτε τώρα κάποιον Νεοναζί από τους μπράβους του κ. Μιχαλολιάκου να μιλάει για την ανάπτυξη και τις επιτεύξεις του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού σε γιό ή κόρη κάποιων αιχμαλώτων που θανατώθηκαν στο Άουσβιτς ή, πιο πιθανά, στο Μπούχενβαλντ.
Το να περιμένεις λογική κι ευαισθησία (και κάποιο σεβασμό για τα θύματα) από Έλληνες αναρχοαριστερούς ή ακροδεξιούς είναι σαν να περιμένεις τον ήλιο να ανατείλει από τη δύση!
Από τη Βαρκελώνη ως το Βλαδιβοστόκ και από το Ταλίν της Εσθονίας ως τα Τίρανα της Αλβανίας, μπορεί να υπάρχουν συνολικά μερικές δεκάδες χιλιάδες οπαδών του κομμουνισμού ή και μελών κομμουνιστικών κομμάτων. Αυτοί είναι λιγότεροι από τους τυφλούς πιστούς της κομμουνιστικής και γενικής αναρχοαριστερής νοοτροπίας στην Ελλάδα.
3. Γιατί αυτό το φαινόμενο προσκόλλησης στον ξεμωραμένο μαρξισμό και το εμπειρικά απάνθρωπο κομμουνιστικό καθεστώς;
Ναι, στα καπιταλιστικά καθεστώτα υπήρξαν και υπάρχουν πολλές αδικίες, μα πουθενά τόσες όσες στα κομμουνιστικά κράτη που κατέρρευσαν. Και όσο μπορούν και καταλαβαίνουν, οι καπιταλιστές Δεξιοί προσπαθούν να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής. Αυτό επιχείρησε να κάνει και ο Γκορμπατσόφ με τις πολιτικές του της περεστρόικα (μεταρρυθμίσεις) και γκλάσνοστ (διαφάνεια) και, ως συνέπεια, κατέρρευσε το σαθρό καθεστώς καταπίεσης του σοβιετικού σοσιαλισμού!
Ναι, οι Ρώσοι πολέμησαν γενναία και κατατρόπωσαν τους χιτλερικούς εισβολείς βοηθώντας τους Αγγλο-Αμερικανούς στη συντριβή του φασισμού του Χίτλερ και του Μουσολίνι. Μα ο ίδιος αυτός Κόκκινος Στρατός που ελευθέρωσε τις 3 Βαλτικές Χώρες, την Πολωνία, Ανατολική Γερμανία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία (μερικώς) και Αλβανία, επέβαλε σε αυτές τις χώρες τη σοβιετική επικυριαρχία και το σοβιετικό αρρωστημένο σύστημα σοσιαλισμού.
4. Πώς και οι Έλλαδίτες κομμουνιστές αγνοούν τις εκατοντάδες χιλιάδες θύματα σε καθεμιά χώρα και ιδιαίτερα στην ίδια τη Σοβιετία;…
Πώς αγνοούν τόσο εύκολα το γεγονός της επέμβασης με στρατό και τανκς το 1956 στην Ουγγαρία, τη σφαγή και την κατοπινή καταπίεση επειδή οι Ούγγροι ήθελαν λίγη ελευθερία να εκφράζονται και να αποφασίζουν οι ίδιοι για τον τρόπο ζωής τους;…
Και αργότερα το 1968 μετά τη σύντομη Άνοιξη της Πράγας η ιστορία επαναλήφθηκε στην ταλαιπωρημένη Τσεχοσλοβακία. Αυτή τη φορά μερικοί Έλληνες αντιληφθήκαν πως ο κομμουνισμός ήταν μια πρόφαση της Σοβιετίας να διατηρεί υπόδουλους τους δορυφόρους της. Το δόγμα Μπρέζνιεφ δήλωνε πως υπήρχε μόνο ένας δρόμος προς τον κομμουνισμό – αυτός της Σοβιετικής Ένωσης.
Πώς οι Έλλαδίτες κομμουνιστές αγνόησαν και αγνοούν αυτές τις απάνθρωπες πρακτικές και παράλογες αντιφάσεις και νιώθουν υπερήφανοι;…
