1. Στις 23 Αυγούστου τηρείται στην Ευρώπη, υποτίθεται, η Μνήμη των Θυμάτων του Ναζισμού και Σταλινισμού ταυτόχρονα. Μόνο τα θύματα του πολέμου 1939-1945 ξεπερνούν τα 50 εκατομμύρια – το κόστος για να απαλλαγεί η γηραιά μας ήπειρος από τον ψυχοπαθή Χίτλερ και τους φρενοβλαβείς ακόλουθούς του. Τα θύματα του Στάλιν ήταν ίσως λιγότερα μα ο ακριβής αριθμός παραμένει άγνωστος γύρω στα 15-20 εκατομμύρια, παρότι η κατάσταση ήταν εμπόλεμη μόνο στο σαλεμένο νου του Στάλιν και των δικών του παρανοϊκών απαρατσνίκ. Η ημέρα καθιερώθηκε το 2009.
Λίγα ακούγονται σε αυτή την καθιερωμένη επέτειο και σίγουρα τίποτα στη χώρα μας όπου ο φασιστερισμός απέκτησε «ηθικό πλεονέκτημα» – σάμπως και δεν ήταν ο ζαβλακωμένος Ζαχαριάδης και οι ζηλωτές του που, παρά τη διαφωνία του Στάλιν, έφεραν το αιματοκύλισμα του Εμφυλίου.
Φέτος δε, είδα μόνο ένα σύντομο άρθρο του Ν. Βατόπουλου στην Καθημερινή (24/8/16), το οποίο εστιάζει χαμηλότονα μα με ακρίβεια στον ψυχισμό της πλειοψηφίας των Ελλήνων που δεν θέλουν να κοιτάξουν ή ακούσουν άβολες αλήθειες.
2. Παρά την εξάπλωση της παιδείας, την ανάπτυξη των μέσων ενημέρωσης και την καθολική κατάρρευση του αρρωστημένου αισχρού συστήματος της σοσιαλιστικής Σοβιετίας, ο πολύς κόσμος εξακολουθεί να πιστεύει στον μύθο του «ηθικού πλεονεκτήματος» της φασιστεράς, του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού και του δήθεν «κοινωνικού πειράματος της Ιστορίας» με την Ρωσική επανάσταση των μπαχαλάκηδων μπολσεβίκων.
Όπως σήμερα, πολύ περισσότερο τότε, ήταν αδύνατο ακόμα και για υποτιθέμενους σοβαρούς, νουνεχείς μεσοαστούς και καπάτσους καπιταλιστές να καταλάβουν πως ο κομμουνισμός είναι μια μορφή πολιτικής πανούκλας. Αλλά ακόμα και στη Βρετανία που είχε απαράμιλλο πραγματισμό και οξυδέρκεια στην πολιτική, η άρχουσα τάξη, παρότι βοήθησε ενεργά τους Λευκούς ενάντια στα μπουλούκια των μπολσεβίκων, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό να έχει κάποιο υλικό κέρδος από την υπόθεση – για να μην αναφέρουμε τις λεγεώνες επιστημόνων και τεχνοκρατών από τη Δύση που έσπευδαν εθελοντικά να βοηθήσουν (και να εγκλωβιστούν σ’) το τερατούργημα του Λένιν και των λούμπεν συντρόφων του.
Δεν μπορείς να κάνεις συμφωνίες ή συνθήκες με την πανούκλα. Μόλις ανταλλάξετε χειραψία και χνώτα, η πανούκλα θα σε μολύνει.
3. Η μεσοαστική νοοτροπία με τον συναισθηματικό ανθρωπισμό της εύκολα κατακρίνει σήμερα του παλαιούς και νέους Ναζί, μα κοιτάει αλλού και σιωπά σε σχέση με τον παλαιό και νέο σταλινισμό – παρότι αυτός επιδεικνύει τα ίδια φασιστικά χαρακτηριστικά.
Ούτε ο Λένιν, ούτε ο Τρότσκι ούτε κανένας άλλος από εκείνο το τσούρμο, και σίγουρα καθόλου ο Στάλιν, δεν ήξεραν το παραμικρό περί διακυβέρνησης και οικονομίας. Η μία οικονομική κρίση διαδεχόταν την άλλη παρά τους διάφορους σχεδιασμούς. Η ανικανότητά τους ήταν εφάμιλλη του τσούρμου του κ. Τσίπρα. Όπως εδώ, έτσι κι εκεί οι λαμπρές επιτυχίες ήταν μόνο σε επίσημες ομιλίες, στα κομματικά έντυπα και στις αρλούμπες των κομισάριων. Όπως εδώ ισοπεδώθηκαν σχεδόν οι πάντες στη φτωχοποίηση εκτός των διαπλεκόμενων με τους Συριζανέλληνες, έτσι κι εκεί φτωχοποιήθηκαν οι πάντες εκτός από την ανώτερη κομματική κάστα της χυδαιότητας. Εμείς δεν έχουμε μόνο κρατισμό και σαδιστικό φορομπηχτισμό μα κι ένα ληστρικό εσωτερικό δανεισμό από τους αγράβατους και αγράμματους κυβερνώντες που αφήνει δίχως ρευστότητα την ευρύτερη αγορά για να συντηρείται το υπερτροφικό διεφθαρμένο Δημόσιο.
Οι Ναζί, οι σταλινικοί και οι τσιπριστές – όλοι θέλουν απόλυτη εξουσία και να την κρατήσουν όσο περισσότερο μπορούν με το ψέμα και τη βία ή με τη δόλια και ύπουλη αντισυνταγματικότητα του τσιπρισμού.
4. Ο Βατόπουλος αναφέρει πως στην χαζοχαρούμενη χώρα μας υπάρχει κυριαρχία (ύπουλη και σχεδόν ανεπίγνωστη) των αντιλήψεων της στρατιωτικά ηττημένης Αριστεράς και πως όταν αναφέρονται τα εγκλήματα του σταλινισμού ενοχλούνται τα αριστερά κόμματα όλα.
Διότι, θα έλεγα, θίγεται η απολυταρχική (=φασιστική) ευαισθησία τους.
Αναφέρει ακόμα ο Βατόπουλος ως παράδειγμα την ήπια εξέγερση των Πολωνών και την επιβολή τότε στρατιωτικού νόμου από τον στρατηγό Γιαρουζέλσκι και τη σχεδόν ανύπαρκτη ανταπόκριση των Ελλήνων, ενώ οι ελεύθεροι Ευρωπαίοι έκαναν διαβήματα και οργάνωναν αγρύπνιες για τους δοκιμαζόμενους Πολωνούς.
Θα μπορούσε να αναφέρει την εξέγερση των Ούγγρων το 1956 οπότε ο Χρουστόφ έστειλε τα τανκς για να επιβάλει τη σοβιετική «δημοκρατία» και τη μεταγενέστερη Άνοιξη της Πράγας οπότε πάλι η Σοβιετία έδειξε τη «δημοκρατική» πυγμή της.
Ακόμα πιο νωπό παράδειγμα ήταν η προβολή της ταινίας «Ελένη» που, βασισμένη στο βιβλίο του Ελληνο-Αμερικάνου Νικόλα Γκέιτζ, έδειχνε το παιδομάζωμα από τους κομμουνιστές τον καιρό του Εμφυλίου. Με τη συνηθισμένη τακτική του, το ΚΚΕ (ίσως και άλλοι αριστεροί) κατέβηκαν σε διαδηλώσεις και δια της βίας εμπόδιζαν τους πολίτες να δουν την ταινία, ωσότου οι κινηματογράφοι έπαψαν να την προβάλλουν.
Αυτές ήταν και θα είναι οι δημοκρατικές ευαισθησίες των κομμουνιστών και του αναρχοαριστερού τσούρμου των τσιπριστών. Και δυστυχώς ο μύθος του ηθικού πλεονεκτήματος θα εξακολουθεί να δηλητηριάζει τη νοοτροπία του έθνους.
