1. Δεν θα πρέπει να είναι άγνωστο πως οι πλείστοι υπουργοί σε κάθε κυβέρνηση – με ελάχιστες εξαιρέσεις – προστατεύονται από και προστατεύουν ισχυρές ομάδες που σχετίζονται άμεσα με τα υπουργεία τους. Το υπ. Παιδείας τους εκπαιδευτικούς, το υπ. Υγείας τους γιατρούς κι άλλους νοσοκομειακούς, το υπ. Άμυνας τους στρατιωτικούς κι άλλους ένστολους, το υπ. Ενέργειας κλπ τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ κλπ κλπ.
Βουλευτές και υπουργοί ψήφισαν στις 18/5/17 το 4ο μνημόνιο (το 2ο της τσιπρικής κυβέρνησης) με πρωτόγνωρη πειθαρχία για τα σύγχρονα ελληνικά δεδομένα. Καμιά προφανής διαφοροποίηση και καμιά αποσκίρτηση. Μόνο η κατάθεση τροπολογιών τις τελευταίες ώρες σχετικά με τα ειδικά μισθολόγια διάφορων ομάδων εργαζομένων στο Δημόσιο έδειξαν τις αντιθέσεις, εντάσεις και συγκρούσεις που ταλανίζουν την κυβέρνηση Συρανελλήνων.
Αλλά, φυσικά, ο πελατειασμός και ο συντεχνιασμός δεν πρόκειται να υποχωρήσουν τόσο εύκολα. Τα συμφέροντα περιμένουν υπομονετικά με τον ίδιο κυνισμό που οι εκπρόσωποί τους τα αγνόησαν για την ώρα!
2. Ο πελατειακός κρατισμός δεν θα αποδυναμωθεί τόσο εύκολα. Είναι πολύ βαθιά ριζωμένος με χοντρές, παμπάλαιες ρίζες και αυτό φάνηκε με την ευκολία και ταχύτητα με την οποία οι Συρανέλληνες προσαρμόστηκαν στο σεβαστό σύστημα – μετά από μερικές βδομάδες προσποίησης το 2015.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξω σε πολύ παλαιότερες εποχές.
Το 1987 ο μέγας Αείμνηστος αγνόησε τον υπουργό του της Οικονομίας, Κ. Σημίτη, και μόνος του από το βήμα της Βουλής αύξησε μισθούς. Η πελατεία ερχόταν πρώτη. Ο Σημίτης παραιτήθηκε. Και η πολιτική εκείνη, εξίσου άθλια, λαϊκίστική και κυνική, όπως των Συρανελλήνων, παρά τις διαφορές, οδήγησε τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας το 1989. Οπότε, για πρώτη φορά ο Ανδρέας αναγκάστηκε να κάνει πίσω.
Αργότερα, ο Κ. Μητσοτάκης, άλλος φανφαρόνος φαυλότητας, προώθησε τις αιτήσεις τριών υπουργών (και της πελατείας τους) ενάντια στον Σουφλιά, υπ. Οικονομίας, εξωθώντας τον σε παραίτηση.
Με την επάνοδο του Πασοκ, ο τοτινός υπ. Οικονομίας Αλέκος Παπαδόπουλος παραιτήθηκε όταν διαπίστωσε πως η δημοσιονομική σταθερότητα υπονομευόταν σταθερότατα από τον ασυνείδητο πρωθυπουργό του.
3. Αλλά, αργότερα, και ο Κωστάκης Κ. έπλεε με το ρεύμα των εξαίρετων υπουργών του που μοίραζαν θέσεις στο Δημόσιο – όπως ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας που τότε διόριζε χιλιάδες.
Αργότερα και ο Σαμαράς, σε μια απέλπιδα μα καθαρά αποτυχημένη προσπάθεια να μαζέψει ψήφους κόντρα στο ρεύμα του Σύριζα, εγκατέλειψε το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και μείωσης του κράτους στον μικρό βαθμό που γινόταν.
Δεν είναι διόλου αφύσικο που οι Συρανέλληνες επιδόθηκαν με μεγαλύτερη μαεστρία σε αυτό παιχνίδι όντας αναρχοαριστεροί και αναρχοδεξιοί και μη έχοντας κανένα ηθικό φραγμό.
Το κακό του πελατειακού κρατισμού είναι παμπάλαιο. Βλασταίνει στο εύφορο παρτέρι της άγνοιας, αλαζονείας και απληστίας που αρδεύουν άφθονα και πολίτες και πολιτικάντηδες.
4. Στη Μεταπολίτευση, οι κυβερνήσεις της ΝΔ είχαν τη χρυσή ευκαιρία με τη μεγάλη τους πλειοψηφία και την υποχωρητικότητα των μαζών (μετά τη Χούντα) να κάνουν ριζοσπαστικότατες μεταρρυθμίσεις. Αντί αυτού επιδόθηκαν και αυτοί (μέσα όμως στα όρια της δημοσιονομικής ισορροπίας) σε κρατικοποιήσεις και διορισμούς.
Ο τοτινός υπ. Οικονομικών Μ. Έβερτ δήλωνε υπερήφανα πως ο Παπανδρέου δεν θα έβρισκε πολλά να κρατικοποιήσει διότι εκείνοι της ΝΔ τον είχαν προλάβει: 90% συνόλου τραπεζών – 100% μαζικών χερσαίων συγκοινωνιών – 100% αερομεταφορών – 100% παραγωγής ενέργειας κλπ! (Συνέντευξη στη Μεσημβρινή, 22/6/81.)
Και ο τοτινός υπουργός Προεδρίας, παρά την απαγόρευση διορισμών στο Δημόσιο από το 1980, διόρισε “χωρίς εξετάσεις ή διαγωνισμούς” 8.318 υπαλλήλους! Διότι το έκρινε αναγκαίο!
Οι πρακτικές στις οποίες αριστεύει ο Ψαλιδοχέρης μας δεν είναι αμιγώς αριστερής προέλευσης.
