1. «Σπάμε αυγά» δήλωσε ο κ. Τσίπρας στους πιστούς του της Κεντρικής Επιτροπής του Σύριζα επιτιθέμενος στον κ. Μητσοτάκη μετά την ομιλία του κομματάρχη της ΝΔ στη ΔΕΘ (17 Σεπτ. 2016).
Πολύ σωστά. Στην άθλια κατάσταση που βρίσκεται η χώρα ένας ηγέτης θα σπάσει αυγά. Ο καταθλιπτικός κλόουν της κωλοτούμπας τα μόνα αυγά που έσπασε ήταν η παιδεία και οικονομία, η αξιοκρατία, ο ιδιωτικός τομέας, η λιγοστή αξιοπρέπεια που είχε μείνει μετά τις καταστροφές της χούντας και της Μεταπολίτευσης και η λιγότερη ηθική και αλήθεια.
Όλοι αυτοί οι τσαρλατάνοι του συριζαίου τσίρκου αγωνίζονται και δίνουν μάχες και ματώνουν για τον λαό και το πρόγραμμα της ανθρωπιστικής κρίσης (ποιό πρόγραμμα;), για την απελευθέρωση της χώρας από τα Μνημόνια, τους φόρους, τη διαπλοκή και τη διαφθορά – για να διορίσουν 27000 + ημέτερους στο Δημόσιο σε ένα έτος(!) ενώ δηλώνουν μόλις το ένα τέταρτο!
Και, ψεύδονται αδίστακτα, ακατάπαυστα, ασύστολα.
Το μόνο αυγό για σπάσιμο είναι το Δημόσιο, ο άκρατος κρατισμός, και όχι μόνο δεν το σπάνε μα το φυλάνε και το εκτρέφουν με όλη την παράνοια του αυταρχισμού.
Ως ηγέτη τον κ. Τσίπρα τον έχουμε γνωρίσει καλά, μέχρι αηδίας. Κυνικότερος του Αντρέα Παπανδρέου, αναξιόπιστος, ανέντιμος, ανεύθυνος, ανίκανος ακόμα και στον τυχάρπαστο τυχοδιωκτισμό του.
2. Στο παλκοσένικο της πολιτικής ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πια ξεπεράσει τον κ. Τσίπρα στην προτίμηση των ψηφοφόρων. (Κανονικά, αν ο κ. Παυλόπουλος, ο παραλυτικός πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, λάμβανε υπόψη του τη μεγάλη μεταστροφή στο λαϊκό αίσθημα, το οποίο απέσυρε ένα 17-18% της στήριξής του στον κ. Τσίπρα που σαν παραφυάδα πολιτικού παριστάνει τον πρωθυπουργό, θα έπρεπε να προκηρύξει εθνικές εκλογές. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό.)
Είναι ο Κ. Μητσοτάκης, αν και ηγέτης της ΝΔ, πραγματικός ηγέτης;
Όπως κάθε κομματάρχης, και αυτός δήλωσε στη ΔΕΘ (μόλις μια βδομάδα μετά τον κ. Τσίπρα) πως ο λαός μπορεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια του με εκλογές!
Παρότι πολύ ανώτερης στόφας από τον άξεστο Αλέξη κι επομένως πολύ συμπαθέστερος (γνωρίζει άριστα δύο τουλάχιστον ξένες γλώσσες κι έχει σπουδές σε ξένα πανεπιστήμια), είναι κι αυτός γόνος του κομματικού σωλήνα. Έτσι δεν μπορεί να αποφύγει τις καθιερωμένες κομματικές αρλούμπες. Πώς μπορεί να πάρει και ποιος «λαός» πότε πήρε την κατάσταση στα χέρια του;
Πάντα υπήρξαν ηγέτες ή εκπρόσωποι που ή όντως τον έσωσαν, όπως ο Τσώρτσιλ το 1940 (Ο Ηγέτης 1, 2) ή τον εκμεταλλεύτηκαν για την δική τους ευημερία και μακροημέρευση, όπως τόσοι άλλοι. Ο λαός ουδέποτε κυβέρνησε. Δεν μπορεί!
3. Ναι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε αρκετά θεωρητικά «θα» για τη βελτίωση της κατάστασης και μερικά κοστολογημένα. Αναφέρθηκε στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις – στην παιδεία, στη βελτίωση επιχειρηματικού περιβάλλοντος, στον περιορισμό του συνδικαλισμού, στη χρησιμοποίηση ικανών εξωκοινοβουλευτικών στελεχών, στην προστασία ανεξάρτητων Αρχών και παρόμοια.
Αναφέρθηκε στη «μείωση φορολογίας με ισόποση μείωση δαπανών» και, ακόμα, στην αναδιάταξη του κράτους.
Αλλά και η «μείωση δαπανών» και η «αναδιάταξη του κράτους» είναι αόριστες γενικολογίες. Ούτε η μια ούτε η άλλη συνιστά σπάσιμο αυγών.
Δραστική μείωση του κράτους με διάλυση άχρηστων οργανισμών, με αποκρατικοποιήσεις και, αν χρειάζεται, με «ομαδικές απολύσεις» (θέμα που παρέκαμψε), είναι αυγά που πρέπει να σπάσει!
Αυτές είναι οι αντιστοιχίες στα «ιδρώτα, δάκρυα κι αίμα» του Τσώρτσιλ που πρέπει, άσχετα με το «πολιτικό κόστος», να υποσχεθεί ο πραγματικός ηγέτης αν θέλει να σώσει τη χώρα στην τωρινή κρίση της.
Καλοπερασάκηδες, γόνοι εύπορων οικογενειών πολιτικάντηδων, μεστωμένοι σε κόμματα παρακμής και φιλοδοξίας, δίχως την πείρα πολέμου και τη μάνητα μάχης, δίχως την τριβή στην πιάτσα της σύγχρονης βιοπάλης, δίχως τη σύνεση της εμπειρίας, γίνονται κομματάρχες όχι όμως ηγέτες.
Αλλά το μη-χείρον βέλτιστο.
