1. Ναι, ήταν ευχάριστο να δούμε τον Τσίπρα να παραδίδει στον Μητσοτάκη με κάποια ευγένεια – σε αντίθεση με την αγένεια του Σαμαρά πίσω σ’ εκείνο το επώδυνο 2015 που δεν παρέδωσε ο ίδιος στον Τσίπρα.
Μήπως σηματοδοτήθηκε μια αλλαγή συμπεριφοράς; Διότι στις Ευρωεκλογές έδειχνε κάτι άλλο.
Θαύμασα τότε, για μια ακόμα φορά, τη λούμπεν μεσοαστική χυδαιότητα του πρωθυπουργού Τσίπρα, ο οποίος φαντασιώνεται με κείνο το σκυθρωπό ύφος αιώνιου πένθους, που το προβάλλει ως περισπούδαστη στόχαση, πως πιάνει πουλιά στον αέρα. Αυταπάτες πάλι!
Δεν είχε τότε ο Τσίπρας τη στοιχειώδη καλή συμπεριφορά, όπως έδειξε ο κ. Γερουλάνος δυο ώρες νωρίτερα, όταν συνεχάρη τον Κ. Μπακογιάννη που βγήκε πρώτος στις επιλογές των Αθηναίων ως υποψήφιος δήμαρχος, να πει μια κουβέντα ψιθυριστών έστω συγχαρητηρίων στον Κυριάκο.
Τι είδους ανατροφή πήρε από τους “αγωνιστές” γονείς του; Μόνο να βρίζει και να θέλει να “τελειώσει” τους αντιπάλους του;
Και τι ανατροφή δίνει ο ίδιος και η “σύντροφος” στα παιδιά τους; Θα τα απειλήσουν με αποκλήρωση αν τολμήσουν να καθίσουν να συμφάγουν και να συζητήσουν ψύχραιμα και λογικά με τα παιδιά του Κυριάκου;
2. Μάχεται, ψέλλιζε με το κουσούρι απρόβλεπτης ήττας, για τους πολλούς εναντίον των ελίτ και ολιγαρχών! Μα οι πολλοί τον είχαν αποκηρύξει προ πολλού και αυτός δεν έπαιρνε χαμπάρι.
Ίδια τάση για αυταπάτη. Οι πολλοί του γύρισαν την πλάτη καθαρά τώρα. “Σε ευχαριστούμε για τη σύνταξη, κε Τσίπρα, μα προτιμούμε τον Κυριάκο που δεν προσπαθεί να μας διαφθείρει πλήρως με μίζες,” είπαν με τη ψήφο τους οι συνταξιούχοι.
“Σε ευχαριστούμε, μεγάλε Τσίπρα!” είπαν οι νέοι των 17 που ψήφιζαν για πρώτη φορά. “Ωραία η ψήφος μα έχει και μπελάδες. Πρέπει να σκεφτούμε ποιον και τι και γιατί. Δεν έχουμε συνηθίσει. Όταν σκεφτόμαστε αυτά τα πράγματα, βλέπουμε πως είστε ανάγωγος απατεώνας!”
Και ο Τσίπρας μας, το καμάρι των αναρχοαριστερών, το παλικάρι των δεινών διαπραγματεύσεων, νόμιζε κατά το ανέκδοτο πως ψιχαλίζει ενώ όλοι τον φτύνουν. Από το 2016 έδειχναν οι δημοσκοπήσεις πως προκαλούσε αηδία σε πάρα πολλούς.
3. Όχι, δεν ήταν ο Μητσοτάκης. Ή όχι μόνο ο Μητσοτάκης.
Ήταν η αλαζονεία και απολυταρχία: Εμείς (=ΕΓΩ!) ή αυτοί!
Έτσι και οι απολογισμοί του όλοι μας λένε πως φταίνε για την ήττα οι πολιτικά άπειροι και ανάπηροι πολίτες που δεν προσήλθαν στις κάλπες και πως οι πολλοί που προσήλθαν ψήφισαν άλλους κατά λάθος!
Και οι Εθνικές Εκλογές έδειξαν το ίδιο! Οι πολλοί δεν τον ήθελαν. Επιτέλους! Αφού μας φλόμωσε με τις φαντασιώσεις και τη φιλαυτία του επί 4 γεμάτα ψευτιά έτη!
Και γιατί του πήρε 2 ώρες τότε , στις Ευρωεκλογές, να συσκεφθεί και να αποφασίσει; Διότι, μας είπε, δεν ήθελε να “αποδράσει, να το βάλει στα πόδια”. Βέβαια, διότι αν περίμενε ως τον Οκτώβρη με δυο γεμάτους μήνες διακοπών, ποιος ξέρει τι συνωμοσίες θα εξύφαιναν οι λενινιστές σύντροφοι!…
Τον Οκτώβριο ίσως και να κατέβαιναν με άλλο αρχηγό – που θα είχε λιγότερη αυταπάτη και περισσότερη τσίπα.
Μπορεί τώρα όντως να άλλαξε ο Αλέξης και όπως ο Μανωλιός να έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Σύντομα θα φανεί η αλήθεια.
