1. Τρεις μέρες μετά τις ευρωεκλογές όπου το κόμμα Κεντρώων (;!) του Β. Λεβέντη εξαερώθηκε, ο κ. Σαρίδης, εξέχον μέλος, παραιτήθηκε δηλώνοντας πως δεν είναι “δημοκρατικό” αυτό το κόμμα!
Τώρα, εφόσον αυτό ο βουλευτής θέλει να πολιτευθεί με άλλο κόμμα για να εξασφαλίσει επανεκλογή, όπως ίσως πιστεύει, καλά κάνει και παραιτείται. Μα του πήρε σχεδόν 5 έτη για να καταλάβει πως το κόμμα του δεν είναι δημοκρατικό;
Δεν ήξερε δηλαδή το ποιόν του Λεβέντη; Είναι δυνατό να μη γνώριζε πως ο κομματάρχης του παλαιότερα έβριζε θεούς και δαίμονες και με εκρηκτικές εξάρσεις παράνοιας ή/και μοχθηρίας ευχόταν να πάθουν καρκίνο και άλλα κακά διάφοροι πολιτικοί;
Αυτή η τάση του μπορεί να σπρώχθηκε βαθύτερα κάτω από μια επάλειψη αβρότητας και ηπιότητας λόγου, μα δεν έφυγε. Καραδοκεί κουρνιασμένο στο σκοτεινό ημι-υπόγειο του νου κι εκδηλώνεται ποικιλότροπα.
2. Τώρα, εδώ που συζητούμε για το θέμα, τι είναι ένα “δημοκρατικό” κόμμα;… Υπάρχει δημοκρατικό κόμμα;… Είναι δυνατόν να υπάρχει;
Υπάρχει, για να το δούμε διαφορετικά, “δημοκρατική” κυβέρνηση; Δεν είναι πλέον κάθε κυβέρνηση μια πρωθυπουργική δικτατορία όχι μόνο επί του προλεταριάτου μα κι επί των κομματικών οπαδών και υποστηρικτών;
Μπορεί να γίνει αλλιώς; (Ναι, μα όχι με πολίτες έτσι όπως είναι καθώς διέπονται από άγνοια, αλαζονεία και απληστία).
Όχι, δεν γίνεται. Ναι, μια κυβέρνηση λογικών, καλλιεργημένων πολιτικών (όπως π.χ ο κ. Κυμπουρόπουλος, που παρά τις πιέσεις της κας Κοσιώνη στον ΣΚΑΪ να μιλήσει άσχημα για τον παλαιολιθικό, πολωμένο Πολάκη, είπε απλά και αφοπλιστικά “περασμένα, ξεχασμένα”) θα λαμβάνει και τα αιτήματα των αντιπολιτευόμενων και τις ανάγκες των μειονοτήτων, ωστόσο θα πρέπει να προωθεί κυρίως το δικό της πρόγραμμα για το οποίο εξελέγη!
Οπότε, σε πολλές περιπτώσεις θα αγνοεί άλλες ανάγκες και προτάσεις. Αυτό εύκολα περνά ως αυταρχισμός. Δεν γίνεται αλλιώς, όμως.
3. Το ίδιο ισχύει και για έναν κομματάρχη, ο οποίος εκλέγεται μεν δημοκρατικά, με πλειοψηφία από βουλευτές και πρωτοκλασάτα στελέχη μα και οπαδούς του κόμματος.
Ως εδώ ισχύει το “δημοκρατικά”! Από δω και πέρα ο ηγέτης θα λαμβάνει συχνότατα υπόψη του τις εισηγήσεις κι αιτιάσεις των πρωτοκλασάτων και συμβούλων του, μα οι αποφάσεις θα είναι ολότελα δικές του κι ενδεχομένων μερικοί/πολλοί θα διαφωνούν.
Μα τι νόημα έχει να εκλέγεται ο ηγέτης και μετά να μη μας αρέσει επειδή παίρνει αποφάσεις διαφορετικές από τη δική μας;
Θα πρέπει, αλλιώς, να γίνει σαν τον Νασρεντίν Χότζα που αφού άκουσε τις συμβουλές φίλων και γειτόνων έφτιαξε τον φούρνο του πάνω σε ένα περιστρεφόμενο κάρο κι έτσι, ανάλογα με την προτίμηση του καθενός το γύριζε με το στόμιο του φούρνου ανατολικά, βόρειο-ανατολικά, βόρεια κλπ κι έτσι ευχαριστούσε τους πάντες.
4. Στην πολιτική αυτό γίνεται για λίγο μόνο από λαϊκιστές τύπου Τσίπρα που λένε τα πάντα στους πάντες ωσότου ενθρονιστούν στην εξουσία. Μετά κάνουν ό,τι τους αρέσει και ό,τι θα τους διατηρήσει στην εξουσία.
Η “δημοκρατία” είναι μια λέξη δίχως νόημα, ένα σύνθημα για ανόητους από πονηρούς πολιτικάντηδες, δημαγωγούς πεινασμένους για εξουσία. Το ίδιο ισχύει για όρους όπως “λαοκρατία”- είτε για κεντρική κυβέρνηση είτε για περιφερειακή είτε για τοπική αυτοδιοίκηση. Όποιος έχει τον θώκο διοίκησης, τα ηνία της εξουσίας και τη στήριξη της πλειοψηφίας, αυτός κυβερνά και η άσκηση διακυβέρνησης είναι αυταρχική.
Αλλιώς έχουμε κάτι σαν τον φούρνο του Χότζα, πλήρη αστάθεια και αναξιοπιστία και μια αποτρελαμένη πολιτική ηγεσία.
Αυτό είναι το τίμημα της οικουμενικής ψηφοφορίας.
