1. Είναι διάχυτη αντίληψη πως κυβέρνηση κι εξουσία ταυτίζονται. Σε μεγάλο βαθμό είναι σωστή αυτή.
Αλλά όπως κλαψούρισε σε γνωστούς του ο κ. Πολάκης, ο Κρητικός συριζαίος υφυπουργός Υγείας που βρίζει με θαυμαστό θράσος τη Δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ, το τσιπρικό κόμμα του δεν έχει ακόμα την “κυβέρνηση”.
Αυτό που εννοούσε είναι πως δεν είχε ακόμα την “εξουσία”!
Το τρισάθλιο κόμμα των ψυχοπαθών δεν είχε ακόμα κατορθώσει να αλώσει πλήρως (ή να διαβρώσει) κρατικούς μηχανισμούς και θεσμούς ανεξάρτητους που λειτουργούν ως ανασταλτικές (κι εξισορροπητικές) δυνάμεις στις υπερβολές και ορέξεις της κυβέρνησης, όπως είναι το Σύνταγμα, η Δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ.
Μόνο έτσι έχουμε Κράτος Δικαίου αντί για κυβερνητικό απολυταρχισμό.
2. Αυτό επιθυμούν κι επιχειρούν οι κομμουνιστές: θέλουν οι κρατικοί μηχανισμοί και ανεξάρτητοι θεσμοί όλοι να υπάγονται στον δικό τους έλεγχο, να μην είναι ανεξάρτητοι μα δικά τους εκτελεστικά όργανα.
Το έκανε και η Δικτατορία των Συνταγματαρχών για μια επταετία, όπως και τα φασιστικά καθεστώτα του Χίτλερ, του Μουσολίνι, του Στάλιν, του Μάο, του Κάστρο.
Το επιχείρησε ο Αντρέας Παπανδρέου σε μικρό βαθμό. Αυτός έκανε κάτι άλλο. Χρησιμοποίησε άλλους θεσμούς, τα συνδικάτα και τις συντεχνίες του Δημοσίου. Δωροδόκησε μεγάλες ομάδες με αυξημένους μισθούς, με επιδόματα και συντάξεις (όπως σε μέλη της Εθνικής Αντίστασης, πραγματικά και πλαστά).
Το επιχειρεί στις μέρες μας (2017) το τσούρμο των τσιπριστών με τρόπο απύθμενα κυνικό και χυδαίο. Παραβιάζουν το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής (με άπειρες και άσχετες τροπολογίες, με την άρνηση υπουργών να παρουσιαστούν στη Βουλή και να απαντήσουν ερωτήσεις), επιτίθενται χυδαία κατά δικαστικών κι επιχειρούν αδιάκοπα να ελέγξουν τα ΜΜΕ (πέρα από την ΕΡΤ).
3. Είναι ορθό πως δεν κυβέρνησαν πριν το 2015. Μα δεν είναι ορθό πως δεν έχουν ευθύνη για τη γιγάντωση του πελατειακού κρατισμού, για τη διόγκωση του αδηφάγου Δημοσίου και για το ξεχειλισμένο χρέος.
Όλα τα κόμματα που ήταν στη Βουλή από το 1980 (για να στρογγυλέψουμε το νούμερο) και δώθε έχουν ευθύνη για όλες τις ανωμαλίες που προανέφερα.
Ο Σύριζα δεν αποτελεί εξαίρεση. Απεναντίας είναι από τους πιο αποφασιστικούς παράγοντες για τη συνέχιση της κακοδαιμονίας που βασανίζει το έθνος.
Πρώτον, ο κ. Τσίπρας μιμείται και θεωρεί εαυτόν ως κληρονόμο ή συνεχιστή και ίσον με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι ο πρώτος, ο κύριος, ο μεγαλύτερος υπεύθυνος για τα δεινά που υπάρχουν. Ο δε Α. Τσίπρας συνεχίζει ακατάσχετος τις ίδιες ολέθριες πολιτικές σε όλους τους τομείς της ζωής.
Αλλά χάρη στη φιλική σχέση του με τους συνδικαλιστές και διάφορες Ομάδες Πίεσης (αγανακτισμένοι, “δεν-πληρώνω”, μπαχαλάκηδες και μπρατσάκηδες στα Εξάρχεια, στο κέντρο Αθήνας, στην Κερατέα, στις Σκουριές και φοιτητοπατέρες στα ΑΕΙ και ΤΕΙ) εμπόδισε μέσω καταλήψεων, διαδηλώσεων, και άλλων βίαιων κινητοποιήσεων, κάθε μέτρο και απόπειρα μεταρρύθμισης των τριών πληγών.
Και τώρα με τα ίδια μέσα, όποτε συμφέρει, ανοίγει τις πληγές και τις βαθαίνει.
Αυτή είναι η εξουσία του πραγματικά. Αυτός είναι ο “λαός” και οι εκβιαστικές ενέργειες αυτών των καρκινωμάτων είναι οι “κοινωνικοί αγώνες”.
