1. Σε σύγκριση με τους δόλιους διαδόχους του στη ΝΔ, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής φαντάζει γίγαντας ευθύτητας, δημοσιονομικής ισορροπίας και αξιοπρέπειας. Μα ας μη νομίζουμε πως έκανε πολλά. Ήταν ο μόνος πρωθυπουργός που είχε μεγάλη λαϊκή υποστήριξη ακόμα και από αριστερούς στη Μεταπολίτευση και δεν έκανε τίποτε για ριζική μεταρρύθμιση του πελατειακού κράτους και της παιδείας. Επανέφερε όλα τα παλαιά λαμόγια και την ανηθικότητα του πελατειακού κράτους.
Ο μέγας «αείμνηστος» Α. Παπανδρέου, το ίνδαλμα της πασοκαρίας και του τσιπρισμού, σε 2-3 χρόνια υπονόμευσε τις λίγες απόψεις της δημοκρατικής νομιμότητας μετατρέποντας τον κρατικό μηχανισμό σε κομματικό και δη αριστερό.
Ο Κων. Μηστοτάκης έκανε μια πελώρια τρύπα στο νερό.
Ο Κ. Σημίτης μπάλωσε λίγα πράγματα μα ήταν «λίγος».
Και ο ακάματος Κωστάκης άφησε την Αθήνα και την Ηλεία να καούν όντας προεδρεύων θεατής, ενώ με τους διορισμούς του Παυλόπουλου έφερε τη χώρα σε χρεοκοπία.
Κανένας τους δεν βρέθηκε σε μάχη ή σε πραγματική κρίση. Όλοι τους και ειδικά οι πρόσφατοι (Γιωργάκης, Σαμαράς, Βενιζέλος, Τσίπρας) ήταν υποδειγματικά παιδιά του κομματικού σωλήνα στο εργαστήρι του πελατειακού κράτους.
2. Η αντιπολίτευση δεν είναι καθόλου καλύτερη σήμερα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήδη άλλαξε πολιτικές όπως το κοστούμι του. Πολλοί της δήθεν φιλελεύθερης παράταξης, που στην ουσία πιστεύουν σε δικό τους πελατειακό κρατισμό και μια νερόβραστη σοσιαλδημοκρατία, προσπαθούν να τον παρουσιάσουν ως εναλλακτική λύση στο φαινόμενο τσιπρισμού, αλλά εθελοτυφλούν αγνοώντας την υποχώρησή του στα πιο σημαντικά ζητήματα.
Ο Θεοδωράκης και η κα Φώφη έχουν μπλέξει σε ένα ειδύλλιο έρωτα και μίσους διότι και αυτοί, παραμερίζοντας τις όποιες αρχές που είχαν στο ξεκίνημά τους, τώρα στοχεύουν στην αρχηγία. Και τελικά τι σημαίνει όντως “κεντροαριστερά”;
Ο δε Λεβέντης έχει περιέλθει σε γεροντική άνοια καθώς φλερτάρει τον Αλέξη και ελίσσεται όσο μπορεί για κάποιο υπουργείο έχοντας πετάξει στον κάβο σκουπιδιών τις προεκλογικές εξαγγελίες του για μείωση βουλευτών και Δημόσιου τομέα.
Δεν έχω να πω για τον ακροδεξιό Μιχαλολιάκο και τον ακροαριστερό Κουτσούμπα, που δεν έχουν αντιληφθεί πως τα είδωλά τους, Χίτλερ και Στάλιν, έπεσαν μάλλον άδοξα.
Όλοι γαβγίζουν εναντίον όλων προβάλλοντας εαυτόν ως μόνο ικανό σωτήρα χωρίς να θίγουν το βασικό υλικό πρόβλημα της διακυβέρνησης: τον πελατειακό κρατισμό και το υπερτροφικό Δημόσιο, που παρά την κρίση συνεχίζει να διευρύνεται!
Και δεν το θίγουν διότι όλοι, υποθέτω, ελπίζουν να το κάνουν ολόδικό τους κάποια ώρα.
3. Όταν ο Τσώρτσιλ έγινε πρωθυπουργός τον Μάιο 1940 και αντιμετώπιζε την τρομερή κρίση του πολέμου με τη Ναζιστική στρατιωτική μηχανή να προελαύνει σε όλα τα μέτωπα στην Ευρώπη, αμέσως διόρισε τους ικανότερους πολιτικούς και από τους αντιπάλους του κι εξωκοινοβουλευτικούς τεχνοκράτες, όπως τον Μπήβερμπρουκ στη βιομηχανία όπλων.
Επιπλέον, παρότι συνόψισε τον στόχο του σε μια λέξη «Νίκη», ούτε παροχές έκανε ούτε χάιδεψε τα αυτιά του λαού με φρούδες υποσχέσεις (όπως κάνουν οι δικοί μας στην κρίση της χρεοκοπίας). Τους υποσχέθηκε ιδρώτα, δάκρυα κι αίμα!
Τέτοιος είναι ο αληθινός ηγέτης.
Συγκρίνετε αυτόν με τους δικούς μας σαλτιμπάγκους. Κανένας μέχρι σήμερα δεν είπε την αλήθεια στον κοσμάκη: πως έχουμε χρεοκοπήσει εξαιτίας αλόγιστης σπατάλης, πως έχουμε ένα υπερτροφικό, συγκεντρωτικό κράτος και Δημόσιο που απορροφά τεράστια κονδύλια, πως ζούμε πέρα από τα πραγματικά έσοδά μας και πως χρειάζονται περικοπές παντού!
4. Το κύριο πρόβλημα είναι φυσικά το διευρυνόμενο κράτος και οι αναποτελεσματικοί μηχανισμοί και οι άθλιες υπηρεσίες του. Όλοι το γνωρίζουν αυτό.
Αυτά τα θέματα τα έχω αναλύσει διεξοδικά σε πολλά προηγούμενα άρθρα: –
Μείωση των βουλευτών και του υπουργικού συμβουλίου. Μείωση συμβούλων και παρατρεχάμενων. Διάλυση όλων των άχρηστων και ζημιογόνων δημόσιων οργανισμών και αποκρατικοποίηση των πλείστων ΔΕΚΟ. Πλήρης απελευθέρωση των επαγγελμάτων. Κάποιος φόρος επί της αξίας της γης ως επιφάνεια μόνο (όχι κτισμάτων, καλλιεργειών ή ακίνητης περιουσίας γενικά).
Κανένας πολιτικάντης δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων να ομολογήσει τα προβλήματα φωναχτά στον λαό μέσω των ΜΜΕ και να υποσχεθεί πως θα κάνει τις δέουσες μεταρρυθμίσεις και περικοπές.
Δεν μας λείπουν ηγέτες μόνο. Μας λείπουν συνετοί πολιτικοί και, κυρίως, πολίτες.
