Εξετάσαμε πρωθυπουργούς στην Ελλάδα των 5 δεκαετιών από τη Μεταπολίτευση και βρήκαμε πολιτικάντηδες μόνο που υπόσχονται προεκλογικά πολλά, μα κάνουν ελάχιστα μετεκλογικά
Όπως ο Γκοντό δεν εμφανίστηκε στο αλληγορικό μα πολύ βαρετό δράμα του Μπέκετ, έτσι δεν εμφανίζεται και σε μας τους θεριακλήδες, ανυπόμονους Νεοέλληνες ο ιδανικό ηγέτης – ο πρωθυπουργός που θ’ αλλάξει την πελατειακή, παρασιτική μας πραγματικότητα σε μια χρυσή Εποχή του Ησίοδου ή έστω του Περικλή.
Ναι, στην Μεταπολίτευση αλλαγές έχουν γίνει και προς το καλύτερο μα και προς το χειρότερο. Διότι καθώς οι αναγκαίες βασικές μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται, το καταθλιπτικό καθεστώς μας, πολιτικό, θρησκευτικό, εκπαιδευτικό, γενικά κοινωνικό, αποκτά βαθύτερες ρίζες και αρτηριοσκλήρυνση. Μπορεί ακόμα και μερικοί πανεπιστημιακοί (επιπόλαιοι) ιστορικοί να δοξολογούν τον “αείμνηστο” Ανδρέα, εκτός από αριστερούς πάσης χροιάς για την “αλλαγή” του, μα εγώ πιστεύω ακράδαντα, όπως και μερικοί νουνεχείς ιστορικοί, πως ήταν ένας τσαρλατάνος της πολιτικής και του τσιπρισμού (πολύ πριν) τον Τσίπρα.
Όλοι περιμένουμε το “θάμα…σαν τον άγγελο στο πανάρχαιο δράμα” που θα κάνει τη ζωή μας χαρισάμενη, παραδεισένια, αγνοώντας την πανάρχαια οδηγία των σοφών να μην κοιτάμε για κάτι, οτιδήποτε έξω από τον εαυτό μας.
Παίρνω σαν παράδειγμα τον ευσεβέστατο πόθο του Σάκη Μουμτζή (Καθημερινή 10/10/24)
Ο Μαραντόνα είχε το χαρακτηριστικό γνώρισμα στον ίδιο αγώνα να βάζει γκολ ντριμπλάροντας όλη την αντίπαλη ομάδα και έπειτα από λίγα λεπτά να πετυχαίνει τέρμα χρησιμοποιώντας αριστουργηματικά το χέρι του και να το πανηγυρίζει κιόλας. Τέτοιος πολιτικός στην Ελλάδα ήταν μόνον ο Ανδρέας της περιόδου 1974-1989, δημιούργημα αλλά και δημιουργός μιας εποχής.
Χρειάζεται σήμερα η πατρίδα μας τέτοιους πολιτικούς; Χρειάζεται πολιτικούς που η λαοφιλία τους να αγγίζει τα όρια της δημαγωγίας; Χρειαζόμαστε πολιτικούς που να πιστεύουν ότι συνομιλούν με την Ιστορία, με λόγο οραματικό; Χρειαζόμαστε πολιτικούς οι οποίοι πιστεύουν ότι ο προορισμός τους είναι να κυβερνήσουν;
Νομίζω πως όχι. Μπορεί αναμφίβολα να έχουν χαρίσματα, όμως το τελικό ισοζύγιο είναι αρνητικό για έναν απλό λόγο. Διότι αδυνατούν να λαμβάνουν σκληρές αποφάσεις που θα απογοητεύουν τα πλήθη. Τι χρειαζόμαστε σήμερα; Ηγέτες που μπορούν να τελειώνουν δουλειές. Να διεκπεραιώνουν αποτελεσματικά τα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη. Να εργάζονται με πνεύμα ομαδικό. Δηλαδή να έχουν συγκροτήσει μια επιτελική ομάδα, με κοινές αντιλήψεις, που να επιλαμβάνεται όλων των σοβαρών θεμάτων, να τα μελετά, να προτείνει συγκεκριμένες λύσεις και στη συνέχεια –και αυτό είναι ίσως το σπουδαιότερο– να παρακολουθεί την εφαρμογή τους σε όλα τα στάδια.
Τώρα γιατί σαν τον Μουμτζή πολλοί άλλοι νομίζουν κι ελπίζουν πως θα παρουσιαστεί ένας τέτοιος χαρισματικός ηγέτης δεν είναι δύσκολο να καταλάβω.
Όλοι πάσχουμε από ψευδαισθήσεις και ενάρετες αυταπάτες. Αν κοιτάξουμε προσεκτικά μέσα μας, γύρω μας τις τελευταίες μεταπολιτευτικές δεκαετίες (50έτη!) και στο διεθνές σκηνικό, θα δούμε πως δεν υπάρχουν (εκτός από ορισμένα πανάρχαια φιλοσοφικά συστήματα) κόμματα, παρατάξεις ή άλλες ομάδες ανθρώπων, ακόμα και θρησκευτικές με λογικές αρχές που βασίζονται στις ηθικές αρχές κάθε πολιτισμού.
Στο προηγούμενο Ε1973 εξετάσαμε πρωθυπουργούς στην Ελλάδα των 5 δεκαετιών από τη Μεταπολίτευση και βρήκαμε πολιτικάντηδες μόνο που υπόσχονται προεκλογικά πολλά μα κάνουν ελάχιστα μετεκλογικά. Δεν είναι πολιτικοί με ακλόνητες αρχές, άρχοντες της πολιτικής. Είναι παλιάτσοι, καραγκιόζηδες όλοι – άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο.
Το να επιμένεις πως μόνο με πειθαρχία, με αυστηρή ανατροφή κι εκπαίδευση (με ανάλογες τιμωρίες για φαυλότητες και αμοιβές για καλές πράξεις), με την ανάπτυξη της αρετής, θα υπάρξει πραγματική πρόοδος – αυτά σήμερα θεωρούνται απαρχαιωμένα, ξεπερασμένα, παρωχημένα, ακόμα και από δήθεν έγκριτους δημοσιογράφους, αναλυτές!
Αν δεν αλλάξει αυτή η νοοτροπία δεν θα αλλάξει τίποτα ουσιαστικό.
