1. Άραγε βγαίνουν ποτέ από τις γειτονιές τους οι συνδικαλιστές, οι κομμουνιστές και οι αναρχοαριστεροί να επισκεφθούν τις δεκάδες των νησιών μας κι, αν βρεθούν εκεί, βγαίνουν από τη φυλακή της λενινιστικής-σταλινικής ιδεοληψίας τους να δουν τι γίνεται γύρω τους, πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι;
Κοιτούν μα δεν βλέπουν. Τεντώνουν τα αυτιά τους μα δεν ακούν. Σκέφτονται τις σαχλαμάρες του σοσιαλισμού τους μα δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ζούνε συνεχώς, όπου κι αν πάνε, όπου κι αν διαμένουν, βρίσκονται αγκυροβολημένοι στη δική τους πάλη των τάξεων, με τα ασυνάρτητα δικαιώματά τους του λαού για εργασία μα κι απεργία, για ελευθερία κίνησης και συνάθροισης μα και παρεμπόδισης της κίνησης και συνάθροισης όλων των άλλων πολιτών.
Τα γράφω αυτά σχετικά με τη μανία που αυτοί όλοι εκδηλώνουν ενάντια στο άνοιγμα των διάφορων καταστημάτων τις Κυριακές κι άλλες εορτές και τη βίαιη παρεμπόδιση του δικαιώματος των πολιτών να εργάζονται και να παράγουν πλούτο. Και βέβαια έχουμε μια κυβέρνηση αισχρών ανθρώπων που πρεσβεύει αυτά τα λαϊκά δικαιώματα, μα με καταπιεστικό κυνισμό τα καταπατά συνεχώς.
2. Όσοι λοιπόν βρεθείτε σε κάποιο νησί στα πελάγη της ελληνικής παλαβομάρας, ειδικά τα πιο μικρά που παράγουν ελάχιστα προϊόντα πέρα από τουριστικές υπηρεσίες, τι θα διαπιστώσετε;
Πρώτον, ότι όλα τα τρόφιμα, είδη ρουχισμού, έπιπλα, ηλεκτρικές συσκευές κ.λπ, εισάγονται και, δεύτερον, τα καταστήματα μένουν ανοικτά πολλές ώρες πέραν του συνδικαλιστικού ωραρίου αλλά και τις Κυριακές.
Βρέθηκα τη Μεγάλη Εβδομάδα του Πάσχα σε ένα από αυτά τα πολλά νησιά μας.
Αρχές Απριλίου. Κόσμος και κοσμάκης κατέφθανε με τα πλοία και ταχύπλοα να γιορτάσει μακριά από τη φασαρία των πόλεων σε στιλ ρουστίκ ή νησιώτικο τη σταύρωση και ανάσταση του Θεανθρώπου και να καταφεύγει στα λιγοστά ξενοδοχεία και τα πάμπολλα επιπλωμένα δωμάτια στα σπίτια. Δυστυχώς τέτοια είναι η μανία των αστών να ταξιδέψουν κάπου εκτός μεγαλούπολης, που δεν βλέπουν, δεν ακούν και δεν καταλαβαίνουν πως φέρνουν τον συνωστισμό, τη φασαρία και τη βρομιά της πόλης τους στο ειρηνικό νησί.
3. Και οι νησιώτες περιμένουν πώς και πώς τους πασχαλινούς επισκέπτες να τους στεγάσουν στα καταλύματά τους και να τους ταΐσουν τα προκάτ τουριστικά εδέσματα που εξ’ ανάγκης παράγονται μαζικά για τις μάζες. Και βέβαια το κρέας ψητό ή σουβλιστό τη Μεγάλη Κυριακή με τη φτηνή μουσική στη διαπασών για το μεράκλωμα.
Μεγάλη Τετάρτη: ανοικτά όλα. Μεγάλη Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο. Κυριακή του Πάσχα: ανοικτά όλα.
Όχι μόνο τα μπαρ και τα καφενεία και τα εστιατόρια. Μα και τα ρουχάδικα, τα είδη δώρων και σουβενίρ, τα κοσμηματοπωλεία και, φυσικά, τα σουπερμάρκετ (εκτός από ένα που όντως, κατ’ εξαίρεση, έμεινε κλειστό).
Ναι, πολύ ορθά η Κυριακή κάποτε έμενε ως αργία, ως ημέρα του Κυρίου, όταν οι άνθρωποι επιθυμούσαν να εκκλησιαστούν, να λατρέψουν και να προσευχηθούν. Μα αυτό έπαψε να ισχύει προ πολλού. Και τώρα που τα εστιατόρια, οι κινηματογράφοι, τα περίπτερα και τόσα άλλα μένουν ανοικτά τις Κυριακές, γιατί όχι όσοι άλλοι θέλουν να εργαστούν;
Τη Δευτέρα του Πάσχα – πάλι ανοικτά όλα. Και όλα τα μέλη της οικογένειας βοηθούν.
“Αν δεν δουλέψουμε καθημερινά και τις Κυριακές αυτούς τους 6-7 μήνες, πώς θα ζήσουμε τον υπόλοιπο χρόνο;”
Άντε να πείσεις τους ηλίθιους λενινιστές!
