1. Όλα κι όλα, να μην κατηγορούμε τους τσιπριστές ως αγράμματους και ακαλλιέργητους επειδή είναι αγράβατοι!
Σε άρθρο του στην Αυγή, πρόσφατα (Φεβ. 2017), ο πρωθυπουργικός σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού (καθόλου αμελητέος τίτλος για πρώην μπάρμαν) κ. Καρανίκας εξηγεί ότι οι αναρχοαριστεροί χάραζαν τις διαχωριστικές τους γραμμές από τους δεξιούς διαβάζοντας ‘Τολστόι, Βάρναλη, Ρίτσο, Λένιν, Μαρξ, Μπακούνιν’. Μα αγαπούσαν και τον Ντοστογιέφσκι, τον Ρουσσώ και τον ‘υλιστή και άθεο Ντιντερό’.
Τώρα γιατί ο σχεδιαστής πρωθυπουργικής στρατηγικής ξεχωρίζει τον Ντιντερό ως ‘υλιστή και άθεο’, αφού όλοι πλην του Τολστόι (ένθερμου χριστιανού) ήταν υλιστές άθεοι, δεν διευκρινίζεται. Ούτε και το ότι δεξιοί επίσης όντως διαβάζουν Τολστόι και Ρουσσώ και Ντοστογιέφσκη για απόλαυση μα και τους υπόλοιπους για … απόρριψη. Αυτό όμως δείχνει την ποιότητα σχεδιασμού του πρωθυπουργικού συμβούλου, μα και την παλαβή πολιτική του ίδιου του πρωθυπουργού. Σκέτες σαχλαμάρες.
2. Δεν πιστεύω τίποτα. Κανένας τους δεν διάβασε τίποτα από τα παραπάνω. Τι θα μπορούσαν να είχανε διαβάσει από τον Τολστόι;… Το Χατζή Μουράτ (μια από τις ωραιότερες νουβέλες) είναι σχεδόν άγνωστο. Το Πόλεμος και Ειρήνη (σίγουρα κορυφαίο μυθιστόρημα) είναι μακροσκελέστατο και περιγράφει αριστοκράτες και υψηλή μουρζουαζιέρα, έρωτες, πλεκτάνες, έκλυτα ήθη, θρησκευτικότητα, μάχες Ρώσων και Γάλλων και άλλα μη ταξικά συγκρουσιακά θέματα. Ή τα κείμενά του περί Γεωφορολόγησης…
Οι ποιητές Βάρναλης και Ρίτσος είναι δύσκολοι ούτως ή άλλως. Ο μεν Βάρναλης έχει μια ωμή χυδαιότητα που πάει σε όλους τους τσιπριστές, ο δε Ρίτσος είναι συχνά ακατανόητος. Αλλά ποιος όντως διαβάζει ποιητές;
Λένιν και Μαρξ είναι ακατανόητοι επίσης: δεν γράφουν όπως τα εκλαϊκευμένα εγχειρίδια του ΚΚΕ. Πρέπει, ακόμα και σε μετάφραση, που στα ελληνικά είναι στρυφνή, να διαβάσεις την κάθε πρόταση 3 ή 4 φορές. Ούτε ο Καρανίκας, ούτε ο Τσίπρας φαίνονται ικανοί για τέτοιες προσπάθειες.
Ο Μπακούνιν; Κι αυτός ανήκει στο ίδιο επίπεδο δυσκολίας. Κι εδώ τώρα έχουμε πρόσθετη δυσκολία. Διότι ο Μπακούνιν είναι αναρχικός και ο Μαρξ τον απορρίπτει μετά βδελυγμίας, στα Σχόλια στον Μπακούνιν (1875). Δεν πιστεύω ούτε στιγμή πως τον διάβασαν σε βάθος ή μήκος.
3. Γράφει επίσης αυτός ο φαιδρός σύμβουλος πως έβλεπαν ταινίες του Ταρκόφσκι, Βισκόντι και Αγγελόπουλου (αυτή κι αν είναι κουλτούρα) και συζητούσαν τον ιταλικό νεορεαλισμό κοροϊδεύοντας το Χόλιγουντ!
Πρέπει λοιπόν να υποθέσουμε πως πίσω στη δεκαετία του ’60 ολοταχώς μας οδηγεί ο στρατηγικός σχεδιασμός των Καρανίκα–Τσίπρα: δηλ. ιταλικό σοσιαλιστικό ρεαλισμό που, στα φιλμ του Βισκόντι, σημαίνει αφόρητη φτώχεια κι εξαθλίωση.
Η απλή αλήθεια είναι πως οι ταινίες του Ταρκόφσκι είναι δυσνόητες και πολύ βαρετές: κατόρθωσα να αντέξω μόνο μια και μισή. Του Βισκόντι έχουν κάποιο νεορεαλισμό, βία και ψυχοπλακωτικά σενάρια: τα θέματα που εξερευνούν είναι μάλλον η απιστία και η προδοσία (που υποθέτω ήξερε καλά ο Βισκόντι όντας γκέι) τις οποίες βλέπουμε στους τσιπριστές. Οι δε πολιτικές του Τσίπρα έχουν ακριβώς την ασυναρτησία των ταινιών του Αγγελόπουλου.
Μα όπως υπέδειξαν και άλλοι, το κερασάκι συνίσταται στο ότι ο Καρανίκας και οι σύντροφοι κουβέντιαζαν για τον Πασκάλ και για τον Μπρικνέρ (=Γάλλος σοφός και μαθηματικός του 18ου αιώνα), που όμως είναι ένα και το αυτό πρόσωπο (όπως η Λέσβος και η Μυτιλήνη είναι το ίδιο νησί)!
Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί δεν πιστεύω πως οι εκκολαπτόμενοι τσιπριστές διάβασαν τέτοια έργα, τι άθλιοι στρατηγικοί σχεδιασμοί γίνονται και γιατί τα στρατηγήματα του κ. Κωλοτούμπα είναι τέτοια που είναι.
