1. Πολλές φορές έχουμε στηλιτεύσει την αρρώστια που λέγεται τσιπρισμός τόσο στον πολιτικό κόσμο όσο και στις αμόρφωτες μάζες του λαού. Συχνά δε επισημάναμε κι εστιάσαμε την κριτική μας στα συμπτώματα της σχιζοφρένειάς του. Κι εξηγήσαμε πως η σχιζοφρένεια συνίσταται σε παθιασμένες, εντελώς ασυμβίβαστες αντιφάσεις σε νοοτροπία και συμπεριφορά.
Ο πρώην πρωθυπουργός κ. Σημίτης αφού δέχθηκε την ύπουλη μα αισχρή επίθεση των φερέφωνων της τσιπρικής κυβέρνησης σχετικά με το άνοιγμα των λογαριασμών του, μίλησε για την προσωρινότητα των ενοίκων στην εξουσία. Ήταν ακόμα μια από τις πολλές προσπάθειες σπίλωσης της υπόληψης πολιτικών προσώπων της αντιπολιτευόμενης παράταξης (που αυξήθηκε αισθητά), στην τσιπρική τακτική λασπολογίας και διχασμού.
Η λοιδορία και η λασπολογία δεν είναι από τις πιο έντιμες πρακτικές στην πολιτική (και προεκλογική) αντιπαράθεση: δείχνει συγκαλυμμένη, ανομολόγητη αδυναμία. Μα σίγουρα δεν δείχνει σχιζοφρένεια από την οποία πάσχουν οι ψυχοπαθείς Συριζανέλληνες.
2. Η σχιζοφρένεια είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των τσιπριστών και ειδικά των πρωτοκλασάτων στελεχών και, φυσικά, των αρχιερέων του αναρχοαριστερού θρησκεύματος. Ας κοιτάξουμε και αυτήν την πρόσθετη άποψη.
Ο Τσίπρας, κατεξοχήν δημοκράτης και αναρχοαριστερός με αξιέπαινη παιδεία στην κομμουνιστική νεολαία (ΚΝΕ) των σταλινιστών Ελλήνων, αυτοδιαφημίζεται ως μαρξιστής και φιλολαϊκός λενινιστής.
Βασική αρχή του μαρξισμού είναι η κατάργηση της ιδιωτικής περιουσίας. Ακόμα κι ο πιο νερόβραστος (ή άβραστος) αναρχοαριστερός θα δεχόταν αυτή την αρχή ως βασική.
Μα ο κ. Τσίπρας θέλει την εξουσία ως δική του ιδιοκτησία. Μπορεί να ισχυριστεί πως η Δικτατορία του Προλεταριάτου δεν επιδέχεται αλλαγή στην κατοχή της εξουσίας. Μα δεν υπάρχει προλεταριάτο στο τσιπρικό τσούρμο κυβέρνησης. Όλοι τους είναι πλούσιοι μεσοαστοί με ακίνητα και σημαντικές αποταμιεύσεις στις πολύπαθες τράπεζες – γιατροί, δικηγόροι, καθηγητές και αμόρφωτοι ανεπάγγελτοι καλοπερασάκηδες σαν τον ίδιο τον κ. πρωθυπουργό, που τελευταία διακήρυξε πως έγινε σοσιαλδημοκρατικός – όπως ο Καραγκιόζης που γινόταν ό,τι ήθελε το περιβάλλον του.
3. Και η σοσιαλδημοκρατία, έτσι ανάπηρη όπως την κατάντησε ο τσιπρισμός, έχει ακόμα κάποια ελευθερία και αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα που δεν αναγνωρίζει πάγια ιδιοκτησία στην εξουσία για κανένα κόμμα ή άτομο.
Παντού στην πολιτισμένη Δύση όπου ζούμε και κινούμαστε υπάρχει πολυθεϊσμός αξιών, όπως στις χρυσές εποχές του παγανισμού, μα και προσωρινότητα στην εξουσία.
Δυστυχώς οι τσιπριστές με οδηγούς τον ίδιο τον Τσίπρα και τη σύντροφό του, που γλυκάθηκαν στις απολαύσεις της πρωθυπουργικής θέσης, (τουρισμός δωρεάν, διάδρομοι δύναμης, συναγελασμός με ισχυρούς κλπ), και οι χυδαίοι ακόλουθοι (Φλαμπουράρης, Πολάκης κλπ), ενοχλούνται βαθύτατα μόλις αναφερθεί η παροδικότητα των πραγμάτων αυτών.
Βρίσκονται ακόμα στην ισχύ της μεθυστικά νοθευμένης πλειοψηφίας τους με μόλις 20% των ψηφοφόρων να τους στηρίζει πλέον. Δεν έχουν ακόμα την οδυνηρή εμπειρία της καθόδου, το πολιτικό πεδίο όπου φουντώνουν η αγνωμοσύνη, η εχθρότητα, η λήθη, το μίσος.
4. Κάποια ώρα και ο αρχιερέας του τσιπρισμού, όσα προσωπεία κι αν φορέσει, θα ανακαλύψει την απλή μα επώδυνη αλήθεια πως η εξουσία μπορεί να περιέλθει περιστασιακά σε έναν φασίστα σαν τον Χίτλερ ή τον Μουσολίνι ή τον Καντάφι μα και αυτή είναι προσωρινή. Ακόμα και οι μεγαλύτεροι δολοφόνοι, ο στυγερός Στάλιν και ο μανιακός Μάο, είναι προσωρινοί και οι μεταγενέστερες γενιές τους βρίζουν και τους καταριούνται. Η αληθινή πολιτική ηγεμονία κερδίζεται όχι με τακτικισμούς, τυχοδιωκτισμούς και τερατώδη ψευδολογία, μα με πραγματική φροντίδα για το σύνολο έθνος, με εναρμόνιση πράξης και σκέψης, με πειθώ, με φωτεινές ιδέες για ανύψωση του λαού. Δεν του δίνεις ένα ψάρι, δεν τον ταΐζεις μια ή δυο φορές, μα τον μαθαίνεις να ψαρεύει και να εργάζεται και να ταΐζει ο ίδιος τον εαυτό του – όχι να περιμένει ελεημοσύνες από απατεώνες πολιτικάντηδες της πλάκας.
Οι εκλεγμένοι κυβερνήτες είναι για να διαχειρίζονται την εξουσία σε μια περιορισμένης περιόδου εμπιστοσύνη με ημερομηνία λήξεως.
Η συμπεριφορά των τσιπριστών εξανέμισε την όποια εμπιστοσύνη τους έδειξαν πολίτες άλλων παρατάξεων που, σωστά ή όχι, σκέφθηκαν να δοκιμάσουν τον φερόμενο ως χαρισματικό ηγέτη μιας Αριστεράς που ισχυριζόταν πως είχε ηθικό πλεονέκτημα. Και μόνο η αθέμιτη χρήση χυδαίων μεθόδων επιδιώκοντας την ιδιοκτησία της εξουσίας έδειξε την ανυπαρξία ηθικής και την ύπαρξη σχιζοφρένειας.
