1. Δεν σας το κρύβω. Είμαι μεγάλος θαυμαστής της κας Κατερίνας Στεφανίδη, της πρωταθλήτριας Ελλάδας στο επί κοντώ – και, στις καλές της, πρωταθλήτριας κόσμου. Όχι επειδή είναι πρωταθλήτρια μα επειδή συνδυάζει την άθλησή της με καλές σπουδές.
Ο πρωταθλητισμός καθαυτός είναι χάσιμο χρόνου. Διότι συνήθως έχουμε σώμα υγιές, όχι όμως και νου υγιή, στους πρωταθλητές κάθε αθλήματος και κάθε εθνικότητας. Πού και πού μια σπάνια ψυχή δείχνει ταπεινότητα και την άμιλλα για την οποία κόπτονται όλοι αυτοί οι αλαζόνες που σκοτώνονται για νίκες, μετάλλια και ρεκόρ. Προς τι όλη αυτή η φασαρία; Γίνονται πράγματι καλύτεροι άνθρωποι; Βοηθούν τους συμπολίτες και το σύνολο έθνος τους;
Τελικά στην πλειοψηφία τους αποδείχνονται και αλαζόνες και μικρόψυχοι.
2. Τελευταία η κα Στεφανίδη έκανε ορισμένες εντελώς παράλογες δηλώσεις για τους πρωταθλητές μας και ιδίως αυτούς που διακρίνονται στα διεθνή μήτινγκ.
Αυτοί, λέει, θα πρέπει να έχουν το προνόμιο να επιλέγουν να σπουδάσουν στη Σχολή της αρεσκείας τους!
Αυτή είναι μια συνήθης πρακτική στις ΗΠΑ, όπου εδώ και μερικά έτη κατοικοεδρεύει η πρωταθλήτριά μας. Πολλοί νέοι (και νέες) με ευδιάκριτο ταλέντο στον αθλητισμό και ιδίως στο μπάσκετ ή φούτμπολ παίρνουν υποτροφία και σπουδάζουν σε καλά Κολλέγια. Αυτό γινόταν και στους κομμουνιστικούς παραδείσους πριν το 1990: οι μεταλλιούχοι πρωταθλητές μάλιστα γίνονταν μόνιμοι αξιωματικοί στον στρατό για να έχουν ένα εισόδημα και τον χρόνο να αθλούνται. Κάτι τέτοιο έγινε και στη δική μας σοσιαλδημοκρατία της Ψαροκώσταινας.
3. Τώρα, με το ίδιο σκεπτικό, κάποιος σπουδαίος γιατρός ή φιλόλογος ή πυρηνικός φυσικός θα πρέπει να απαιτεί να παίρνει κάποιο μετάλλιο σε αγώνες στίβου υπερσκελίζοντας τους πρωταθλητές. Άλλωστε η συνεισφορά ενός τέτοιου επιστήμονα στην κοινωνία και στο έθνος και στη διεθνή κοινότητα είναι πολλές φορές μεγαλύτερη από τις σαχλαμάρες των ρεκόρ των πρωταθλητών.
Αλλά τέτοιοι ‘πρωταθλητές’ στις επιστήμες, επειδή έχουν νου υγιή, αλλά ίσως όχι και σώμα υγιές, δεν έχουν παρόμοιες απαιτήσεις. Διότι πρώτον κατανοούν πως για να πρωταθλητίσεις πρέπει να έχεις τέτοια ικανότητα και αυτοί δεν έχουν τον χρόνο για να την αναπτύξουν όντας απασχολημένοι με τις έρευνές τους. Και δεύτερον δεν βρίσκουν πως τέτοιες τιμές τους είναι αναγκαίες. Έχουν τις δικές τους διακρίσεις και τιμές.
4. Αυτό το οποίο δίκαια ίσως θα μπορούσαν να διεκδικήσουν οι πρωταθλητές είναι να μπουν σε μια Σχολή και να μελετήσουν θέματα που σχετίζονται με τον αθλητισμό – προπονητής, αθλίατρος κλπ.
Από πού κι ως πού θα πρέπει ένας αθλητής να θέλει να μπει σε σχολή Βιολογίας, Οικονομολογίας, Πληροφορικής ή Φιλολογίας επειδή είναι πρωταθλητής στο άλμα ή στα 400 μέτρα ή στον ακοντισμό; Ο αθλητισμός ουδεμία σχέση έχει με επιστημονικές μελέτες και ουδεμία ικανότητα μπορεί να αναπτύξει σε τέτοιες κατευθύνσεις.
Αν θέλουν να γίνουν φυσικοί ή δικηγόροι (ή οτιδήποτε παρόμοιο) ας καθίσουν, όπως όλοι οι άλλοι νέοι, να μελετήσουν το θέμα και όχι να περιμένουν πως τα άχρηστα ρεκόρ τους τους επιτρέπουν να υπερσκελίσουν νέους που έχουν κοπιάσει σε αυτούς τους τομείς της γνώσης.
