1. Ο λιμός 1931-33 έγινε, όπως έγραψα στο προηγούμενο και ήταν πολύ πιο φοβερός από όσο φανταζόμαστε. Και ας μην υπάρχει αμφιβολία πως κύρια αιτία ήταν η παρανοϊκή εμμονή του Στάλιν όχι μόνο να προωθήσει ραγδαία την κολεκτιβοποίηση κι εκβιομηχάνιση, που ήταν θεμιτός στόχος, μα και την πλήρη εξόντωση των αγροτών, ειδικά των Ουκρανών.
Και το πρώτο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουν οι αναγνώστες είναι πως δεν υπήρχαν «κουλάκοι» με την έννοια που δίνουν οι Ριζοσπαστικοί σταλινικοί, διότι αυτοί οι πρώην μεγαλοτσιφλικάδες είχαν εξαφανιστεί επί Λένιν και λόγω υπερ-φορολόγησης μετά τη σχετικά ήρεμη περίοδο 1924-30, καθώς ο Στάλιν εξόντωνε τους αντιπάλους του. (Ο κ. Τσίπρας αντιγράφει στην Ελλάδα του 2017-19 την υπερφορολόγηση εκείνη για την καταστροφή μιας εύπορης, εύρωστης τάξης!).
Ήταν τους sendryaki τους μικρομεσαίους αγρότες που εξόντωναν οι Μπολσεβίκοι. Σε ονόμαζαν «κουλάκο» αν είχες δυο σαμοβάρ, αν έσφαζες ένα γουρούνι, αν είχες κάποια βοήθεια στο χωράφι, αν η γυναίκα σου είχε δυο φουστάνια, αν κρατούσες λίγο σπόρο για την επόμενη σπορά κλπ.
2. Όσο πιο εύφορη μια περιοχή, τόσο μεγαλύτερο το αναγκαστικό μερίδιο του κράτους – δηλ. υπερφορολόγηση. Και αυτό άλλαξε το 1931.
Με τη Νέα Οικονομική Πολιτική που κάποτε και ο Στάλιν υποστήριξε για να παροπλίσει τους Ζινόβιεφ και Κάμενεφ, οι αγρότες πουλούσαν περίπου ως και 20% της παραγωγής τους, κρατούσαν 12% με 15% για σπορά και 25%-40% για τα ζωντανά τους και το υπόλοιπο για την οικογενειακή κατανάλωση.
Το 1930 το κράτος άρχισε να παίρνει 30% της παραγωγής στην Ουκρανία, 38% της ευφορότερης περιοχής του Kuban και βορείου Καυκάσου και 33% του Καζακστάν.
Αλλά το 1931, παρότι οι σοδειές παντού είχαν πέσει, στην Ουκρανία το ποσοστό ανέβηκε σε 41,5%, στο Kuban σε 47% και στο Καζακστάν σε 39,5%.
Τι έμενε για σπορά, για τα ζώα και για τις οικογένειες των παραγωγών;
Από 80% στην Ουκρανία το ποσοστό έπεσε στο 70% και μετά σε λιγότερο από 60%. Γι’ αυτό έσφαξαν τα ζωντανά τους, έκλεβαν και έκρυβαν ποσότητες. Για να επιβιώσουν. Και γι’ αυτό υπήρξαν εξεγέρσεις και τα διάφορα τρομερά τάγματα φοροείσπραξης κι επιτάξεων.
3. Ο ατσάλινος Στάλιν αντεπετέθη με καταπίεση, καταναγκασμό και τρόμο με τα τάγματα φοροεισπρακτόρων και GPU όπως μετονομάστηκε η Τσεκά.
Ένας ινστρούχτορας της Κεντρικής Επιτροπής στον Κάτω Βόλγα ανέφερε:
«Όλοι κάνουν έρευνες και συλλήψεις – τα GPU τάγματα, η Κομσομόλ και τα Σοβιέτ… 12% έχουν δικαστεί ενώ μάζες κουλάκων αγροτών έχουν δεχθεί πρόστιμα ή εκτοπισθεί… 800 αγρότες διώχτηκαν από τις κολχόζες… Αυτή η μέθοδος καταπίεσης είναι παρανοϊκή, δεν αποδίδει τελικά… Αγρότες έρχονται στην Περιφερειακή Εκτελεστική Επιτροπή και λένε πως θέλουν αν μετεγκατασταθούν βόρεια: «Δεν μπορούμε να ζούμε σε τέτοιες συνθήκες»… Νύχτα μετά από νύχτα τα τάγματα επιτίθενται και τους αναγκάζουν με κάθε τρόπο που φαντάζεσθε να πληρώνουν… »
(σ152-55 Rapports secrets soviétiques 1921-91: La société russe dans les documents confidentiels, 1994, N. Werth και G. Moullec, Paris, Gallimard: ‘Μυστικές Σοβιετικές Αναφορές 1921-91: Η ρωσική Κοινωνία μέσα στα Εμπιστευτικά έγγραφα’. Την ίδια ιστορία λένε άλλα έγγραφα στα ρωσικά Kollektiv izatsiia i raskulachivanie του N. Iunitskii, 1996 Μόσχα: ‘Κολεκτιβοποίηση και Αποκουλακοποίηση’. Επίσης Les documents de la VCK – OGPU – NKVD sur la campagne soviétique 1918 – 1937, ‘Έγγραφα της Τσεκά, OGPU – NKVD για τη σοβιετική ύπαιθρο’ των N. Danilov και A. Berelovich, Cahier du Monde Russe, no 35, σ671-676).
Με νόμο του Αυγούστου 1932 (νόμος «σταχιού») όποιος κατακρατούσε δυο στάχια από την κολχόζα καταδικαζόταν σε 10 έτη σε γκουλάγκ ή εκτέλεση. Ως το τέλος Δεκεμβρίου 1932 πάνω από 125.000 εκτοπίστηκαν και 5.400 εκτελέστηκαν!
4. Το επόμενο έτος εκτοπίστηκαν πάνω από 268.000 αγρότες.
Τον ίδιο Αύγουστο 1932 ο ίδιος ο Μολότοφ έγραψε στο Πολιτμπιρό πως έβλεπε τον κίνδυνο να υπάρξει πάλι «λιμός ακόμα και σε περιοχές όπου η σοδειά ήταν καλή». Εντούτοις, ο ίδιος επέμεινε στις απαιτήσεις του πλάνου και αποπήρε τους Κόσιορ και Χατάιβιτς Γενικούς Γραμματείς της Ουκρανίας και της Ντνιεπροπετρόφσκ που ζήτησαν να μειωθούν οι απαιτήσεις από τους αγρότες.
Βλέπετε, οι αξιωματούχοι του Κόμματος έβλεπαν τι συνέβαινε στις περιοχές τους και οι κομισάριοι σαν τον Μολότοφ, τον Καγκάνοβιτς και τον Μικογιάν που είχαν σταλεί αν επιθεωρήσουν και να ενισχύσουν την «υπερφορολόγηση» σε είδος, επίσης έβλεπαν ξεκάθαρα. Μα όπως είπε ο Μολότοφ «Δεν μπορούμε να αγνοούμε τις εντολές του Κόμματος για τις ανάγκες του κράτους».
Ο συγγραφέας Μ. Σόκολοφ έγραψε (4/4/1933) στον Στάλιν τις παρατηρήσεις στο πέρασμα του από την πόλη Κουμπάν για τα βασανιστήρια που επιβάλλονταν στους «κουλάκους σαμποτέρ»: τους έπαιρναν όλο το σιτάρι, τους άφηναν γυμνούς έξω στο κρύο· τους ξάπλωναν σε πυρακτωμένες σόμπες και μετά γυμνούς στο κρύο· έβαζαν φωτιά στα ρούχα των γυναικών, την έσβηναν και το ξανάκαναν· τους έστηναν στον τοίχο και προσομοίωναν εκτέλεση: «αυτό ήταν το σύστημα, όχι παρατυπίες.»
Και ο Στάλιν και οι δήμιοι του ήξεραν πολύ καλά τι συνέβαινε: ήταν η πολιτική του Τρόμου.
5. Βεβαίως κι έγιναν εξεγέρσεις. Το 1930 – 400 τον Ιανουάριο, 1.048 τον Φεβρουάριο και 6.528 τον Μάρτιο. Τον Απρίλιο η GPU μέτρησε 1.992. Συνολικά το 1930 έγιναν 14.000 εξεγέρσεις και συμμετείχαν 2,5εκμ αγρότες (Danilov και Berelovich σ74-76 και Iunitskii 106).
Έτσι εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες συνελήφθησαν κι εκτοπίστηκαν. Πάνω από 700.000 το 1930, πάνω από 1,8εκμ το 1931.
Φανταστείτε ολόκληρες οικογένειες με παππούδες και γιαγιάδες και μικρά παιδιά να ταξιδεύουν σε κρύα βαγόνια από πόλη σε πόλη ως τα βόρεια ή τα δυτικά. Οι πολίτες τους έβλεπαν και ήξεραν τι συνέβαινε. Εκατοντάδες επιστολές ταχυδρομήθηκαν προς το Πολιτμπιρό στη Μόσχα (Werth & Moullec, 140).
Σε έναν προορισμό έξω από τον Αρχάγγελο (στην Αρκτική Θάλασσα) έπρεπε να ήταν έτοιμα 1.640 καταλύματα. Υπήρχαν μόνο 7 όταν έφτασαν χιλιάδες εξόριστοι. Όσοι τυχεροί είχαν εργαλεία έσκαβαν έναν λάκκο και καλύπτονταν με κλαδιά. Οι άλλοι; Οι γέροι και τα γυναικόπαιδα;…
Υπάρχουν στοιχεία για μερικές περιπτώσεις. H GPU υπολόγισε πως δραπέτευσαν το 1932 περίπου 210.000 και πέθαναν 90.000. Το 1933 από το 1.142.000 των εκτοπισμένων πέθαναν 151.600.
6. Οι υπόλοιποι κατάδικοι, οι zek, έμεναν να δουλεύουν με ελάχιστη τροφή και μισθό στο 15% του χαμηλότερου μισθού των ελεύθερων εργατών – που συχνά δεν τους δινόταν μα κατακρατιόταν από τους διοικητές και διευθυντές.
Έφτιαχναν δρόμους και κατασκεύαζαν σιδηροδρομικές γραμμές για εκατοντάδες χιλιόμετρα. Έκτιζαν χημικά και άλλα εργοστάσια και το χαλυβουργείο Kuznetsk. Και βέβαια το κανάλι που ένωνε τη Βαλτική με τη Λευκή Θάλασσα.
Χιλιάδες επίσης εργάζονταν για κοπή δέντρων (Urallesprom), σε ορυχεία (Vostugol) και σε χαλυβουργεία (Vostokstal) και άλλα ορυχεία και μεταλλουργεία. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, υποτίθεται πως οι κρατικές αυτές εταιρείες θα φρόντιζαν τις οικογένειες για περίθαλψη και σχολεία. Τίποτα τέτοιο δεν έγινε. Τα παιδιά επίσης δούλευαν και οι γυναίκες υπηρετούσαν ποικιλοτρόπως τους αξιωματούχους και διευθυντές.
Υπολογίζεται πως πάνω από μισό εκατομμύριο πέθαναν από κακουχίες.
Σε ποια καπιταλιστική κοινωνία τον 20ο αιώνα εξαχρειώθηκαν οι εργαζόμενοι και οι φυλακισμένοι, έστω, σε τέτοιο βαθμό;
