1. Όλοι βλέπουν στη Μεταπολίτευση πριν από 40 έτη τη μεγάλη ευκαιρία για μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Η επταετής δικτατορία κατέρρευσε κυρίως λόγω εσωτερικών συγκρούσεων των φιλόδοξων και ανεγκέφαλων κολονέλων. Έκτοτε κυβερνά μια πρωθυπουργική χούντα «εκλεγμένη» από τον λαό αντί της χούντας που εξέλεξαν στρατιωτικοί πραξικοπηματίες.
Δεν έγινε καμία σοβαρή μεταρρύθμιση προς το καλύτερο έτσι που να βελτιωθεί η ζωή των πολιτών στην περίθαλψη, παιδεία, δικαιοσύνη, διοίκηση. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός απολάμβανε την εξουσία του πελατειακού κρατισμού λέγοντας και ξελέγοντας, ενώ ένας φανφαρόνος υπουργός μπάλωνε και άλλος ξήλωνε και όλοι ήθελαν και θέλουν να «αφήσουν έργο»!
Αξιοκρατία, αξιολόγηση, διαφάνεια, λογοδοσία – ακούγονταν συχνά σε στομφώδεις ομιλίες μα οι ίδιες οι ενέργειες έμειναν άγνωστες.
Και επί Κωνσταντίνου Κ λέγονταν πολλά μα τίποτα δεν έγινε. Εστάλησαν μάλιστα πρωτοκλασάτοι, θυμάμαι, στο Λονδίνο για να μελετήσουν από κοντά τους αγγλικούς τρόπους διακυβέρνησης. Γύρισαν αυτοί και αν γράφτηκαν ποτέ αναφορές θάφτηκαν σε συρτάρια. Ας μη γελιόμαστε: και ο ΚΚ, παρότι ευθύς κι έντιμος, ήταν ένας πρωθυπουργός του πελατειακού κρατισμού.
2. Στις προηγμένες δυτικές χώρες όπου υποτίθεται «ανήκομεν», ο προϋπολογισμός, όπως ανέφερα σε προηγούμενο άρθρο, συζητιέται για 3 ως 6 μήνες. Εδώ ένας μήνας αρκεί με ρηχότατες συζητήσεις και τσακωμούς προσωπικούς ή κομματικούς – και άσχετες τροπολογίες.
Στις προηγμένες δυτικές χώρες υπάρχουν μόνιμοι Γενικοί Γραμματείς στα υπουργεία και δεν αντικαθιστώνται από «ημετέρους» του κάθε πονηρού υπουργού. Έτσι το κράτος, η διοίκηση έχει συνέχεια, δεν γίνεται προσωπικό ή κομματικό φέουδο. Χάρη στην άρτια Διοίκησή του το Βέλγιο κατόρθωσε να διαβιώσει κανονικότατα δίχως κυβέρνηση επί ενάμισυ έτος.
Στις προηγμένες δυτικές χώρες αρκεί το διαβατήριο και η ταυτότητά σου για να κινείσαι ακόμα και στις πιο δαιδαλώδεις δημόσιες υπηρεσίες: δεν χρειάζεσαι πιστοποιητικό γέννησης, εκλογικό βιβλιάριο, φορολογική ενημερότητα, ΑΜΚΑ και άλλα γραφειοκρατικά προϊόντα του Δημοσίου όπως στη χώρα μας.
Στις προηγμένες δυτικές χώρες οι υπάλληλοι στις δημόσιες υπηρεσίες δεν βασανίζουν με αγένεια και δυσθυμία τους πολίτες: αναγνωρίζουν πως αυτοί είναι οι εργοδότες τους και τους φέρονται με κάποιο σεβασμό.
3. Ας το χωνέψουμε: μας αρέσει η δικτατορία, ο φασισμός – κι ας φωνάζουμε για δημοκρατία και δικαιώματα. Δύο παραδείγματα φθάνουν.
Μέχρι την άνοδο της Πασοκαρίας υπήρχε η συνταγματική αρχή περί κήρυξης εκλογών από τον ανώτατο άρχοντα (βασιλέα παλαιότερα, πρόεδρο μετά) όταν διαφαινόταν δυσαρμονία μεταξύ κοινού αισθήματος και κυβέρνησης. Ο μέγας Αείμνηστος φρόντισε στην αναθεώρηση του Συντάγματος 1986 να αφαιρέσει αυτό το μέτρο κι έτσι να ευνουχίσει παντελώς την δύναμη του «ύπατου άρχοντα» που τώρα έγινε μια μίζερη μαριονέτα και δεν μπορεί να επηρεάσει τον πρωθυπουργικό αυταρχισμό.
Ο πρωθυπουργός ουσιαστικά αποφασίζει για τα πάντα και η κυβέρνηση, όπως βλέπουμε, κάνει ό,τι θέλει καταπατώντας (πχ. νόμος Παππά για τηλεοπτικές άδειες) ακόμα και το Σύνταγμα που ορκίστηκε να υπακούει και να προστατεύει.
Όλες οι επιχειρήσεις υποχρεούνται να δημοσιεύουν ισολογισμούς μέσα σε 3 μήνες από το κλείσιμο της χρήσης και να έχουν γενική συνέλευση μέσα σε 6 μήνες. Το κράτος κάνει ό,τι θέλει, όποτε θέλει, όπως θέλει και δεν λογοδοτεί σε κανέναν.
Οι απατεώνες στην αγορά καταδικάζονται σε πρόστιμα και φυλάκιση ανάλογα με το μέγεθος της απάτης. Οι κυβερνώντες επιδίδονται σε πολύ αισχρότερα ψεύδη μα μένουν στο απυρόβλητο!
Πρόσθετο άλμα και άθλος ανάπτυξης του πρωθυπουργικού απολυταρχισμού: με το ακατάπαυστο βόλεμα ημετέρων, το ωριαίο κόστος εργασίας στο Δημόσιο, σύμφωνα με τη Eurostat, αυξήθηκε κατά 4,5% ενώ στον ιδιωτικό τομέα μειώθηκε κατά 3,1%. Αναγκαστικά λοιπόν οι φόροι που γδέρνουν τον ιδιωτικό τομέα αυξάνονται ληστρικά για να ευημερούν τα συριζαϊκά παράσιτα.
