Καταιγίδα και ανεμοστρόβιλος….
Οι ενέργειες της Φύσης είναι, όπως θα περιμέναμε, και δημιουργικές και καταστροφικές. Αυτή η θεώρηση, όμως, είναι από τη σκοπιά του ανθρώπου και μόνο. Διότι στον φυσικό κόσμο τα κριτήρια είναι διαφορετικά: υπάρχει μόνο συνεχής κίνηση των στοιχείων και αλλαγή ισορροπιών και μορφών. Για να δημιουργηθεί ένας ποταμός έχει διαβρωθεί μια επιφάνεια εδάφους κι έχει βαθύνει κι έχει πλατύνει ένα χαντάκι από την αδιάκοπη ροή του νερού που φεύγει από κάπου για να καταλήξει κάπου αλλού. Κάποτε, ακόμα και η καταστροφή, με ανθρώπινα κριτήρια, είναι προετοιμασία δημιουργίας.
Να μια καταστροφή ανθρώπινων αγαθών μετά από θύελλα και πλημμύρα του κεντρικού δρόμου μιας μικρής πόλης. Μα σε κάποιο βαθμό σε τέτοιες περιπτώσεις φταίει και η δημιουργία των ανθρώπων που αγνοεί τις ενέργειες της Φύσης οι οποίες θέλουν ελεύθερο χώρο για να εκφράζονται – ο άνεμος και η βροχή, η ορμητική ροή των νερών, η ικανότητα του χώματος (τώρα τσιμεντωμένο) να απορροφά τα (για τον άνθρωπο!) καταστροφικά νερά….
Να μια διαφορετική καταστροφή που όμως είναι και δημιουργία – εδώ και τα δυο από τη σκοπιά του ανθρώπου.
Εδώ είναι η λάβα που ρέει με την έκρηξη του ηφαιστείου Kilauea στη Χαβάι.
Από πανάρχαιους χρόνους οι άνθρωποι ανακάλυψαν πως τα εδάφη στους πρόποδες ηφαιστείου και τριγύρω, όπου φτάνει η λάβα, έχουν μεγάλη ευφορία. Γι ’αυτό πάντα κατοικούσαν εκεί, παρά τους προφανείς κινδύνους.
Έτσι και στην αρχαία Πομπηία στους πρόποδες του Βεζούβιου – που όμως κάποια ώρα (το 79 κε) θάφτηκε κάτω από την καυτή λάβα μιας φοβερής έκρηξης του ηφαιστείου. Έτσι και στον 17ο αιώνα στο μικρό νησί Aogashima με τους 180 κατοίκους (!), στα Ίζου νησιά της Ιαπωνίας, νότια του Hachijo-jima στον δυτικό Ειρηνικό – όπου η ζωή συνεχίζει και τώρα. Έτσι και στη Χαβάι στην εποχή μας. Τα δάση και οι καλλιέργειες θα αναπτυχθούν πάλι, θα ανανεωθούν στο έδαφος που εμπλουτίστηκε από τη λάβα – ως την επόμενη έκρηξη!
