1. Κρίνοντας από τις συζητήσεις στα ΜΜΕ για την ανασύσταση και παλινόρθωση της Κεντροαριστεράς, θα νόμιζε κανείς πως πρόκειται για κάποιο σημαντικό γεγονός.
Δεν το σχολίασα εγώ, ή άλλος συνεργάτης στο ιστολόγιό μας, διότι το όλο θέμα μοιάζει … ανύπαρκτο. Δεν υπάρχει” κεντροαριστερά” και ο όρος είναι μια επινόηση για ένα μικρομωσαϊκό μικροπολιτικών μικροκομμάτων με ανίκανους και ανεύθυνους εξουσιομανείς ηγέτες – αν και κανείς τους δεν φθάνει τους ιεροφάντες των Συριζανελλήνων.
Σίγουρα κανείς νουνεχής πολίτης δεν παραπλανιέται πως όλοι αυτοί που πάνε να “συγκροτήσουν” την Κεντροαριστερά έχουν κάποιες αρχές κοινές ή ένα πρόγραμμα έστω της κακιάς ώρας που να διαφέρει ουσιαστικά από τις παλαβομάρες των Συριζανελλήνων ή των Νεοδημοκρατών ή των άσημων λεβεντών του Λεβέντη.
2. Η σταδιοδρομία της κας Φώφης είναι πασίγνωστη ως ανυπαρξία πολιτικής. Το μόνο προσόν της είναι το όνομα του πατέρα της. Εκτός από την νερόβραστη στάση της ενάντια στον Σύριζα και τη ΝΔ, προφανώς για να προσελκύσει “αριστερούς”, τα κατακάθια πρώην πασόκων που αυτομόλησαν σε αυτούς που τους υποσχέθηκαν αυτά που χάριζε παλιά το Πασόκ, δεν έχει να δείξει τίποτα άλλο.
Ο Ραγκούσης έχει μεγάλη ομοιότητα σε δύο τουλάχιστον σημεία. Είναι και αυτός αποφασισμένος πολέμιος της ΝΔ (καμιά συνεργασία!;;) για να προσελκύσει αριστερούς πασόκους. Ούτε κι αυτός έχει κάποιο πολιτικό πρόγραμμα ή κάποια αρχή πολιτικής – άλλη από φιλοδοξία! Προτού εισέλθει στην αρένα για να διεκδικήσει την ηγεσία της ανύπαρκτης Κεντροαριστεράς εκδιώκοντας την κα Φώφη, συνεργαζόταν με την κα Άννα Διαμαντοπούλου και τον κ. Φλορίδη για κάποιο νέο καθαρότερο μόρφωμα! Τους παράτησε -ευτυχώς για κείνους- για να προσχωρήσει σε κάτι έτοιμο και να διεκδικήσει μια προσφορότερη, όπως του φάνηκε, προεδρία. Τι τους θες τέτοιους;
3. Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι και αυτός ένα δείγμα από αυτά τα πολύ απελπιστικά ίδια.
Ξεκίνησε με “όραμα και πάθος” με κάποιο νέο “ηθικό πλεονέκτημα” και κάποια “αγνότητα”. Δεν θα δεχόταν στο κόμμα του, ισχυριζόταν, παλαιούς πολιτικούς ως υποψήφιους για την Βουλή.
Επίσης δεν θα υπήρχε “αρχηγός”. “Δεν είμαι πολιτικάντης εγώ!” είπε σε παιδικό του φίλο!
Πολλοί πολίτες τα έχαψαν και προσφέρθηκαν να τον βοηθήσουν. Πλην όμως σύντομα ανακάλυψαν πως το “Ποτάμι” κύλισε όπως όλα τα πολιτικά ποτάμια κι όλες οι προδιαγραφές και υποσχέσεις ξεχάστηκαν καθώς βούλιαξαν σε λασπώδη νερά. Πολλοί αξιόλογοι πολίτες με αρχές και γνώσεις παραμερίστηκαν για να μπουν φιλόδοξοι τυχοδιώκτες-πολιτικάντηδες της δεκάρας.
Και τώρα, βλέποντας τα ποσοστά του να βουλιάζουν κι αυτά, τρέχει στο Πασόκ ελπίζοντας όχι μόνο πως θα ξαναβγεί βουλευτής μα θα πάρει και την ηγεσία κι έτσι να παίξει πιο σοβαρό ρόλο στο χαντάκωμα της χώρας.
4. Για τον δήμαρχο Αθηνών Γ. Καμίνη τι να πει κανείς βλέποντας πόσα πράγματα εκλιπαρούν για φροντίδα και βελτίωση;…
Όσο για τους άλλους – ακόμα λιγότερα…
Τέλος πάντων, ας περιμένουμε τα ηλεκτρονικά αποτελέσματα και μετά τη συμπεριφορά των επίδοξων ηγετών, που στιγμές στιγμές μοιάζουν να είναι περισσότεροι από τους οπαδούς.
