Καθημερινή βία…

Παρακολουθώ στην ειδησεογραφία τις τελευταίες ημέρες τις επαναληπτικά εγκωμιαστικές (και ενίοτε δακρύβρεχτες) αναφορές στην υπόθεση του “ληστή” κοσμηματοπωλείου Ζαχαρία (ή Ζακ, ή Zackie Oh) Κωστόπουλου και τη σημαντική “κοινωνική” του δράση. Οι περισσότεροι τον περιγράφουν ως “ακτιβιστή” (δηλ. ενεργό πολίτη που δραστηριοποιείται για πολιτικά, πολιτιστικά ή οικονομικά ζητήματα που προβληματίζουν την κοινωνία), υποβαθμίζοντας συνήθως άλλες ιδιότητές του (οροθετικός, ομοφυλόφιλος, εκδιδόμενο πρόσωπο, παρενδυτικός-τραβεστί, τοξικομανής κλπ).

Μαζί με αυτά διαβάζω τις ακραία αποδοκιμαστικές αναφορές για τον ιδιοκτήτη του κοσμηματοπωλείου που υπέστη τη ληστεία (ή εισβολή) και τη βίαιη αντίδρασή του απέναντι στον ληστή (ή εισβολέα). Ακόμα και η κατηγορία που απαγγέλθηκε εναντίον του από την εισαγγελία “συμπλέει” πλήρως με το παραπάνω κλίμα, παρότι τότε δεν υπήρχε ακόμη ιατροδικαστική έκθεση που να συνδέει τον θάνατο με τον ξυλοδαρμό…

Όλα τα παραπάνω δημιουργούν ορισμένα εύλογα ερωτήματα:

1. Μπορεί όντως ένα τόσο βαριά “εθισμένο” (και όχι μόνο σε χημικές ουσίες) πρόσωπο να ασκήσει ακτιβιστική (δηλ. κοινωνική) δράση;

2. Γιατί αποδεχόμαστε τη βία που ασκείται από ληστές, δολοφόνους, ναρκομανείς, αναρχικούς, διαδηλωτές, απεργούς κλπ;

3. Γιατί καταδικάζουμε τη βία που ασκείται από “θύματα” της δράσης των προηγούμενων;

4. Η αποδοχή της βίας των μεν και η απόρριψη της βίας των δε, αφορά όντως την πλειοψηφία των συμπολιτών μας, ή απλά μια “φωνακλάδικη” μειοψηφία που καλύπτει με τις φωνές της άλλες απόψεις;

Η συχνή επανάληψη τέτοιων φαινομένων όπου η βία ορισμένων είναι “αποδεκτή” ενώ άλλων “καταδικαστέα” (κυρίως με κριτήρια “πολιτικά”), υποδεικνύει πως για πολλούς έχει χαθεί η επαφή με την πραγματικότητα, ακόμη και σε αυτό το πολύ χαμηλό, καθημερινό επίπεδο διαβίωσης. Απλές αρχές κοινωνικής συμπεριφοράς (σεβασμός, ευγένεια, ανεκτικότητα, συνορισμός) μνημονεύονται επιλεκτικά και μοιάζουν προϋπόθεση για ορισμένους, ενώ για άλλους όχι.

Σκέτη σύγχυση και υποκρισία!