1. Πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι αμφισβητούν τη μετενσάρκωση ρωτώντας – ‘Πώς τόσα εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, δεν θυμούνται τίποτα από την προηγούμενη ενσάρκωσή τους;’
Είναι μια ευνόητη ερώτηση. Αλλά πολλοί άνθρωποι θυμούνται κάτι από την προηγούμενη ενσάρκωσή τους. Όχι πολλά, ούτε σε λογική διαδοχή ή συνάφεια. Είναι οι διάφορες εμπειρίες που λέγονται déjà vu (= το έχω δει προηγουμένως). Αλλά πως είμαστε σίγουροι πως δεν είναι φαντασιώσεις; Πως δεν πρόκειται για κόλπο του μυαλού;
Υπάρχουν μελέτες όπου ψυχολόγοι κύρους ερεύνησαν ιστορίες μικρών παιδιών τα οποία θυμόντουσαν γεγονότα από προηγούμενες ενσαρκώσεις και βεβαιώθηκαν πως ήταν αλήθεια. Π.χ. πως το παιδί είχε γονείς σε ένα άλλο μέρος με συγκεκριμένη ονομασία και όντως, στο άλλο μέρος βρέθηκε οικογένεια με τη συγκεκριμένη ονομασία.
2. Θα επανέλθω στο θέμα της ανάμνησης.
Γιατί έχουμε αντιρρήσεις και αμφισβητήσεις;… Αν είχαμε, όπως οι βουδιστές και ινδουιστές, διδαχθεί από νηπιακή ηλικία τη μετενσάρκωση, θα είχαμε τέτοιες αντιρρήσεις; Όχι βέβαια. Όπως δεν έχουν αμφιβολίες οι καλοί χριστιανοί για την κατάλυση σε παράδεισο ή κόλαση.
Αλλά ας συλλογιστούμε κάπως ορθολογικά. Υπάρχει ένας αόρατος κόσμος ειδικά για μας τους ανθρώπους, η καλή περιοχή παράδεισος και η κακή κόλαση όπου βασανίζονται οι αμαρτωλοί στην αιωνιότητα του Θεού.
Το ηλιακό μας σύστημα είναι μια απειροελάχιστη, κουκκίδα σε ένα πελώριο σύμπαν. Όπως μια νησίδα στο πέλαγος στον μεγάλο πλανήτη. Είναι λογικό να είμαστε τόσο σπουδαίοι που ο Θεός να έχει φτιάξει για μας αυτούς τους δυο τόπους άπειρης ευδαιμονίας και άπειρης οδύνης, δημιουργώντας ένα απεριόριστο σύμπαν και τοποθετώντας εμάς σε έναν απόμακρο πλανήτη για να δοκιμαστούμε για 100, 80, 60 ή κάποτε σε 10 χρόνια (και λιγότερο);
Έτσι διδαχτήκαμε μικρά παιδιά. Έτσι μάθαμε. Έτσι συνηθίσαμε.
Μα δεν είναι καθόλου λογικό αφήγημα. Καθόλου πιο λογικό από τη μετενσάρκωση που δίνει ευκαιρίες βελτίωσης.
3. Γιατί δεν θυμόμαστε; Γιατί δεν έχουμε μάθει από λάθη που κάναμε;
Γιατί απλούστατα η μνημοσύνη μας δεν είναι πολύ δυνατή.
Ακόμα και στα τριάντα μας δεν θυμόμαστε πολλά από την εφηβεία μας. Σίγουρα δεν θυμόμαστε τίποτε από τη βρεφική ή την πρώιμη, νηπιακή ηλικία μας… Δεν θυμόμαστε τι φάγαμε πριν δυο βδομάδες. Δεν θυμόμαστε τόσα και τόσα πράγματα που κάναμε τις τρεις τελευταίες μέρες.
Ξέρουμε το βάρος και τη δυσχέρεια που νιώθουμε, όταν φάμε υπερβολικά με βουλιμία. Μα δεν μαθαίνουμε. Το ξανακάνουμε, αν πεινάσουμε ή αν έχουμε μπροστά μας νόστιμα εδέσματα. Και το ξανακάνουμε… Στα 70 ίσως αρχίσουμε να προσέχουμε – αφού περάσουμε διάφορες ασθένειες και δυσλειτουργίες.
Το πέρασμα του χρόνου σβήνει πολλές εγγραφές.
Πολύ πιο ισχυρό είναι το σοκ του θανάτου. Σβήνει όλες τις μνήμες.
