1. Οι διάφοροι πρόεδροι και πρωθυπουργοί στις δημοκρατίες της Δύσης ακίζονται και περηφανεύονται διότι όντας επιλεγμένοι νομίζουν πως είναι ανώτερα όντα με αποφασιστικότητα, δύναμη, οξύνοια και σοφία.
Στην πραγματικότητα, με εξαίρεση τη συνετή κα Μέρκελ και τον κ. Σόιμπλε υπουργό οικονομίας, και τον Guy Verhofstadt των Φιλελευθέρων Δημοκρατών του Ευροκοινοβουλίου, οι σημερινοί Ευρωπαίοι ηγέτες αποπνέουν απελπισία μόνο. Δεν μοιάζουν να έχουν επαφή με την πραγματικότητα.
Δεν μοιάζουν να ξέρουν τις πραγματικές ανάγκες των λαών τους ή να νοιάζονται για αυτές μα ούτε και τις εξελίξεις στο διεθνές σκηνικό.
Οι αντίπαλοί τους σε άλλα κόμματα που περιμένουν κι αυτοί πώς και πότε να ανέλθουν στην εξουσία δεν είναι καθόλου καλύτεροι.
2. Γράφω με αφορμή το δημοψήφισμα στην Ιταλία και την παραίτηση του Ρέντσι. Λυπάμαι, όχι γιατί συμπαθώ τον Ρέντσι που μου φαίνεται και ανόητος και αλαζονικός, μα γιατί άλλοι μνηστήρες της εξουσίας όπως ο Γκρίλο και ο Μπερλουσκόνι φαίνονται τρισχειρότεροι – γελοία υποκείμενα για κλάματα.
Είτε μιλούσε είτε σιωπούσε, περπατούσε, στεκόταν ή καθόταν, ο Ρέντσι πάντα φαινόταν να έχει ένα ύφος σάμπως κι ο κόσμος κρεμόταν από κάποια δικιά του επικείμενη απόφαση. Ίσως και να τον αδικώ.
Το Ιταλικό πολιτικό σύστημα έχει λεπτές ισορροπίες που συχνά επιβάλλουν μακρόχρονες διαδικασίες και υπομονή. Ο Ρέντσι θέλησε να αλλάξει το σύστημα να δώσει περισσότερες εξουσίες στον πρωθυπουργό εαυτό του για να παίρνονται αποφάσεις πιο γρήγορα. Αυτό που έκανε δηλαδή ο δικός μας “Αείμνηστος” όταν το 1985 είχε μεγάλη πλειοψηφία στην Βουλή και αποψίλωσε από εξουσίες τον Πρόεδρο για να μπορεί άνετα να κάνει αυτά που ήθελε.
Ο Ρέντσι δεν είχε άνετη πλειοψηφία και οι Ιταλοί προτιμούν φαίνεται τις χρονοβόρες δημοκρατικές διαδικασίες από τις γοργές μα συχνά δικτατορικές αποφάσεις του πρωθυπουργού.
Εξ αρχής ο Ρέντσι έλεγε πως θα παραιτηθεί αν χάσει και όντως παραιτήθηκε, αναγνωρίζοντας, υποθέτω, την ανοησία του.
3. Ο κοινός νους απορεί που ηγέτες εκλεγμένοι από τον λαό τους για να κυβερνούν και να παίρνουν δύσκολες αποφάσεις καταφεύγουν στο μίζερο κόλπο του δημοψηφίσματος. Κρίμα που ο Ρέντσι δεν μετέτρεψε το ΟΧΙ σε τσιπρικό ΝΑΙ – όπως έκανε τόσο εύκολα το δικό μας πρωτοπαλίκαρο της πολιτικής απάτης.
Ο Κάμερον της Βρετανίας επίσης πρότινος αντί να ασκήσει την πρωθυπουργική του δύναμη και να αποφασίσει με το υπουργικό του συμβούλιο αν η χώρα του θα μείνει στην Ευρώπη (όπως ήθελε ο ίδιος) ή όχι, κατέφυγε στο δημοψήφισμα ενώ δεν υπήρχε ικανοποιητική πληροφόρηση στον λαό και ο φανταχτερός πλην κουφιοκέφαλος Φάρατζ παρέσυρε τους όχλους στο Brexit. Τουλάχιστον και ο Κάμερον παραιτήθηκε.
Πολύ ορθά τα βρετανικά δικαστήρια έκριναν αντισυνταγματική αυτή την απόφαση.
Μα η κα Μέη που πιθανώς φαντάζεται τον εαυτό της ακόμα πιο δυναμική και από την κα Θάτσερ, επιμένει τώρα να ακολουθήσει το ΕΞΩ του δημοψηφίσματος, παρότι, ως φαίνεται, η διάθεση της μάζας έχει αλλάξει.
4. Τα ίδια έκανε και ο δικός μας κωλοτούμπας Τσίπρας. Δηλαδή, δημοψήφισμα το οποίο του βγήκε θετικό και το μετάνιωσε. Όμως αντί να παραιτηθεί ο ίδιος ανάγκασε σε παραίτηση τον ανεκδιήγητο υπουργό του των Οικονομικών που έτσι κι αλλιώς έκανε ό,τι του έλεγε.
Και οι τρεις αυτοί θλιβεροί πρωθυπουργοί εκδηλώνουν την εξουσιολαγνεία, τη ματαιοδοξία, την παράνοια και τις φοβίες των σύγχρονων πολιτικάντηδων που δήθεν κυβερνούν ενώ ανενδοίαστα αποποιούνται τις ευθύνες που αναλαμβάνουν ως εκλεγμένοι άρχοντες να διαχειρίζονται τα δημόσια δρώμενα.
Αλλά δεν παύουν να νομίζουν πως όντας εκλεγμένοι από τον λαό είναι ανώτερα όντα!
Νομίζω πως όλοι ενδόμυχα νιώθουν πως είναι ανίκανοι και, όντας προσκολλημένοι στην προσωπική τους καλοπέραση και διακατεχόμενοι από ματαιοδοξία, δεν θέλουν να καταβάλουν τη μικρή έξτρα προσπάθεια να κάνουν το σωστό.
