1. Στην Ελλάδα του 2021, μετά την οικονομική κρίση της χρεοκοπίας και των Μνημονίων και την εισβολή της πανδημίας του COVID-19, εκδηλώθηκε πολλή βία με πολλές γυναικοκτονίες. Δεν είναι μόνο άντρες οι δράστες: υπήρξαν και μερικές, όχι πολλές, γυναίκες.
Υπάρχει μια γενική χαλαρότητα και αποσάθρωση καθώς σχεδόν τα πάντα επιτρέπονται πλέον και οι εγκληματίες δεν τιμωρούνται αυστηρά λόγω της διάχυσης ενός αρρωστημένου “ανθρωπισμού” που θέλει να τους προστατεύει παραγνωρίζοντας παραδόξως τα θύματα.
O Ντοστογιέφσκι, ο πασίγνωστος Ρώσος μυθιστοριογράφος του 19ου αιώνα, και πολύ πιο χαρακτηριστικός της ρωσικής ψυχοσύνθεσης από τον Τολστόι έγραφε: “Η ανοχή θα φθάσει σε τέτοιο επίπεδο που οι ευφυείς άνθρωποι θα αποκλεισθούν από το να σκέφτονται [και να εκφράζουν τη σκέψη τους] για να μην προσβάλλουν τους ηλίθιους”.
2. Οι αρθρογράφοι και αναλυτές κατεβάζουν πολλές ενδιαφέρουσες και μη ιδέες για τους λόγους που έχουν προκαλέσει τις πρόσφατες περιπτώσεις γυναικοκτονίας. Και οπωσδήποτε η συχνότητα είναι πρωτοφανές φαινόμενο.
Μα εγώ έχω αμφιβολίες. Η έντονη πρόσφατη βία (μαζί και οι γυναικοκτονίες) δεν μου φαίνονται και τόσο πρωτόφαντη υπόθεση. Το να διαχωρίζουμε τη γυναικοκτονία επειδή εμφανίστηκαν περισσότερα κρούσματα δεν μου φαίνεται και πολύ ορθολογιστικό. Διότι είναι μια περίπτωση σε ένα ευρύτερο ρεύμα που πήρε τρομερή ορμή από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα, ιδίως με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία στη δεκαετία 1980. Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε τα νούμερα διαδηλώσεων, εμπρησμών, ληστειών, φόνων και, φυσικά, αυξανόμενων ναρκομανών. Είναι και οι βίαιες επεμβάσεις απεργών (ιδίως του ΠΑΜΕ) που εμποδίζουν άλλους να εργάζονται, βίαιες επεμβάσεις ψευτοφοιτητών (κυρίως αναρχοαριστερών) που διακόπτουν διαλέξεις, συνελεύσεις κι εκλογές και προπηλακίζουν όσους δεν συμμερίζονται τις αηδιαστικές ιδεοληψίες τους.
3. Αντιγράφω κυριολεκτικά από άρθρο του Άγγελου Στάγκου (Καθημερινή 6/8/21 Αντιλήψεις, ανοχή, γυναικοκτονίες):
Η δική μας ιδιαιτερότητα προκύπτει από τον εθισμό της ελληνικής κοινωνίας στις εκδηλώσεις βίας εξαιτίας της ανοχής που επιδεικνύει η Πολιτεία. Η βία στα γήπεδα, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα πεζοδρόμια και τους δρόμους, ακόμη και η επιθετική οδήγηση μαζί με τη γενικότερη επιθετική συμπεριφορά, αποτελούν από χρόνια χαρακτηριστικό της καθημερινότητας. Αφού μάλιστα αντιμετωπίζονται συχνά με πολιτική ενθάρρυνση, συνήθως με δικαιολογίες και “κατανόηση” και πάντα με επιείκεια, αν όχι με αδιαφορία, ο εθισμός της κοινωνίας στη βία έρχεται σαν αποτέλεσμα. Από εκεί έως την έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας, της γυναικοκτονίας και γενικότερα των δολοφονιών, η απόσταση δεν είναι μεγάλη.
Μεταξύ των επισημάνσεων του Ντοστογιέφσκι και του Στάγκου δεν μένει μεγάλο κενό που χρειάζεται συμπλήρωση. Θα προσθέσω μόνο πως το υπουργείο Παιδείας δείχνει να γίνεται όλο και πιο άσχετο με τις “μεταρρυθμίσεις” του και όπως τα περισσότερα υπουργεία, μάλλον άχρηστο.
