Κεντροαριστερά και κουραφέξαλα (B’)

1. Πρόσφατα, μετά αφού έγραψα το πρώτο άρθρο με τον αυτό τίτλο (περί κεντροαριστεράς), ο Σπ. Λυκούδης, επικεφαλής της πολιτικής κίνησης “Μεταρρυθμιστές της Αριστεράς”, νυν βουλευτής στο Ποτάμι και αντιπρόεδρος στη Βουλή, έγραψε άρθρο στο ΒΗΜΑ (5/11/17) για την αναγέννηση ή ανασυγκρότηση της Προοδευτικής Κεντροαριστεράς.

Στο παρελθόν, ομολογουμένως αραιά και πού, έχουμε αναρτήσει άρθρα του, όποτε αυτά επιδείκνυαν λογική περιγραφή και ανάλυση κάποιου επίκαιρου πολιτικο-οικονομικού θέματος. Σε κάθε περίπτωση έγραφε επί της ουσίας με σαφήνεια, ηπιότητα και ειλικρίνεια.

Είναι πολιτικός χαμηλών τόνων αλλά ευφραδής και το γεγονός ότι δέχεται τον Σταύρο Θεοδωράκη ως ηγέτη του δείχνει πως δεν είναι (πολύ) φιλόδοξος. Είναι από τους ελάχιστους βουλευτές που έχουν κρατήσει μια έντιμη, σταθερή σχετικά πολιτική πορεία, έστω κι αν μετακινήθηκε από ανάξια κόμματα.

Αλλά το να ανήκεις στην ανανεωτική ή προοδευτική Αριστερά φανερώνει αδυναμία και λαθεμένη αφετηρία που δεν οδηγεί σε ορθή κατεύθυνση. Και το άρθρο του εκδηλώνει αυτή την αδυναμία.

2. Γράφει, λοιπόν, ο Λυκούδης πως “ο πολιτικός χώρος της Κεντροαριστεράς όχι μόνο είναι υπαρκτός αλλά και καθοριστικά χρήσιμος για την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα”.

Πολύ φοβάμαι πως δεν υπάρχει τέτοιος χώρος. Τα κόμματα και οι πολιτικάντηδες που αυτοκαλούνται “κεντροαριστεροί” δεν είναι ξεχωριστό είδος που έχουν διακριτή ιδεολογία ή νοοτροπία: είναι μια ακόμα εκδοχή, παραλλαγή, της σοσιαλδημοκρατίας.

Μπορεί να μιλούν για, και να θέλουν περισσότερη, εντιμότητα, δικαιοσύνη και αξιοκρατία, μα η πρακτική της σοσιαλδημοκρατίας, όπως παρατηρούμε, είναι ο πελατειακός κρατισμός. Η πραγματική διαφορά μεταξύ Συριζαίων και Νεοδημοκρατών είναι η κολοβή κομμουνιστική κατάρτιση των πρώτων και λόγω αυτής η μεγαλύτερη ανεντιμότητα, ανευθυνότητα και ανικανότητα στη διοίκηση και η ροπή προς περισσότερο κρατισμό. Οι δυνάμεις του Κέντρου θέλουν λιγότερο κρατισμό ίσως από τον Σύριζα.

Στο Ποτάμι όντως υπάρχουν μερικά αξιόλογα κι έντιμα στελέχη μα υπάρχουν και μερικοί ανάξιοι άνθρωποι που δεν θα έπρεπε να είναι βουλευτές ούτε καν στελέχη.

Τα δυο άλλα κόμματα, της κας Φώφης και του Λεβέντη, είναι θλιβερά. Όπως τόσοι άλλοι «σωτήρες» που έχουν βαλτώσει στον χώρο αυτό, και οι δυο αυτοί θέλουν πρωτίστως να είναι «ηγέτες», όχι λογικοί.

3. Η αδυναμία του Λυκούδη διαφαίνεται και στις απορίες και στην εκτίμηση του για τις δυνάμεις του κεντροαριστερού χώρου, όπως τον βλέπει. Ρωτά –

“Γιατί κόμματα, κινήσεις και ανένταχτες προσωπικότητες του χώρου με καθόλα θεμιτές φιλοδοξίες δεν κάθονται… όλοι μαζί να χαράξουν μια κοινή πολιτική πορεία συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα εντός και εκτός Βουλής;… Σοβαρές προγραμματικές διαφορές δεν υπάρχουν. Η σύγκλιση έχει επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό”.

Ακριβώς!… Είναι δυνατό να μην καταλαβαίνει που είναι το σφάλμα;

Γράφει ακόμα “Ας μη διερωτηθούμε εκ των υστέρων, για μια ακόμη φορά, τι πήγε στραβά… Εμείς τα στραβώνουμε”.

Ακριβώς!… Όπως γράφει ακόμα, “πολιτικές διαφορές” δεν υπάρχουν.

Τότε;… Όπως και ο ίδιος πρέπει να αντιλαμβάνεται, “το θέμα της ηγεσίας… [προηγείται] των άλλων αναγκαίων διαδικασιών”, δεν έπεται, όπως γράφει χωρίς πεποίθηση.

Φαντάζεται δηλαδή την κα Φώφη (η οποία σε κάθε ανάρτηση στο Διαδίκτυο αναφέρει πως ήταν αναπληρώτρια υπουργός Αμύνης αλλά πουθενά δεν λέει πως ήταν στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου – ενώ τώρα απορρίπτει με βδελυγμία συνεργασία με τη ΝΔ) να παραδίδει το προεδριλίκι του κόμματός της; Ή οποιονδήποτε άλλο;

Όπως και αν αυτοαποκαλούνται, οι σοσιαλδημοκράτες πολιτικάντηδες όλοι λάμπουν δια της αλαζονείας τους.

Γιατί άραγε οι τρεις πρώην πασόκοι (κα Διαμαντοπούλου κλπ) φτιάχνουν ακόμα μια οργάνωση στον ίδιο «κεντοαριστερό» χώρο; …

Προτιμώ να θεωρώ τον Σπ. Λυκούδη αφελή παρά ηλίθιο.