Ευρώπη προς τα πού;

1. Μερικοί δημοσιογράφοι αναρωτιούνται αν ο Μακρόν, ή κάποιος άλλος ηγέτης (ή κυρία), της ΕΕ θα μπορούσε να πάρει πρωτοβουλίες και να δράσει προς μια άλφα κατεύθυνση δίχως τη συμφωνία ή άδεια των μεγαλοβιομήχανων που επηρεάζουν ουσιαστικά την ευρωπαϊκή πολιτική και αδράνεια.

Η απάντηση είναι – “Ναι, θα μπορούσε.”

Μα το ερώτημα είναι – “Έχει τη βούληση να το κάνει;”

Είδαμε τον Μακρόν να συντροφεύει τον Τραμπ και τη Μέι (ερήμην του ΟΗΕ) στον πυραυλισμό της Συρίας. Και τον ακούσαμε να υπόσχεται βοήθεια στην Ελλάδα σε ενδεχόμενη επίθεση της Τουρκίας – δίνοντας δυο φρεγάτες αμέσως (κατά τους γκαφατζήδες τσιπριστές).

Ναι, θα μπορούσε να γίνει καλός ηγέτης ο Μακρόν. Ηγέτης είναι ο πολιτικός που ηγείται δίνοντας κατεύθυνση στα δρώμενα μιας χώρας, και ιδίως μιας μεγάλης Δύναμης. Και μια μεγάλη Δύναμη είναι αυτή που έχει γερή οικονομία (με πολυεθνικές) και καλό στρατό με πυρηνικό οπλοστάσιο – ακριβώς όπως η Γαλλία.

2. Ας υποθέσουμε πως ο Μακρόν (ή οποιοσδήποτε σώφρων ηγέτης) θέλει να προωθήσει την ενότητα της Ευρώπης ουσιαστικά και γοργά. Τι θα γίνει; Θα σπεύσουν όλοι να τον συγχαρούν για την πρωτοβουλία του;

Δυο τρεις άλλοι ηγέτες ίσως συμφωνήσουν. Μα οι επαρχιώτες σαν τον δικό μας θα φέρουν αντιρρήσεις. Είτε από ιδεοληπτική αρτηριοσκλήρωση, είτε διότι δεν καταλαβαίνουν, είτε διότι θέλουν να δείξουν πως κι αυτοί έχουν όραμα και ιδέες, είτε για όποιον άλλο λόγο. Κι αν ήταν μόνος ο κ. Τσίπρας, τα πράγματα θα ήταν πανεύκολα. Μα είναι και τόσοι άλλοι με παλιές δόξες (ο Ιταλός, ο Ούγγρος, ο Πολωνός, ο Ισπανός κ.λπ.)

Η παρούσα κατάσταση της ΕΕ δεν είναι ευοίωνη για πρόοδο και ανάπτυξη προς ενότητα και μεγάλη Δύναμη – ενιαία Ευρώπη!

Υπάρχουν οι βιομήχανοι και οι έμποροι. Άσχετα με τα λόγια των ηγετών, η Τουρκία είναι μεγάλη αγορά με 85 εκατομμύρια κατοίκους και ανάγκες εκτός από ηλεκτρικά πλυντήρια, σίδερα και σκούπες, για όπλα, πυραύλους και υποβρύχια.

Υπάρχουν ήδη σκιές στις σχέσεις Μακρόν και Μέρκελ.

3. Η πραγματική δυσκολία είναι τα μισομορφωμένα και αμόρφωτα κοινωνικά στρώματα στις διάφορες χώρες που αδυνατούν να αξιολογήσουν ορθά τις εκατοντάδες επιθυμίες τους και να τις κατατάξουν σε βαθμό προτεραιότητας. Αυτοί οι άνθρωποι αποφασίζουν τούτο ή το άλλο ανάλογα με τις επιθυμίες που θα φωτιστούν και θα μεγαλώσουν με τα λόγια επιτήδειων λαϊκιστών. Και οι λαϊκιστές που θέλουν εξουσία τρέφουν ωμά τις όποιες τρελές λαχτάρες και φαντασιώσεις των ψηφοφόρων!

Οι λαϊκιστές δεν θέλουν τη μεγάλη Δύναμη, την ενιαία Ευρώπη, διότι δεν θα μπορούν να απολαμβάνουν την ίδια εξουσία – ακόμα κι αν συμμετέχουν σε μια πανευρωπαϊκή κυβέρνηση. Δεν θέλουν να υπηρετήσουν, μα να υπηρετούνται – αενάως!

Οι κοινοί άνθρωποι, οι μάζες (ο λαός), πάλι δεν βλέπουν πως μακρόχρονα το συμφέρον τους είναι να ανήκουν σε μια μεγάλη Δύναμη που θα μπορεί να τους εξασφαλίζει ασφάλεια κι ευημερία. Κάθε λαός έχει τη γλώσσα του, τη θρησκεία του, τα έθιμά του, τους ήρωες, τα σαχλά τηλεοπτικά κανάλια και τους πατρώνους πολιτικούς. Αυτά τα καταλαβαίνει. Να μιλά για διεθνή θέματα στο καφενείο και στο μπαρ ή σε φιλικές μαζώξεις στο σπίτι έχει πολύ πλάκα. Μα το να πρέπει να ενδιαφερθεί πραγματικά και να συμμετέχει ενεργά – όχι!

Στη θεωρία η ενοποίηση των ευρωπαϊκών χωρών είναι εύκολη. Στην πράξη όμως στις τωρινές συνθήκες, είναι, όπως δείχνουν οι τελευταίες δεκαετίες στασιμότητας, πολύ δύσκολη. Διότι αν είναι η ενοποίηση να προχωρήσει, υπάρχουν προβληματικά προαπαιτούμενα: απαιτείται οι άνθρωποι, οι λαοί, να ξεκολλήσουν από τις προσκολλήσεις τους στη γλώσσα τους, στη θρησκεία τους, στην εθνικότητά τους και όλα όσα αυτή περικλείνει. Επίσης απαιτείται μια καθαρή αναγνώριση του σύνολου καλού και συμφέροντος, συγκράτηση των προσωπικών φιλοδοξιών και συμμάζεμα του ασυμμάζευτου εγωισμού μας – που υπονοεί άριστη Παιδεία με καλή ανατροφή κι εκπαίδευση.

Πολλές διαφορετικές εθνικότητες (με τις ιδιαίτερες γλώσσες, θρησκείες παραδόσεις και συνήθειες) έσμιξαν τον 19ο αιώνα για να γίνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Αμερική. Όμως ήταν τότε ζήτημα επιβίωσης και χρειάστηκε ένας αιματηρός εμφύλιος και πολλές συγκρούσεις.

Ως εδώ, λοιπόν. Να δούμε, θα υπάρξει “παρέκει;”