1. Ο αγαπητός Χαπάκιας επανήλθε θέλοντας να μάθει περισσότερα για τον “λεπτό κόσμο” και τις “χρήσιμες πτυχές του”. Είχα γράψει για το θέμα στο “Βλακείας συνέχεια…” (1/2/19). Ας μην καθυστερώ.
Ο λεπτός κόσμος, έγραψα, είναι ο κόσμος της τηλεπάθειας τον οποίο δεν καταλαβαίνουμε και οι διάφορες επιστήμες δεν ξέρουν πώς να προσεγγίσουν, διότι τα όργανα έρευνάς τους δεν μπορούν να τον προσεγγίσουν!
Την τηλεπάθεια την ξέρουμε μόνο από αφηγήσεις και μαρτυρίες ανθρώπων που είχαν ή άκουσαν κι επιβεβαίωσαν την εμπειρία. Π.χ. μια μητέρα σε κάποιο χωριό ξυπνά τη νύχτα νιώθοντας πως κάτι άσχημο συμβαίνει στον γιο της που βρίσκεται στην Αυστραλία ή στον Καναδά. Τηλεφωνεί και μαθαίνει από τη γυναίκα του γιου πως όντως ο γιος έπαθε ένα ατύχημα. Παρόμοιες εμπειρίες έχουν δίδυμα αδέρφια, κάποτε και στενοί φίλοι ή, σπανιότερα, και άγνωστοι άνθρωποι.
Αυτές οι εμπειρίες σημαίνουν πως σε ορισμένες αδιευκρίνιστες συνθήκες, ο νους ξεπερνά τους συνηθισμένους περιορισμούς κι επικοινωνεί με κάποιον άλλο νου πέρα από τα όρια κι εμπόδια στον υλικό κόσμο.
2. Υπήρξε μια ταινία Lucy του Luc Besson με την Scarlett Johansson, όπου αναπτύσσοντας τη θεωρία πως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το νου μας σε πολύ μεγαλύτερη έκταση κι ένταση, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει την ηρωίδα να παίρνει κάποια φανταστική ουσία και να αναπτύσσει όχι μόνο τηλεπάθεια, μα και τηλεκίνηση και έλεγχο πάνω σε όλες τις ουσίες κι ενέργειες του γνωστού μας υλικού κόσμου.
Σωστά: επιστημονική φαντασία και υπερβολές!
Μα η εμπειρία της τηλεπάθειας (κάποτε με μεγάλη ακρίβεια) είναι αποδεδειγμένη και αναμφισβήτητη. Οπότε δεν είναι παράλογο να παρεκτείνουμε και να εικάσουμε πως θα μπορούσαμε, αν είχαμε την κατάλληλη γνώση, να αποκτήσουμε πρόσθετες νοητικές δυνάμεις κι έλεγχο φαινομένων όπως η τηλεπάθεια, ο υπνωτισμός κλπ.
Όλοι γνωρίζουμε, και δεν χρειάζεται περίπλοκες επιστημονικές αποδείξεις, πως ο νους μας λειτουργεί κάποτε με μεγαλύτερη ένταση, διαύγεια και οξύνοια και άλλοτε με μικρότερη. Υπάρχουν κι εξαίρετες ιδιοφυίες των οποίων ο νους λειτουργεί απείρως καλύτερα.
Πού είναι το έσχατο όριο, λοιπόν; Γιατί δεν ερευνούν οι επιστήμονες αυτό το πεδίο;
3. Στην πραγματικότητα, ο νους μας είναι terra incognita, ένας κόσμος άγνωστος. Και δεν αναφέρομαι στον εγκέφαλο τον οποίο μπορούν να μελετήσουν διάφορες επιστήμες.
Οι ψυχολόγοι μελετούν την ψυχολογία άλλων ανθρώπων. Τέτοια έρευνα είναι εκ φύσεως περιορισμένη, διότι δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για τις σκέψεις, διαθέσεις, συγκινήσεις, επιθυμίες κι εμπνεύσεις των άλλων. Οι άλλοι μπορούν να προσποιούνται ή να λένε ψέματα.
Πρέπει ο ερευνητής να μελετήσει τον εαυτό του, τον δικό του ψυχισμό.
Αλήθεια, από πού έρχονται οι σκέψεις μας, αυτό το αδιάκοπο ρεύμα σκέψεων που απορροφά την προσοχή μας ακόμα κι όταν εργαζόμαστε;
Πώς σχηματίζονται τα όνειρα και γιατί μετά, αφού ξυπνήσουμε, δεν τα θυμόμαστε ή τα θυμόμαστε αποσπασματικά και συγκεχυμένα;
Από πού έρχονται οι διαθέσεις μας (βαριέμαι, αγωνιώ, χαίρομαι κλπ) και μετά δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε κατά βούληση;
Δεν ξέρουμε πολλά και ο έλεγχος στις νοητικές λειτουργίες είναι λιγοστός.
4. Αν οι άνθρωποι και ειδικά οι επιστήμονες αποδέχονταν την ύπαρξή του λεπτού κόσμου, πολλά πράγματα θα άλλαζαν στο τρόπο ζωής μας.
Ας πάρουμε πάλι την Ιατρική.
Τα αντιβιοτικά οδηγούν σε αδιέξοδο, καθώς ιοί και βακτήρια μεταλλάσσονται, δυναμώνουν και χρειάζονται νέα, ισχυρότερα φάρμακα.
Οι ειδικότητες όπως γαστρεντερολογία, ουρολογία, πνευμονολογία κλπ, είναι μεν χρήσιμες σε πολλές περιπτώσεις, μα δεν λαμβάνουν υπόψη τους ολόκληρο τον άνθρωπο και συχνά μια ειδική αγωγή έχει παρενέργειες.
Υπάρχουν άλλα συστήματα (ονομάζονται γενικά “ολιστική ιατρική”) όπως ομοιοπαθητική, βελονισμός, σιάτσου, αγιουρβέδα (=παραδοσιακή ινδική), νηστιοθεραπεία κλπ, που επιχειρούν να ενδυναμώσουν τον σύνολο οργανισμό (και τον νου) έτσι που αυτός τώρα, κάποτε με κάποια φαρμακευτική βοήθεια, να θεραπεύσει την ασθένεια με τις δικές του δυνάμεις.
Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί αγύρτες απατεώνες και σ’ αυτά τα πεδία. Αλλά αν η “κλασική” ιατρική, στην οποία επίσης υπάρχουν παραδόπιστοι απατεώνες που εκμεταλλεύονται απάνθρωπα τον πόνο των άλλων, ξανοιγόταν σε αυτά τα πεδία θα πετύχαινε πολύ καλύτερα αποτελέσματα.
Ο καλύτερος γιατρός είναι το ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα στην ίδια τη φύση μας.
