1. Θα νόμιζες πως ο πάτος του παραλόγου και της βλακείας ήταν ο κομμουνισμός που επέμενε να σαλπίζει τη σταλινική νοοτροπία του μετά το 1989, τη μεγάλη κατάρρευση της Σοβιετίας και το ξεγύμνωμα μιας απάνθρωπης, σαθρής πολιτικής δήθεν ιδεολογίας.
Γιατί άραγε ο Ριζοσπάστης, η Αυγή και οι άλλες κόκκινες φυλλάδες της φαυλότητας, αντί να αναδημοσιεύουν την ανιαρή κι εμετική προπαγάνδα τους για τον δήθεν ηρωισμό των κομμουνιστών του παρελθόντος, δεν μας δίνουν ένα έστω παράδειγμα κομμουνιστικής χώρας που δεν επέβαλε δικτατορικό μονοκομματικό καθεστώς (καθόλου λαϊκή κυβέρνηση των προλετάριων ή εργατών) με μια γενική φτωχοποίηση, καταπίεση των ελευθεριών και μια ζωή στέρησης και μιζέριας – εκτός από τα υψηλόβαθμα στελέχη του ενός κόμματος που απολάμβανε τα προϊόντα του μόχθου των καταπιεσμένων.
Όταν ο Αλ. Σολζενίτσιν ζήτησε από τον διευθυντή του γκούλακ, όπου ήταν φυλακισμένος με χιλιάδες άλλους και πολλούς κομμουνιστές “εχθρούς του κράτους”, να αυξηθεί λίγο η δόση του φαγητού τους, εκείνος του απάντησε, “Αν γινόταν αυτό, τότε εσείς θα ζούσατε τόσο καλά όσο και οι φύλακές σας”!
2. Θα νόμιζες λοιπόν πως μετά την πλήρη κατάρρευση του κομμουνιστικού ιδεώδους στη Σοβιετία και τους δορυφόρους της, τα διάφορα ΚΚ και οι οπαδοί θα καταλάβαιναν πως το ιδεώδες ήταν σκέτη σαπίλα ναρκισσισμού, εγωισμού, διαφθοράς κι αυτοβολέματος.
Κι όμως, στη χώρα που χαζολογεί και χαζοχαίρεται με τα πάντα, το ΚΚΕ απολαμβάνει ακόμα μια στήριξη σταλινικών γύρω στο 8% των ψηφοφόρων κι εξακολουθεί να πρεσβεύει φωναχτά την κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών που του επιτρέπουν να υπάρχει με όλη την ποταπότητα του παραλογισμού. Υπάρχει κι ένα παρεμφερές ποσοστό 2% περίπου από συνοδοιπόρους που, κάτω από διαφορετική αμφίεση κόμματος κι ονόματος, πρεσβεύουν την ίδια φασιστική πολιτική.
Θα νόμιζες λοιπόν πως αυτό το 10% (8+2) ήταν ο πάτος της ηλιθιότητας του ελληνικού έθνους – χωρίς να αναιρούνται οι ελαφρώς ανώτερες βαθμίδες κάποιας νοημοσύνης.
Κι όμως εμφανίστηκε ο κ. Τσίπρας με το τσούρμο των συριζαίων του που ήταν, υποτίθεται, η “ανανεωτική” Αριστερά – όλοι απόφοιτοι του σκληροπυρηνικού ΚΚΕ (=κνίτες) ή του κρατικού βαθυπράσινου παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ.
Εδώ εμφανίστηκε το απύθμενο!
3. Η πρώτη ένδειξη για το απύθμενο εμπάθειας κατά των δημοκρατικών θεσμών και της παρανοϊκής παθογένειας αυτού του τερατογενούς μορφώματος είναι ο ίδιος ο κομματάρχης, που ανέλαβε πρωθυπουργός χωρίς να ξέρει καλά καλά μια ξένη γλώσσα (τα αγγλοαμερικάνικά του θυμίζουν μαθητούδι δημοτικού) ούτε καν την Ελληνική (“ευημερεύουμε” αντί ευημερούμε, “ενεργοβόρος” αντί ενεργογόνος κ.λπ) και τη γεωγραφία της χώρας του (Μυτιλήνη και Λέσβος κ.λπ).
Από αυτά τα απλά στοιχεία, κάθε νουνεχής κατανοεί το ποιόν του άξεστου κομμουνιστάκου, το ποιόν των συντρόφων συνεργατών και το ποιόν διακυβέρνησής τους.
Τους στήριξαν περίπου ένα τρίτο των ψηφοφόρων το 2015! Οι περισσότεροι οπαδοί ήταν “ανανεωτικοί” κομμουνιστές, δήθεν μεταρρυθμιστές, δήθεν ανθρωπιστές, δήθεν αριστεροί “με ανθρώπινο πρόσωπο”, δήθεν πολιτικοί με “ηθικό πλεονέκτημα”. Τον στήριξαν σκληροπυρηνικοί πασοκάριοι και συνδικαλιστές που έτσι θα εξασφάλιζαν μια νέα περίοδο αργομισθίας. Επίσης κεντροδεξιοί του είδους που ήθελαν -και δικαίως- να τιμωρήσουν τη φαυλότητα της ΝΔ (Κωστάκης Κ, Παυλόπουλος κ.λπ.) και του ΠΑΣΟΚ (Γιωργάκης Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου με το “λεφτά υπάρχουν”) και του άλλου είδους που διακρίνονται για τη σοσιαλδημοκρατική βραδύνοια και αστάθειά τους.
4. Παρά την αθέτηση κάθε προεκλογικής υπόσχεσης, τις σεισμικές κωλοτούμπες του και την ανήκουστη ανικανότητά του εκτός από εξαπάτηση, ο κ. Τσίπρας και το ασυγύριστο συνεργείο του απολαμβάνει την εύνοια περίπου 20% (πολύ δύσκολα περισσότερο) των ψηφοφόρων, ενώ η ΝΔ έχει κολλήσει στο 30%.
Επιπλέον, δεν έχει τα κονδύλια ο λαοπλάνος αυτός να κερδίζει καρδιές, όπως ο μέγας αείμνηστος Ανδρέας και οι διάδοχοί του, για να εφαρμόζει φαρδιά πλατιά λαϊκίστικες κοινωνικές πολιτικές με αυξήσεις συντάξεων, μισθών κι επιδομάτων. Υπογράφει κάθε μνημονιακό μέτρο αντιλαϊκής πολιτικής που περικόπτει παροχές, ενώ ταυτόχρονα με δόλιους διορισμούς προωθεί τα κομματόσκυλά του σε θέσεις κλειδιά στους κρατικούς μηχανισμούς με παχυλούς μισθούς. (Αλλά κι αυτό το πήραν χαμπάρι οι αχυροδίαιτοι, όπως θεωρούνται, Θεσμοί και μάλλον θα παρέμβουν.)
Έτσι πολλοί αναλυτές γράφουν για τη στροφή προς τον ρεαλισμό του αναρχοαριστερού αρχιερέα χωρίς όμως πάντα να λένε πως είναι ο ρεαλισμός της παραμονής με κάθε κόστος στην εξουσία και τίποτε άλλο. Διότι, αν η χώρα καταστρεφόταν εκτεταμένα, τότε και ο ίδιος θα αφανιζόταν από το πολιτικό παλκοσένικο.
5. Με τον τσιπρισμό φτάσαμε, Έλληνες πολίτες και πολιτικάντηδες, στο απύθμενο της σχιζοφρένειας, μοχθηρίας (= μίσος για μεσαία τάξη, καθήκον, εντιμότητα, αριστεία), κυνικότητας, εξαπάτησης, δημαγωγίας, ανηθικότητας κι ανευθυνότητας.
Ούτε ο Σύριζα έμαθε κάτι χρήσιμο, όπως η συνεργασία με όλα τα κόμματα για να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά όλα τα κρίσιμα θέματα και για να δημιουργηθούν καλές σχέσεις με τους Ευρωπαίους κι ορισμένους γείτονές μας.
Ούτε και οι πολίτες έμαθαν τίποτα για τη δήθεν Αριστερά που δεν ήξεραν (ή δεν έπρεπε να μην ήξεραν) από τη δράση της στο ιστορικό γίγνεσθαι.
Το μόνο που μάθαμε είναι πως στην εξουσιολαγνεία και στην εξαπάτηση ο τσιπρισμός δεν έχει πάτο.
