1. Υπάρχει γενικά στην υφήλιο Ευρωσκεπτικισμός – με τον οποίο όρο υπονοούνται δύο ρεύματα σκέψεως. Το ένα πιστεύει πως η δομή και λειτουργία της ΕΕ και δη της Ευρωζώνης (οι χώρες με το ευρώ) πάει από το κακό στο χειρότερο και πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις σε πολλούς τομείς. Το δεύτερο πιστεύει πως η ΕΕ βρίσκεται υπό την ηγεμονία της Γερμανίας η οποία εκμεταλλεύεται τις πιο αδύναμες χώρες για δικό της οικονομικό όφελος, πως οι βόρειες χώρες καπελώνουν τις νότιες και πως θα ήταν καλύτερα για όλους να διαλυθεί η Ένωση.
Το δεύτερο ρεύμα έχει πολλούς παραπόταμους που το τροφοδοτούν και οι περισσότεροι στοχεύουν μοχθηρά σε συμφεροντολογικά οφέλη από τη διάλυση της ΕΕ ή είναι απλώς βλάκες, ανήμποροι να εκτιμήσουν τα τεράστια πλεονεκτήματα που ήδη υπάρχουν και άλλα που θα εγερθούν μόλις γίνουν μερικές πολιτικο-οικονομικές μεταρρυθμίσεις για το καλό όλων.
2. Στην Ελλαδίτσα μας, που μωραίνεται με αμείλικτη μεθοδικότητα, η όλη θεώρηση γίνεται ολοένα πιο κοντόφθαλμη και θολή ειδικά στους νέους, που υποφέρουν λόγω της φτωχοποίησης που προωθούν οι αμετανόητοι τσοπριστές και της γκεμπελικής προπαγάνδας τους μα, κυριότερα, λόγω του ότι δεν έζησαν πριν το 1990, όταν είχαμε την “κλειστή” οικονομία της δραχμής και περίμενες χρόνια για να σου βάλει τηλέφωνο ο κρατικός ΟΤΕ.
Στην χώρα μας μόνο 30% είναι αμιγώς φιλοευρωπαίοι και μερικοί διότι κατανοούν τα πλεονεκτήματα (που έχουν παρουσιαστεί αναλυτικά από πολλούς) και μερικοί διότι τους αρέσει κι ελπίζουν σε προσωπικά οφέλη.
Ένα 25% με 30% μετακινούνται ακατάπαυστα στην κεντροαριστερά ζώνη πότε υπέρ πότε κατά.
Ένα 40% με 45% είναι αντιευρωπαϊστές σε όλα τους. Έχουν την άκαμπτη νοοτροπία του Βαλκάνιου. Είναι αριστεροί και ακροδεξιοί της φασιστικής νοοτροπίας που ως κυβέρνηση ψεύδονται κυνικότατα ενώ λεηλατούν τα κρατικά ταμεία και ό,τι άλλο μπορούν, όταν μπορούν, καλύπτουν απατεώνες επιχειρηματίες σαν τους Καλογρίτσα και Σαββίδη και διορίζουν αβέρτα τα κομματόσκυλά τους.
Εδώ λοιπόν και οι αριστεροί και οι ακροδεξιοί (Ανέλληνες του Καμμένου και Χρυσαυγίτες) θέλουν την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (και την ΕΕ) για να επιβάλουν και τη Δραχμή και τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα που σημαίνει το δικό τους δικτατορικό καθεστώς. Θέλουν ακόμα και την πλήρη κατάλυση της ΕΕ, διότι τους βολεύει.
3. Συμπλέουν θεληματικά ή άθελα με τις ξένες υπερδυνάμεις – τη Ρωσία, την Κίνα και τις ΗΠΑ – ναι τις ΗΠΑ.
Οι ΗΠΑ είχαν μια αξιόλογη Διακήρυξη Ανεξαρτησίας και μεγάλες πολιτικές ελευθερίες. Δυστυχώς ούτε ο Ομπάμα αξιοποίησε σε ικανό βαθμό αυτή την πραγματικά φιλελεύθερη παράδοση, που σταδιακά επικαλύπτεται και μιαίνεται βαθύτερα από αλαζονεία και απληστία. Οι Αμερικανοί δεν είναι πλέον οι πιονιέροι που δημιούργησαν μια χώρα ελευθερίας και προόδου. Από τις αρχές του 19ου αιώνα αναπτύχθηκε η λαγνεία του κέρδους για να κυριαρχήσει στο δεύτερο μισό του αιώνα. Και θεσπίστηκαν πάμπολλοι νόμοι που εξασφαλίζουν και προστατεύουν ακόμα και παράνομα κέρδη – εφόσον το κράτος δεν στερείται το μερίδιό του.
Η Ρωσία πάντα ήταν σε απολυταρχικό καθεστώς – με τους τσάρους, με τους κομμουνιστές δικτάτορες και τώρα τον Πούτιν και τους ολιγάρχες.
Ομοίως η Κίνα είχε τους αυτοκράτορες, τους πολέμαρχους, τον Μάο και τώρα τους κομμουνιστές καπιταλιστές.
4. Οι δύο τελευταίες ουδέποτε είχαν πραγματικά δημοκρατικά, λαοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις.
Αλλά και οι ανεπτυγμένες δημοκρατίες δεν είναι πολύ καλύτερες. Αν σε ένα λεγόμενο δημοκρατικό καθεστώς δεν επικρατεί ένα αμερόληπτο δικονομικό σύστημα, δηλαδή Δικαιοσύνη, τότε αυτό προσεγγίζει τα απολυταρχικά καθεστώτα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Οι Βρετανοί κράτησαν επί αιώνες μια αναπτυσσόμενη σχετικά γνήσια φιλελεύθερη παράδοση όπου στην πολιτεία η δημοκρατία ήταν ελευθερία υπό τον Νόμο και το ήθος “ο λόγος μου με δεσμεύει” my word is my bond. Αλλά τελευταία ξεκούτιαναν κι αυτοί με την αναζωπύρωση του “μεγαλοϊδεατισμού” που επικρατούσε την εποχή του Πάλμερστον και του Ντισραέλι οπότε ασκώντας διπλωματία με τον στόλο τους χειραγωγούσαν τη διασπασμένη Ευρώπη.
5. Αυτές οι χώρες προτιμούν μια Ευρώπη κατακερματισμένη σε μικρότερες αδύναμες χώρες με διαφορετικό νόμισμα και διαφορετικές πολιτικές.
Διότι αλλιώς θα συναλλάσσονται μαζί με αδύναμες Πολιτείες, πάντα υλοποιώντας το συμφέρον τους, και αλλιώς με μια ΕΕ με 450 εκμ πολίτες, με ισχυρή βιομηχανία κι ενιαία εξωτερική πολιτική.
Μικρές χώρες πάντα δένονται στο άρμα μιας μεγαλύτερης κι έτσι πάλι χάνουν τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματά τους.
Υπάρχει μια ακόμα πτυχή στις εξωτερικές σχέσεις της Ελλάδας που όμως θα κοιτάξω στο επόμενο άρθρο της σειράς.
