Το πρωτάθλημα τένις στη Μελβούρνη, Αυστραλία έχει τελειώσει (28/1/2019) και νίκησε στον τελικό ο Τζόκοβιτς. Ο δικός μας, ο χρυσόμαλλος εικοσάχρονος Έλληνας τενίστας είχε νικήσει τον Φέντερερ (Ελβετό πρωταθλητή) και τον Αγκούτ (Ισπανό, δεύτερο του Ναδάλ) μα έχασε στον ημιτελικό από τον Ισπανό Ναδάλ.
Ο Τσιτσιπάς έχει άλλα 10 χρόνια τουλάχιστον μπροστά του για θριάμβους στα γήπεδα του τένις ανά τον πλανήτη. Αυτό είναι άλλο θέμα, μελλοντικό.
Εκείνο που επισημαίνω σήμερα είναι η εχθρική διάθεση των τσιπριστών και δη των υπουργών (Παιδείας ιδιαίτερα) που ενοχλήθηκαν από τις σκέψεις που εξέφρασε ο νεαρός τενίστας.
Ο Τσιτσιπάς είναι τώρα (όπως η Στεφανίδου στο άλμα-επί-κοντώ και ο Πετρούνιας στους κρίκους) η νέα ενσάρκωση της αριστείας με σκληρή εργασία – πράγματα εξωτικά για τους τσιπριστές που θέλουν πτυχία, βραβεία και διορισμούς στο Δημόσιο με “Δημοκρατικό 5” και ευνοιοκρατία.
Ναι, ήταν ωραίο θέαμα να βλέπεις τους δύο εξαίρετους τενίστες Τσιτσιπά και Φέντερερ να κινούνται στο τερέν και να κτυπούν αδυσώπητα το μπαλάκι χρησιμοποιώντας όλο το εύρος του γηπέδου ακατάπαυστα με ευθείες βολές κι απίστευτα φάλτσα.
Οι θεατές, ως συνήθως, ούρλιαζαν, οι περισσότεροι υπέρ του παλαιού πρωταθλητή (ένας από τους δύο καλύτερους όλων των εποχών). Μα είχε και ο Τσιτσιπάς το (λιγοστό) κοινό του, κυρίως Έλληνες της Αυστραλίας που στήριζαν το εκπληκτικό αγόρι τους κουνώντας τη γαλανόλευκη.
Το τένις προσφέρει θέαμα, όντως. Μα είναι άχρηστο σπορ, εκτός από τους πρωτοκλασάτους που κερδίζουν κύρος και εκατομμύρια. (Κερδίζουν δυστυχώς κι έναν πελώριο εγωισμό, που φαίνεται στο σκοτείνιασμα της όψης όταν χάνουν και στο φέξιμο όταν νικούν).
Για τον Τσιτσιπά μόνο το μπαλάκι υπήρχε στο παιχνίδι. Στις παύσεις ενδιάμεσα μονολογούσε μουρμουριστά, ακατάληπτα…
Μιλησε ανοικτά για την αριστεία και τη σκληρή εργασία.
Μα πρόσθεσε και την αγάπη του για τα Αρχαία. Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα της ενόχλησης των τσιπριστών.
Μπα, ότι και να συμβεί στον κόσμο, ότι ορθό και να ειπωθεί, όσες φορές και να ειπωθεί, από όπου και να ειπωθεί, οι τσιπριστές μένουν ακλόνητοι στη φυλακή της αναρχοαριστερής ιδεολογίας τους.
Μια μειονότητα αμόρφωτων, ανίκανων απατεώνων!
Διαδίδεται πως θα προσπαθήσουν να αλλάξουν προφίλ και να γίνουν πιο σοσιαλδημοκρατικοί προς τον κεντροαριστερό χώρο.
Μα είναι δυνατόν; Μπορούν στα παραλυτικά γεράματά τους να αλλάξουν;
“Δεν φτάνει να στηρίζεις τους φτωχούς, πρέπει να μισείς τους πλούσιους!”. “Ή εμείς ή εσείς!” αυτά είναι δυο από τα συνθήματά τους.
Μα είδαμε ακόμα ένα σημείο ενδιαφέροντος – πως στην Ελλάδα, εκτός από λίγους, δεν ενδιαφερόμαστε πράγματι για την αριστεία όσο κι αν μιλάμε γι’ αυτήν.
Διότι μόλις ο Τσιτσιπάς έχασε, το ενδιαφέρον όλων, του κοινού, των πολιτικών, των ΜΜΕ γενικά εξατμίστηκε. Δεν υπήρξε καμιά αναλυτική περιγραφή του ματς με τον Ναδάλ και γιατί ο Ισπανός νίκησε μάλλον εύκολα.
Όσο κέρδιζε ο Τσιτσιπάς ήταν ο ελληνικός θρίαμβος! Εδώ εστιαζόταν το ενδιαφέρον – όχι στην τέχνη.
Και φυσικά δεν υπήρξε κανένα ενδιαφέρον ένα κανάλι να μας δείξει λίγα στιγμιότυπα από τον τελικό όπου θα βλέπαμε αριστοτεχνικό τένις. Πάλι καλά που είχαμε την ανακοίνωση πως κέρδισε ο Τζόκοβιτς.
Η άρρωστη πατριδοκαπηλία καλά κρατεί σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα.
