1. Πολύ ορθά ο Πάσχος Μανδραβέλης έβαλε αυτόν τον τίτλο σε άρθρο του (Καθημερινή 14/12/16). Πολύ ορθά γράφει στην αρχή του άρθρου πως «η Δεξιά δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά».
Η Δεξιά στην Ελλάδα ούτε φιλελεύθερη είναι (ή ήταν ποτέ) ούτε καν συντηρητική. Πάντα ήταν, από την Μεταπολίτευση κι έπειτα δηλαδή η ΝΔ, ψηφοθηρική και σοσιαλιστική. Μόνο ανόητοι και κοντόφθαλμοι θα συσχέτιζαν τη ΝΔ, με φιλελευθερισμό – κι ας φωνασκούν όσο θένε οι φανφαρόνοι της.
Προσέξτε, ούτε με τον Κωνσταντίνο Κ, ούτε με τον ανιψιό Κωστάκη Κ περιορίστηκε καθόλου το καταπιεστικό κράτος – εκτός κάτι αποτυχημένες κινήσεις του πατέρα Κωνστ. Μητσοτάκη στις αρχές της δεκαετίας 1990.
Ο «αείμνηστος» Ανδρέας επέκτεινε τον κρατισμό του Καραμανλή και ο Τσίπρας συνεχίζει το ίδιο βιολί (αφού τα νταούλια του μουγγάθηκαν). Ακόμα και ο ίδιος ο Μανδραβέλης δεν ξέρει τι όντως είναι φιλελευθερισμός κι ας γράφει, όπως πάμπολλοι άλλοι σοσιαλδημοκράτες, πολλά για το θέμα.
2. Δύο μέρες νωρίτερα, ο νέος ηγέτης της ΝΔ, υιός Κυριάκος Μητσοτάκης, διατύπωσε τις τρεις βασικές, όπως τις θεωρεί, προτεραιότητες του σχεδίου του κόμματός του για έξοδο από την κρίση.
Πρώτον, θα δώσει έμφαση «στη σταδιακή μείωση των φορολογικών συντελεστών σε συνδυασμό με… μείωση των κρατικών δαπανών». Δεύτερον, χρειάζεται άμεση αποκατάσταση του τραπεζικού συστήματος. Τρίτον, ένα μεταρρυθμιστικό σχέδιο για «τη διευκόλυνση του επιχειρείν και την προσέλκυση των επενδύσεων».
Πρόσθεσε πολύ ορθά πως είναι αναγκαία «η απελευθέρωση της ανώτατης εκπαίδευσης από τα δεσμά του κρατισμού».
Μετά αφού επεκτάθηκε σε άλλα προβλήματα όπως η Τουρκική πολιτική, το μεταναστευτικό κλπ, είπε πως «οι εκλογές σήμερα δεν είναι πρόβλημα».
Αυτά όλα δείχνουν απίστευτη ρηχότητα για έναν ηγέτη ο οποίος εξελέγη όχι από κουφιοκέφαλους παλαιοκομματικούς βολεμένους στη Βουλή, μα από τη βάση του κόμματος, η οποία έτσι έδειξε πως ζητάει ριζικές αλλαγές στο κόμμα και μεταρρυθμίσεις (όπως τότε υποσχόταν ευφραδώς ο Μητσοτάκης) στο Δημόσιο.
3. Ο μεταρρυθμιστικός ζήλος του Μητσοτάκη μειώθηκε ραγδαία μετά την εκλογή του ως κομματάρχη και η ολίσθησή του στην παραδοσιακή «Δεξιά» φάνηκε ξεκάθαρα με τον ευνουχισμένο σχηματισμό της σκιώδους κυβέρνησής του. Προσέξτε το σχέδιο!
Το πρώτο σημείο είναι μείωση φορολογίας. Ωραιότατα! Αλλά ποια θα είναι τα αντισταθμιστικά μέτρα;… Μείωση των κρατικών δαπανών!
Αυτές είναι αοριστολογίες και σαχλαμάρες. Ο Τόμσεν του ΔΝΤ εξήγησε πως και ο Τσίπρας κάνει μείωση δαπανών: κόβει τις χορηγήσεις στα νοσοκομεία έτσι που αυτά να είναι χωρίς ικανό νοσηλευτικό προσωπικό και απαραίτητα υλικά (σύριγγες, γάζες κλπ). Κόβει και από την παιδεία και την έρευνα. Ενώ από την άλλη διορίζει κομματόσκυλα και συγγενείς σε αχρείαστες θέσεις σε άχρηστους οργανισμούς του Δημοσίου!
Υπάρχει μόνο μια απαραίτητη μείωση δαπανών: μείωση βουλευτών, μείωση υπουργείων, μείωση οργανισμών του Δημοσίου. Όλα τα άλλα είναι ανάξια λόγου. Με τέτοια μείωση, ναι, μπορούν να μειωθούν μόνιμα οι φορολογικοί συντελεστές. Μόνο έτσι θα επέλθει η δεύτερη προϋπόθεση – ρευστότητα στο τραπεζικό σύστημα – και, με σταθερή φορολογία, προσέλκυση επενδύσεων.
Επιπλέον πρέπει να απελευθερωθούν όλα τα κλειστά επαγγέλματα, να περιοριστούν οι αυθαιρεσίες των συνδικαλιστών και να διοχετευθούν πόροι σε όλη την εκπαίδευση (όπου πάλι θα περιοριστεί ο συνδικαλισμός της ΟΛΜΕ), ενώ σε όλο το Δημόσιο θα γίνονται τακτικές αξιολογήσεις από ανεξάρτητο Οργανισμό του ιδιωτικού τομέα.
4. Οι εκλογές δεν είναι πρόβλημα, σίγουρα: μπορούν να γίνουν.
Μα πιστεύει ο Μητσοτάκης πως θα μπορέσει να περάσει ακόμα και τα ηπιότερα των μέτρων που ο ίδιος εξαγγέλλει (όχι αυτά που λέω εγώ χρειάζονται) ακόμα κι αν έχει αυτοδυναμία στη Βουλή;… Όχι βέβαια. Και η αυτοδυναμία μου φαίνεται άπιαστο όνειρο.
Γι’ αυτό του αποδίδω απίστευτη ρηχότητα – τη ρηχότητα που έχουν επιδείξει όλοι οι κομματάρχες της ΝΔ.
Και για να τελειώνω, ο φιλελευθερισμός απαιτεί ευρύτητα πνεύματος, αταλάντευτη αποφασιστικότητα και σταθερή προσήλωση στους φυσικούς νόμους της οικονομίας και της διακυβέρνησης.
Έτσι λοιπόν, ναι, ο φιλελευθερισμός υποφέρει, όχι τόσο από ορφάνια όσο από αδήριτη αδυναμία των ψευτο-οπαδών του να τον κρατήσουν απλό, ανόθευτο, αδιάσπαστο.
