Ασχολούμαστε όλοι (και όλες) με τα επίκαιρα, την καθημερινότητα, τα πράγματα του άμεσου ενδιαφέροντος. Υπάρχουν δυσκολίες που πρέπει να ξεπεραστούν, εμπόδια που πρέπει να παραμεριστούν, προβλήματα που πρέπει να λυθούν.
Και όντως, δυσκολίες ξεπερνιούνται, εμπόδια παραμερίζονται, προβλήματα λύνονται. Όχι όλα μονομιάς, μα σιγά σιγά, πότε το ένα πότε το άλλο. Και κάποια ώρα το πεδίο είναι ελεύθερο, ή έτσι σου φαίνεται. Την επόμενη στιγμή κάτι άλλο, καινούργιο ή παλιό, εμφανίζεται, φωνάζει βοήθεια, απαιτεί την επέμβασή σου, ζητώντας λύση πάλι.
Η καθημερινότητα της ζωής μας είναι ένα πλεχτό με άπειρες διακλαδώσεις ή, πιο σωστά, ένα δίχτυ στο οποίο είμαστε πιασμένοι με άπειρες θηλειές και κόμπους και νήματα. Δεν μπορούμε να ελευθερωθούμε για πολύ!
Και δεν ξέρουμε γιατί και θεωρούμε την κατάσταση φυσιολογική!
Έχουμε 5 χιλιετίες γνωστής ανθρώπινης ιστορίας όπου βλέπουμε τους διαφορετικούς λαούς (στη Μεσοποταμία, στην Αίγυπτο, στην κοιλάδα του Ινδού και Σαρασβατί, στην Κίνα, στην Ελλάδα, στην Ιαπωνία και Αμερική, στην Αυστραλία) να προσπαθούν με διάφορα μέτρα, διάφορους νόμους, να βάλουν τάξη στις κοινότητές τους, στην καθημερινή ζωή τους, μα, όπως και σήμερα, να μην μπορούν να εδραιώσουν ένα επίπεδο ελευθερίας και δικαιοσύνης.
Είναι αμφίβολο αν μπορεί μια χώρα, μια κοινωνία, μια μικρή έστω κοινότητα σε μια Πολιτεία, να έχει δικαιοσύνη κι ελευθερία. Διότι είναι πολλοί με διαφορετικές αντιλήψεις κι επιθυμίες και δεν μπορούν να συνεννοηθούν και να συμφωνήσουν.
Μα ένας άνθρωπος μπορεί, αν μάθει πώς, να το κάνει. Και μια ομάδα τέτοιων ανθρώπων μπορούν να το πετύχουν βοηθώντας ο ένας τον άλλο – ένας για όλους κι όλοι για έναν!
Πρέπει να φάμε και να πιούμε νερό για να ζήσουμε. Μα ούτε το νερό ούτε η τροφή θα έρθουν από τη φυσική τους θέση να μας ικανοποιήσουν. Πρέπει να κινηθούμε να βρούμε νερά και τρόφιμα.
Μα κάποιος, κάπου, κάποτε, κάποιος ισχυρότερος και πονηρότερος από άλλους, λέει: «Δεν θα έρθετε να πιείτε από την πηγή μου ούτε να φάτε από τα δέντρα (ή τα φυτά) μου. Αυτή η γη είναι δική μου!» Και περικλείνει ορισμένα εδάφη ως «δικά» του, ιδιοκτησία του!
Μπορεί να είναι ένας ή μια ομάδα 5 ή 10 ανθρώπων. «Αυτή η γη είναι δική μας! Για να έχετε νερό και καρπούς θα πρέπει να πληρώσετε κάτι, να μας δώσετε κάτι ως αντάλλαγμα – κάποιο αγαθό (ρούχο ή αγγείο) ή κάποια υπηρεσία.»
Μερικοί έψαξαν αλλού για νερό και καρπούς.
Οι άλλοι δέχτηκαν τους όρους των ισχυρών. Έτσι σκλαβώθηκαν στις νέες συνθήκες καθώς η γη ιδιωτικοποιήθηκε. Είναι μια θεμελιακή συνθήκη. Γι’ αυτό έκτοτε δεν υπάρχει ανάπαυση, δικαιοσύνη, ελευθερία.
Δεν ήταν πάντα έτσι. Στην Αυστραλία, στη βόρεια Αμερική, υπήρχαν τεράστιες εκτάσεις ελεύθερες ως τα ο 1880 τουλάχιστον!
Στην Αυστραλία, μετά τις εγκληματικές κλοπές των παραδοσιακών, κοινών εδαφών των Αβορίγινων, η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει σε αυτούς μεγάλες εκτάσεις για κοινή πάλι χρήση, για να συνεχίσουν τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής τους. Αξιοπρόσεκτο!
Στην Αμαζονία (Περού, Εκουαδόρ κλπ) υπάρχει ακόμα η φυλή των Yonamami. Αυτοί ζουν με κοινοκτημοσύνη γης. Οι λευκοί εποικιστές κάνουν ό,τι μπορούν να τους καταστρέψουν για να πάρουν τα ορυκτά πλούτη της περιοχής τους. Κι έτσι πάλι το κακό εισδύει, βασανίζει και τελικά καταστρέφει τη φυσική δικαιοσύνη!
