1. Η συμμετοχή μας στην ΕΕ (27) και δη στην Ευρωζώνη είναι μια ευνοϊκή συνθήκη, μια μεγάλη προσφορά ευκαιριών που οι πολλοί Έλληνες δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονται και οι κομματάρχες δεν μπαίνουν στον λίγο κόπο να εξηγήσουν.
Από μέλη της κυβέρνησης δεν μπορούμε να περιμένουμε κάτι θετικό διότι ο τσιπρισμός δεν καταλαβαίνει τίποτα πέρα από το πώς θα βολευτούν οι «ημέτεροι» και το πώς θα παραμείνει στην εξουσία.
Μα οι Νεοδημοκράτες και οι Κεντρώοι που διατείνονται πως είναι φιλο-ευρωπαίοι γιατί άραγε δεν ξοδεύουν λίγο χρόνο κι ενέργεια να εξηγήσουν στον κοιμισμένο κοσμάκη τα πλεονεκτήματα της στενής σχέσης που έχουμε πλέον με τα πολιτισμένα και προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη;
Γιατί επιτρέπουν να επικρατούν ακόμα αριστερές αντιλήψεις σοβιετικής προέλευσης ενάντια στον μόνο πραγματικό προοδευτισμό της ΕΕ και να ζητάμε τη συντροφιά τριτοκοσμικών και φασιστικών μορφωμάτων;
2. Πρώτα είναι το απτό, το χειροπιαστό θέμα των χρημάτων. Πήραμε και παίρνουμε άφθονες επιδοτήσεις, άσχετα με την ανικανότητα μα και ανεντιμότητα που ειδικά η τσιπρική (και όποια άλλη) κυβέρνηση τις έχει διαχειριστεί.
Μετά είναι τα πάμφθηνα δάνεια για να ξεπληρώσουμε τα χοντρά χρέη που διάφοροι φαύλοι (Παπανδρέου Α, Κωστάκης Κ) δημιούργησαν για να εξυπηρετούν τις πελατειακές σχέσεις τους.
Μα υπάρχουν πολλές άλλες απόψεις όπως το καθεστώς που μας επιτρέπει να ταξιδεύουμε δίχως χρονοβόρες βίζες με την ταυτότητά μας και μόνο από άκρη σε άκρη της ηπείρου.
Μετά, η γνώμη της Ελλάδας, των εκπροσώπων της στα διάφορα όργανα της ΕΕ, μετράει! Ειδικά σε θέματα που ενδιαφέρουν ιδιαίτερα κι έντονα τον λαό της – θέματα που μας «καίνε»!
Μια παλιότερη έρευνα (του Ρόμπερτ Τόμσον) έδειξε πως ενώ η γνώμη της Ελλάδας δεν έχει βαρύτητα στο νομοθετικό έργο του Ευρωκοινοβουλίου όπου κατείχε (ίσως και τώρα) την 22η θέση (με τη Γερμανία στην 13η και τη Βρετανία στην 4η – πριν το 2015) έχει βαρύτητα σε άλλες άμεσες αποφάσεις.
3. Μα ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός πως η ΕΕ δεν είναι μόνο η μεγαλύτερη οικονομία με μια τεράστια αγορά. Είναι η πιο πολιτισμένη περιοχή του πλανήτη επίσης. (Οι Αμερικανοί ακόμα ψάχνονται να δημιουργήσουν «κουλτούρα».)
Με τον πολιτισμό δεν εννοώ τραγούδια του Θεοδωράκη και του Χατζηδάκη και διάφορα καλοκαιρινά φεστιβάλ σε απόμακρα μέρη της επαρχίας.
Εννοώ την αρχή της Δικαιοσύνης του να θεωρείσαι αθώος ωσότου αποδειχθεί το αντίθετο και το όργανο του αμερόληπτου δικαστηρίου, άσχετα με τις απόπειρες των τσιπριστών ή άλλων να τα χειραγωγήσουν αυτά.
Επίσης τα ελεύθερα ΜΜΕ άσχετα πάλι με τα ελληνικά κρατικά Μέσα που οι κομματικές κυβερνήσεις μετατρέπουν σε κομματικά όργανα δείχνοντας την επαρχιώτικη (ή πρωτευουσιάνικη) προστυχιά μας.
Είναι και οι πολιτικές ελευθερίες της μετακίνησης, έκφρασης, συνάθροισης, προσωπικής ακεραιότητας, λατρείας, κλπ – παρά τις όποιες διαβρώσεις λόγω αναρχοαριστερών και συντεχνιακών αντιλήψεων.
Είναι η Παιδεία επίσης, η πανάρχαια κληρονομιά στις χώρες του Νότου από την Κύπρο, Ελλάδα και Ιταλία και τα θαύματα των Τεχνών: η φιλοσοφία, και η ανάπτυξη της επιστημονικής έρευνας, η ποίηση (Όμηρος, Βιργίλιος, Δάντης, Σαιξπήρος), το θέατρο (από τον Αισχύλο ως τον Ρακίνα και τον Στρίνμπεργκ), η αρχιτεκτονική (Παρθενώνας, Γοτθικοί Ναοί), νομοθεσία (Ρωμαίοι, Ιουστινιανός, Αγγλικό Δίκαιο), εικαστικά και γλυπτικά και Αναγεννήσεις.
Μπορούμε να απολαμβάνουμε αυτά όλα τα δώρα μα και να συνεισφέρουμε αντί να τα αρνιόμαστε και να τα πολεμάμε.
