1. Ο κύκλος της κρίσης αναπόφευκτα θα επαναληφθεί, διότι δεν δείχνουμε να έχουμε καταλάβει το ουσιαστικό εμπόδιο στην ανάπτυξη. Αυτό διαφαίνεται διαυγέστατα στα άρθρα ακόμα και των πιο έγκριτων εφημερίδων μας με τις πιο ισορροπημένες σοσιαλδημοκρατικές απόψεις.
Διαβάζω: «Πρέπει να αναγνωρίσουμε τα μεγάλα οφέλη που δίνει η συμμετοχή μας στην ΕΕ και να την προωθούμε. Πρέπει να υιοθετήσουμε τη σύγκλιση πολιτικών (=κομματικών) προγραμμάτων και συνεργασία μετεκλογική. Πρέπει να εξαλειφθεί το πελατειακό κράτος και η διαφθορά στο Δημόσιο. Πρέπει εμείς, ως Ελληνική Δημοκρατία, ως ανεξάρτητο κράτος, να φθάσουμε σε κατάσταση όπου, π.χ. να μη χρειαζόμαστε καθοδήγηση και πίεση από ξένους για να έχουμε την αυτονόητη νοικοκυρεμένη δημοσιονομική πολιτική.» Κλπ.
Επανειλημμένα διαβάζω επίσης: «Χρειάζονται άμεσες επενδύσεις 100 ή 80 δις Ευρώ. Πρέπει να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας για να μπορέσουμε να ξαναβγούμε στις Αγορές. Πρέπει να σταματήσει ο λαϊκισμός.» Κλπ.
2. Αυτά διαβάζουμε χρόνια τώρα, μερικά δε και πριν την κρίση χρεωκοπίας. Οπωσδήποτε αυτά όλα είναι αναγκαία για να μπορέσουμε ως έθνος και χώρα να προοδεύσουμε και να ευημερούμε ως πολιτισμένη κοινωνία.
Αλλά πώς γίνονται τέτοιες αλλαγές; Πώς εφαρμόζονται τέτοια μέτρα; Αυτό δεν το εξετάζουν οι καλοί μας δημοσιογράφοι.
Το Σύνταγμα κατοχυρώνει πολλά από τα παραπάνω μέτρα. Πολλοί νόμοι επίσης έχουν θεσμοθετηθεί για να διαβιώνουμε σε αρμονία κι ευμάρεια με δικαιοσύνη.
Μα οι αδικίες, οι διαμάχες, οι συγκρούσεις, η διαφθορά γενικά – αυτά δεν παύουν με ευχετήριες δημοσιεύσεις, ούτε καν με νομοθεσίες. Οι ευχές είναι λόγια πτερόεντα με αμελητέα επίδραση στην πραγματικότητα της κοινής καθημερινότητάς μας. Οι νόμοι πάλι τιμωρούν παραβάσεις, μα δεν φαίνονται ικανοί να αλλάξουν την παραβατικότητα.
Υπάρχει μάλιστα ένα ισχυρό στοιχείο στην αναρχοαριστερή νοοτροπία που όχι μόνο αποδέχεται την παραβατικότητα, μα τη θεωρεί φυσιολογική, εφόσον προωθεί τους εξουσιομανείς στόχους της κι έτσι την ενθαρρύνει. Έτσι περνά νόμους (η τσιπρική κυβέρνηση) και καταργεί άλλους ώστε να διευκολύνεται η παραβατικότητα και η εξαχρείωση της κοινωνικής ζωής.
3. Βέβαια, δεν είναι απόλυτα δίκαιο να κατηγορούμε την Αναρχοαριστερά, όσο αηδιαστική κι αν είναι η συμπεριφορά της.
Το πελατειακό κράτος και η έκδηλη, μα και άδηλη διαφθορά είναι παράγωγα παλαιών αμαρτωλών σοσιαλδημοκρατικών και ψευτοφιλελεύθερων κυβερνητικών μορφωμάτων. Οι τσιπριστές, πεινασμένοι άγρια για εξουσία, έκθαμβοι από την ευκολία με την οποία κατέλαβαν την εξουσία και ενθουσιασμένοι με την απόλαυσή της, βρήκαν τον δρόμο έτοιμο.
Ο Αριστοτέλης είπε «Κάνω με τη φιλοσοφία το ορθό, αυτό δηλαδή που οι άλλοι κάνουν από φόβο τιμωρίας».
Όταν, όπως γίνεται αυξητικά τώρα με την τσιπρική διακυβέρνηση, ατονίσει και ο φόβος της τιμωρίας, ποια συγκράτηση μένει;
Ο Αριστοτέλης ήταν μορφωμένος, εκπαιδευμένος για πολλά χρόνια στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Δεν είχε κοινή εκπαίδευση σαν αυτή που προσφέρουν στον λαό οι ανόητοι πολιτικάντηδές μας, μα στέλνουν τα παιδιά τους σε ακριβά ιδιωτικά…
Και αυτό είναι που λείπει όλο και πιο αισθητά από την Πολιτεία μας. Στο χαμηλότερο επίπεδο είναι ο φόβος του νόμου και της τιμωρίας. Στα ψηλότερα επίπεδα, η αναγνώριση πως το ορθό και δίκαιο, όταν υιοθετείται, συμβάλλει στην ωφέλεια και του κοινωνικού συνόλου, μα και του πιο εγωιστικού συμφεροντολόγου! Και οι δυο παράμετροι αγνοούνται βλακωδέστατα!
Παιδεία λοιπόν! Η μεγάλη μας αδυναμία είναι πως δεν την εκτιμούμε.
