(Στις 5/7/1989 ο Κ.Κ., ο μεγάλος, χρησιμοποίησε τη φράση του τίτλου με «φρενοκομείο».) Εδώ παρουσιάζουμε λίγα στιγμιότυπα της 15/5/23 (όλα από την Καθημερινή μα δίχως ονόματα και τίτλους) που δείχνουν λίγη από τη φαντασιοπληξία και τρέλα μας! Αρχίζω με ένα φλύαρο φάντασμα της πολιτικής σκηνής, τη Ζωή!
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου επείγεται να πάρει τον λόγο στη Βουλή, δίνοντας μάλιστα και συνέντευξη Τύπου για να εξηγήσει ότι θα μπορεί, ως πρώην πρόεδρος του Σώματος, να παίρνει τον λόγο όποτε θέλει (εφόσον βέβαια επιλέξουν και οι ψηφοφόροι να επανεγκαταστήσουν αυτή την αλησμόνητη –και ακατάσχετη– πηγή λόγου ξανά στο βουλευτήριο). Κατά τα άλλα, η Κωνσταντοπούλου μοίρασε μόνο αγάπη, υπερασπιζόμενη όσους εγκατέστησε αρχηγικώ δικαίω στις εκλόγιμες θέσεις [αγνοώντας κυνικά τις επιλογές των ψηφοφόρων της]. Τον σύντροφό της, που εγκωμίασε ως εμπνευστή και συνιδρυτή του κόμματος… Αλλά και τον Σπύρο Μπιμπίλα, που ενέταξε στους πυλώνες της προσπάθειάς της. Μπιμπιλόνας.
Οχι απλός πυλώνας.
Είναι γνωστό πως τα κόμματα της Αριστεράς λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο από τα αστικά κόμματα. Βασικό χαρακτηριστικό τους η συλλογικότητα στη λήψη των αποφάσεων και ως εκ τούτου και η συλλογικότητα και στις ευθύνες, αν η πορεία του κόμματος είναι αρνητική. Αρα, ο Αλέξης Τσίπρας είχε δίκιο όταν υπογράμμισε πως και οι Χαρίλαος Φλωράκης και Λεωνίδας Κύρκος δεν παραιτήθηκαν όταν το εκλογικό αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο. Η ευθύνη ανήκει σε όλη την καθοδήγηση και όχι στον αρχηγό…. Δηλαδή το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο Τσίπρας, αλλά η γραμμή του κόμματος και πώς υποστηρίζεται αυτή η γραμμή. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για την ηγεσία του, γιατί η πολιτική γραμμή είναι συνυφασμένη με το DNA μιας παράταξης. Δύσκολα αλλάζει, χωρίς να αλλάξει και η φυσιογνωμία της. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μεγάλο καράβι και τα μεγάλα καράβια δύσκολα στρίβουν. [Πότε έκανε κάτι σωστό; Ξεπλήρωσε, είπε, το χρέος του στην Ιστορία! Οπότε συνεχίζει – δηλαδή πάλι ασυναρτησίες!]
Συνεχίζω με τα φαντάσματα της Αναρχο–αριστεράς και δη του τσιπρισμού – στη μόνη χώρα της Ευρώπης όπου το φρικιό του κομμουνισμού παρελαύνει με τόση θρασύτητα!
Μα να μην ξεχνάμε και το φάντασμα της Κεντροαριστεράς (Πασόκ) που βρήκε πάλι τα χοντρά ποδάρια του για να διεκδικεί ύπαρξη στον μάταιο τούτο κόσμο! Λέτε να στριμώξει τον Σύριζα προς εξαφάνιση;
Ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Φλωρίδης προσέθεσε μια νέα πτυχή. Κατήγγειλε ότι «έγιναν οργανωμένες μεταφορές μεταναστών μουσουλμάνων, κυρίως από τη Γερμανία, προκειμένου να ψηφίσουν (σ.σ. τους εκλεκτούς του τουρκικού προξενείου). Ηρθαν χιλιάδες και οργανωμένα με έτοιμα ψηφοδέλτια» (One 13.6.2023). «Και το ενδεχόμενο να ήρθαν μόνοι τους, όπως δικαιούνται;», ρώτησε ο συνομιλητής του. «Χιλιάδες όμως Αντώνη μου; Και οργανωμένα;», ρώτησε ρητορικώς ο κ. Φλωρίδης.
Αυτή είναι μια σοβαρή καταγγελία, αλλά έπρεπε να συνοδεύεται με στοιχεία. Αν μετακινήθηκαν «χιλιάδες» με έξοδα του προξενείου και η ΕΥΠ δεν πήρε χαμπάρι για να πάει έστω λίγα στοιχεία στον εισαγγελέα, τότε έχουμε πρόβλημα. Πόσες «χιλιάδες» όμως ήρθαν και μάλιστα «οργανωμένα»; Ο κ. Φλωρίδης δεν είπε, αλλά ξέρουμε από το υπουργείο Εσωτερικών ότι το 2019 (όταν η Ροδόπη ήταν «γαλάζια») ψήφισαν 63.030 άτομα. Φέτος ψήφισαν λιγότεροι: 62.863. [Μα γιατί να χρειάζονται στοιχεία αυτοί οι σοσιαλιστές συνομιλητές και καθοδηγητές της Ιστορίας;]
Και τελειώνω με τους φανφαρόνους της ΝΔ που κατά τα άλλα (ποια άλλα, θα πείτε;) είναι σχετικά προσγειωμένοι.
Αν θα µείνει κάτι από τη μακρόσυρτη μεταπολίτευση είναι ο ύμνος της «Μεγάλης Κλάψας». Oταν η Ελλάδα απηλλάγη από την ανοϊκή εξουσία των συνταγματαρχών και των ζιζανίων τους, αντί για τη λήθη του άγους προτίμησε να μηρυκάζει τον πόνο της. Γράφτηκαν τραγούδια, μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, σ’ αυτόν τον ρυθμό προσαρμόσθηκε ο λεγόμενος «νέος ελληνικός κινηματογράφος». Hμασταν ένας λαός αδικημένος, κυνηγημένος, «πονεμένος». Πονούσαν ακόμη και όσοι είχαν επωφεληθεί από τη δικτατορία διότι στη δεκαετία του εβδομήντα και του ογδόντα έπρεπε να κουβαλάς έναν πόνο μέσα σου για να έχεις δικαίωμα λόγου… Κυνηγημένοι, αδικημένοι, πονεμένοι, αντιμετωπίζαμε τον σύγχρονο κόσμο ως απειλή ή καταδίκη και καταναλώναμε όλη μας την κοινωνική ενέργεια για να τον ξεγελάσουμε, όπως ο Οδυσσέας τον Πολύφημο. Ζητώ συγγνώμη για τη χρήση του πρώτου πληθυντικού «εμείς». Η γενίκευση αδικεί πολλούς από εμάς, όμως δεν μπορώ να αγνοήσω ότι η «Μεγάλη Κλάψα» έδινε τον τόνο στο συλλογικό μας «εμείς». Hταν το άλλοθι για να μην αναζητήσουμε τρόπους να αλλάξουμε την Ελλάδα. Επειδή ήμασταν πονεμένοι και αδικημένοι δικαιούμασταν να μην πληρώνουμε φόρους, να χτίζουμε αυθαίρετα και να γλεντάμε στη Μύκονο. Η «Μεγάλη Κλάψα» ήταν η μεγάλη παγίδα που έστησε η δικτατορία των συνταγματαρχών στη δημοκρατία μας [Όχι μόνο οι κολονέλοι! Σύνολη μια παλαβωμένη Δεξια!]. Στη «Μεγάλη Κλάψα» στηρίχθηκε η ηγεμονία του αριστερού αισθήματος όλα αυτά τα χρόνια. Η ηγεμονία δεν ήταν ιδεολογική ούτε πολιτική. Hταν συναισθηματική. Το συναίσθημα ξεφούσκωσε στην τετραετία 2015-2019.
Και η Κλάψα συνεχίζει ως φαίνεται! Δική μου η έμφαση στο τέλος!
Η ΝΔ… θα αντιμετωπίσει το δημογραφικό πρόβλημα, συστήνοντας ένα νέο υπουργείο Οικογένειας – σε απάντηση στο αντίστοιχο τουρκικό;
Η επιλογή του ονόματος δεν είναι τυχαία. Θα μπορούσε να ονομαστεί «υπουργείο Ισότητας», αφού μεταξύ των αρμοδιοτήτων του θα είναι και η ισότητα. Όχι όμως: η επίκληση της ελληνικής οικογένειας και της υπογεννητικότητας κλείνει το μάτι στο ακροδεξιό ακροατήριο. To επιχείρημα πολλών απολογητών της Ν.Δ. είναι πως μόλις εξασφαλίσει την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, τότε θα μπορεί να ασκεί την πολιτική που ανταποκρίνεται στην ιδεολογία της και να απαγκιστρωθεί από τις ακροδεξιές εξαρτήσεις. Άνετη πλειοψηφία όμως διέθετε και στην πρώτη θητεία της. Γιατί λοιπόν δεν θέσπισε τον γάμο ομοφυλοφίλων; Γιατί δεν περιχαράκωσε τις σχέσεις της με την Εκκλησία; Γιατί συνέχισε τα pushbacks; Γιατί έκανε παράνομες υποκλοπές συνομιλιών πολιτικών αντιπάλων της; Γιατί «πάγωσε» την κύρωση των μνημονίων που προβλέπει η συμφωνία των Πρεσπών; Γιατί να θεωρήσουμε ότι όλα αυτά θα τα κάνει τώρα;
Και η ελληνικότατη «κλάψα» στην οποία επιδιδόμαστε σπαρακτικά!
Ευτυχώς εξίσου συχνά είμαστε τόσο για κλάματα όσο και για γέλωτα!
