Αναφερόμενος στον χιονιά στην Αττική (τέλη Ιανουαρίου 22) και την ευθύνη πολλών αξιωματούχων, κρατικών και μη, ο Αλέξης Παπαχελάς έγραψε:
Υπάρχει πολιτική ευθύνη για όλα αυτά; Ναι, προφανώς, και η κοινωνία τη ζυγίζει και την αποδίδει. Ομως, για να είμαστε σοβαροί, η πολιτική ευθύνη πρέπει να αφορά ένα κυρίως πράγμα: τη διαχρονική αδυναμία των πολιτικών μας να φτιάξουν ένα κράτος που θα μπορεί να αντέχει στις κρίσεις και δεν θα λιώνει στην πρώτη περιπέτεια. Τι σημαίνει αυτό; Οχι ρουσφέτια, απόλυτη αξιοκρατία στις υπηρεσίες που μετράνε, συνεχείς εκπαιδεύσεις και επανεκπαιδεύσεις, συνεχείς συνασκήσεις κρατικών και ιδιωτικών φορέων, καθαροί κανόνες διαχείρισης και σαφείς αρμοδιότητες.
Οπωσδήποτε οι κρατικοί λειτουργοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι σε όλες τις υπηρεσίες, πρέπει να έχουν την κατάλληλη για τη θέση και λειτουργία εκπαίδευση. Μα ο Παπαχελάς παραγνωρίζει πως πρώτοι πρέπει να εκπαιδευθούν οι πρωθυπουργοί και υπουργοί, δηλαδή όλοι όσοι στοχεύουν σε αυτές τις υψηλές θέσεις. Δεν μπορείς να έχεις έναν γιατρό υπουργό Δικαιοσύνης ή έναν δικηγόρο υπουργό Υγείας. Ή, ακόμα, μια πρώην σουβλατζού διευθύντρια σε νοσοκομείο. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Και, δυστυχώς, εδώ κάθε παράταξης Υπουργικό Συμβούλιο βρομάει.
Μα αρκούν τέτοιες διευθετήσεις; Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να έχουν επίσης όρεξη για εργασία. Το να έχεις την απαραίτητη εκπαίδευση και ειδίκευση δεν σημαίνει πως θα διεκπεραιώνεις την εργασία. Εδώ χρειάζεται άλλους είδους εκπαίδευση, λεπτότερη επιμόρφωση – που έπρεπε να είχε γίνει προτού τα νέα παιδιά τελειώσουν το γυμνάσιο.
Αλλά ακόμα και σε αυτό το επίπεδο της κοινής παιδείας και προπαρασκευής για δημόσιες θέσεις υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις.
Στις 7/1/22 (Καθημερινή) ο Απ. Λακασάς έγραψε πως οι διδάσκοντες στα ελληνικά ΑΕΙ είναι 19.861. Στο Βέλγιο 31.477, στην Πορτογαλία 35.283, στη Σουηδία 36.113 και στην Αυστρία 64.354! Όλες είναι χώρες της ΕΕ με πληθυσμό ίδιο ή μικρότερο της Ελλάδας!
Η Eurostat καταδείχνει για το 2019 πως η αναλογία διδασκόντων με φοιτητές είναι 1/40, η χειρότερη στην Ευρώπη. (Καθημερινή «Η εξίσωση ΑΕΙ – υπουργείου Παιδείας»)
Οι μανδαρίνοι στη Βουλή, στο Μαξίμου, στα υπουργεία (και δεν αναφέρομαι μόνο στην παρούσα κυβέρνηση άτολμων φανφαρόνων μα όλες) δεν γνωρίζουν αυτά τα απλά δεδομένα;
Γιατί δεν ξοδεύουν περισσότερα στην Παιδεία; [Διότι πρέπει να διατηρούν στρατιές άχρηστων βουλευτών (ενώ 100 θα ήταν αρκετοί), υπουργών και παρατρεχάμενων, ΔΕΚΟ κι άλλων χιλιάδων προνομιούχων (στη Βουλή κι αλλού)].
Μα το πρόβλημα είναι βαθύτερο, λεπτότερο και οξύτερο. Διαφαίνεται και σε μερικά σχόλια του Γιάννη Πρετεντέρη σε άρθρο του στο Βήμα 28/1/22:
Oι καταλήψεις, οι αλητείες, οι εκφοβισμοί, οι τραμπουκισμοί, ακόμη και οι χειροδικίες στα Πανεπιστήμια γίνονται ανεκτά χρόνια τώρα στο όνομα κάποιας «σύνθετης κατάστασης». Δεν γίνεται όμως να ανακηρύσσουμε «κανονικότητα» το έκτρωμα. Ούτε υπάρχει διαβάθμιση του εκτρώματος.
Γι’ αυτό θεωρώ ότι τελικά μιλάμε λιγότερο για τα Πανεπιστήμια και περισσότερο για την ίδια την κοινωνία. Διότι αν θεωρούμε θεμιτό το εκπαιδευτικό σύστημα να εκτρέφει αργόσχολους και ρέμπελους τενεκέδες, τότε με αργόσχολους και ρέμπελους τενεκέδες θα καταλήξουμε να ζούμε.
Ενδεχομένως δεν θα είναι πια παιδιά. Αλλά θα παραμένουν τενεκέδες.
Εδώ ο Πρετεντέρης θίγει το θέμα ποιότητας, το θέμα χαρακτήρα των πολιτών. Διότι το εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να παράγει άριστους σπασίκλες μα τι είναι αυτοί «οι εκφοβισμοί, οι τραμπουκισμοί και χειροδικίες»; Προφανώς κανείς δεν νοιάζεται που εκτρέφουμε αυξανόμενο αριθμό από ρέμπελους και αργόσχολους τενεκέδες.
Αφού αγνοούν θεληματικά αυτά τα ηθικά ζητήματα κι ενδιαφέρονται για την κατάληψη της εξουσίας κυρίως ή μόνο, τότε και οι πολιτικοί μας είναι της ίδιας ποιότητας – «ρέμπελοι και αργόσχολοι τενεκέδες»! Ίσως και χειρότεροι! Διότι, όπως παρατηρεί ο Λακασάς στο άρθρο του, δεν είναι μόνο οι ελλείψεις σε προσωπικό. Υπάρχουν και «αναξιοκρατικές επιλογές» και «συντεχνιακές νοοτροπίες με τη δημιουργία νέων μαθημάτων». Ας καταγγελθούν, γράφει, οι «κομματικές επιλογές καθηγητών αν τα ΑΕΙ θέλουν να είναι αυτοδιοικούμενα». Οι δύο πλευρές (ΝΔ και Σύριζα) δεν «θέλουν να παραδεχθούν τις ευθύνες τους». Και το ίδιο ισχύει για «ζητήματα ασφάλειας στα ιδρύματα». Σε αυτό το ζήτημα δεν διαφέρουν τα δυο κόμματα.
Το κακό ξεκινά από το νηπιαγωγείο και το δημοτικό. Ξεκινά στην πραγματικότητα από την αγωγή και ανατροφή στο σπίτι, προτού το παιδί πάει στο νηπιαγωγείο. Όπως έχουμε υποδείξει πολλές φορές!
Από πού να αρχίσει κανείς;
Αρχίζεις πάντα από τον εαυτό σου! Μα τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Είναι αυτό εύκολο; Ποιος θα το κάνει; Πώς;
Οι επώνυμοι όλοι μιλούν φλύαρα με τη συνηθισμένη ανεύθυνη συνθηματολογία, μα κανείς, κανείς, στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται για τις απλές αλήθειες που συνοψίσαμε πιο πάνω.
