Κυριακή, 9 Ιουλίου 2023, έχω μια συνάντηση σε ξενοδοχείο κοντά στην Ακρόπολη και ο σύνδεσμος που οργανώνει τη συνάντηση μου εξηγεί, ότι είναι πολύ κοντά στο μετρό.
Δεν χρησιμοποιώ συχνά μέσα μαζικής μεταφοράς δεδομένου ότι εργάζομαι από το σπίτι και όταν χρειάζεται να βρεθώ σε συνάντηση εκτός με μεταφέρει κάποιος συνεργάτης μου.
Η συνεργάτης που είναι μαζί μου, δεν προλαβαίνει να με μεταφέρει στο κέντρο και μου προτείνει να πάρω το τραμ από τη Γλυφάδα και μετά το μετρό.
5.15 το απόγευμα βρίσκομαι στη στάση του τραμ στην Γλυφάδα. Ο ενημερωτικός πίνακας λέει ότι το τραμ για Αγ. Τριάδα (Πειραιά) θα έλθει σε 8 λεπτά και το επόμενο σε 28. H στάση γεμάτη νεαρά παιδιά που μόλις έχουν έρθει από το μπάνιο τους στη θάλασσα. Σε 5 λεπτά ο πίνακας αλλάζει και η πρώτη αμαξοστοιχία θα έρθει σε 30 λεπτά… Υπάρχουν 2 ρολόγια στο σταθμό στην κάθε κατεύθυνση, σταματημένα, δεν δουλεύουν και τα δύο… Θυμάμαι ότι υπάρχει λεωφορείο που πηγαίνει στο μετρό του Ελληνικού και η στάση είναι κοντά.
Φθάνω στη στάση… γεμάτη κόσμο… ρωτάω αν το λεωφορείο πηγαίνει στο Ελληνικό με πληροφορούν να πάω στην άλλη πλευρά της πλατείας από όπου περνάει το νούμερο 202 γιατί εδώ περιμένουν πάνω από μια ώρα….
Πάω στην άλλη πλευρά όπου υπάρχουν δυο υπόστεγα στάσης λεωφορείου. Το ένα καταλυμένο από έναν άστεγο που έχει τοποθετήσει το στρώμα του στον μπάγκο της στάσης και την ώρα που πλησιάζω έχει αποφασίσει να κάνει την ανάγκη του αγνοώντας τον κόσμο εκεί μπροστά… Κανένας δεν μιλάει. Βλέπω ότι υπάρχει ένα κουβούκλιο σταθμάρχη και προχωρώ προς τα εκεί. Ρωτάω αν το λεωφορείο 202 περνάει από εκεί, μου γνέφει καταφατικά και τολμώ να ρωτήσω πότε θα έρθει καθώς δεν λειτουργεί ο πίνακας ενημέρωσης: «Δεν ξέρω βέβαια»… απαντάει με στόμφο. Λες και δεν έχει καμία σχέση με το θέμα.
«Ξέρετε» λέω «εδώ υπάρχει ένας άστεγος που έχει κάνει κατάληψη στη στάση και κάνει και ανάρμοστες πράξεις. Το ξέρετε;» «Τι να σας πω» μου λέει, «πριν δυο ώρες ήταν εδώ η αστυνομία με περιπολικό, τον είδε και δεν έκανε τίποτα, και αυτή η υπόθεση είναι τώρα χρόνια. Δεν είναι δικό μου θέμα… »
Ξαναγυρίζω στη στάση αναρωτώμενη τίνος θέμα είναι τελικά κάτι που συμβαίνει στο πιο κεντρικό σημείο ενός υποτιθέμενου πλούσιου προαστίου με δήμαρχο και δημοτική αστυνομία…
Μπαίνω στο λεωφορείο και παρακολουθώ τη συζήτηση της κυρίας μπροστά μου που εξηγεί ότι το άλλο λεωφορείο που θα πήγαινε στο Ελληνικό δεν δουλεύει και ο οδηγός τους κατέβασε να πάρουν αυτό. Επίσης ότι είχε ένα καυγά με μια κυρία που έτρωγε ξηρούς καρπούς και έριχνε τα τσόφλια στο πάτωμα…
Την ίδια εβδομάδα χρειάστηκε να πάω και σε ένα ΚΕΠ για μια εξουσιοδότηση καθώς η πολυδιαφημισμένη ηλεκτρονική διακυβέρνηση δεν μου επέτρεπε να την κάνω ηλεκτρονικά. Αφού τηλεφώνησα στο κοντινό μου ΚΕΠ που δεν λειτουργούσε γιατί κάνανε ανακαίνιση και θα λειτουργήσει σε 15 μέρες μπήκα μετά από περιπέτεια στο ΚΕΠ της πλατείας Πειραιά που για να το εντοπίσω ρώτησα 3 φορές περαστικούς. Δυο παχουλές κυρίες λέγανε τα δικά τους στην πόρτα. Ρωτάω αν το ΚΕΠ είναι εδώ μου δείχνει η μια την κλειστή πόρτα στο πλάι. Μπαίνω, 9 γκισέ και το μηχάνημα που σου δίνει αριθμό προτεραιότητας. Ο αριθμός μου είναι 185, στον πίνακα ενημέρωσης ο αριθμός είναι 170, από τα 9 γκισέ λειτουργεί ένα…. Το σύστημα προτεραιότητας δεν λειτουργεί και η κυρία με φωνάζει κάνοντας ένα νεύμα να πάω να υπογράψω την εξουσιοδότηση…
Όλο αυτό το σκηνικό μου θυμίζει το ανέκδοτο για έναν Έλληνα της Γερμανίας που πεθαίνοντας θα πήγαινε στην κόλαση αλλά δεδομένης της διπλής υπηκοότητας μπορούσε να διαλέξει τη Γερμανική ή την Ελληνική. Στην Ελληνική να πας του λέει ένας διαβολάκος… στη γερμανική όλα λειτουργούν στην εντέλεια και έτσι οι φωτιές είναι ζεστές, τα λάδια καυτά και όλα τα υπόλοιπα μαρτύρια, ενώ στην Ελληνική μια ο διάβολος δεν είναι εκεί… μια δεν υπάρχει κάποιος να προσέχει τη φωτιά, μια έχει τελειώσει το λάδι κ.λπ.…
