1. Υπάρχει μια διάχυτη αντίληψη πως ότι θέλει ο λαός είναι ιερό και σεβαστό και πρέπει να υλοποιηθεί. Δεν είναι μόνο αντίληψη αναρχοαριστερών μα και πάμπολλων ‘δημοκρατών’ των κεντροδεξιών κομμάτων.
Πρόκειται βέβαια για μια ανοησία τεράστιων διαστάσεων. Και δυστυχώς δεν γίνεται καμιά προσπάθεια να φωτιστεί το θέμα. Ούτε στα σοβαρά ΜΜΕ ούτε βέβαια, με υπουργούς σαν τον ασουλούπωτο κ. Φίλη και τους επαγγελματίες συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς, σε όλα τα επίπεδα της Παιδείας.
Ο λαός, το έθνος, η μεγάλη κοινωνία, είναι μια οργάνωση με κάποια δομή κυβέρνησης, πανεπιστημίων, δικαστηρίων, εκκλησίας, δήμων, συνδέσμων και συντεχνιών, νοσοκομείων, επιχειρήσεων και πάμπολλων πολιτών. Είναι λειτουργία της εκάστοτε κυβέρνησης να κυβερνά για το καλό και την ευμάρεια του σύνολου λαού.
Ένα νοσοκομείο έχει τους αρχιάτρους, τους γιατρούς, τις νοσοκόμες και το άλλο προσωπικό του για να φροντίζει όλους που έρχονται είτε για διαγνωστικές εξετάσεις, είτε για νοσοκομειακή περίθαλψη και θεραπεία. Οπωσδήποτε υπάρχουν πανηλίθιοι καρδιοπαθείς που πιθανώς να πουν στον εξειδικευμένο καρδιολόγο , «Όχι εγώ δεν θα κάνω επέμβαση ανοικτού θώρακος» ή «Όχι εγώ δεν θα ακολουθήσω την αγωγή και δίαιτα που προτείνετε». Αλλά γενικά, οι συνετοί ασθενείς ακολουθούν τις οδηγίες των γιατρών για τον πολύ απλό λόγο ότι οι γιατροί ξέρουν τι είναι καλύτερο ενώ οι ασθενείς δεν ξέρουν.
2. Η γνώση κι εμπειρία κάνουν την διαφορά μεταξύ γιατρών και κυβερνώντων. Οι κυβερνήτες συχνά έχουν κάνει σπουδές (και στο εξωτερικό μάλιστα), μα αυτές δεν άπτονται του θέματος διακυβέρνησης. Ούτως ή άλλως οι πολιτικάντηδες που κυβερνούν όλοι εντάσσονται πρώτα σε μια πολιτική ιδεολογία κι ένα αντίστοιχο κόμμα (το οποίο προωθεί ορισμένα ιδεολογήματα και χοντρά συμφέροντα) και δεν ενδιαφέρονται καθόλου για το λαό, άσχετα με τα όσα διακηρύσσουν.
Οι αρχές και πρακτικές της διακυβέρνησης μπορούν να συνοψισθούν σε τρεις το πολύ σελίδες. Το έχω κάνει στο παρελθόν και θα το κάνω ξανά στο σύντομο μέλλον.
Τσιριχτό παράδειγμα ο τσαρλατάνος κ. Τσίπρας που διακρίνεται μόνο για τις ασύστολες ασυναρτησίες του. Ενώ είχε ενάμιση έτος και αρκετά μεγάλη πλειοψηφία στη Βουλή για να εφαρμόσει την απλή αναλογική, αποφάσισε να το κάνει τώρα που έχει χάσει κάθε προβάδισμα στην εκλογική προτίμηση των πολιτών (από 36% έχει πέσει στο 20%-), αλλά με τη συνηθισμένη μπουρδολογία του προσπαθεί να μας πείσει πως το κάνει για τον λαό και τη δημοκρατία.
Στο πρόσφατο παραμίλημα του περί εκλογικού νόμου στη Βουλή εξαπέλυσε τις προσδοκώμενες μπαρούφες του: Η απλή αναλογική είναι ‘το εμβληματικό αίτημα της Δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας’. Αλλά και η ψήφος στους δεκαεπτάρηδες που είναι εξίσου αμαθείς όπως ο παραληρών πρωθυπουργός. Αυτή ‘ικανοποιεί το αίτημα της κοινωνικής πλειοψηφίας για εξορθολογισμό και ανανέωση του πολιτικού συστήματος’. Επί πλέον αν δεν καταλάβαμε ‘Με αυτήν το παρελθόν δεν μπορεί να έχει μέλλον’.
Αμφιβάλλω αν υπάρχει ηλιθιότερος ηγέτης στην υφήλιο.
3. Οι βλάκες είναι εξ’ ανάγκης και δειλοί. Ο Πλάτων επανειλημμένα έδειξε πως το θάρρος απαιτεί γνώση και είναι μορφή της γνώσης.
Ο κ. Τσίπρας νομίζει πως ο εξυπνακισμός και τα χοντρά χωρατά του είναι ευφυΐα και γνώση. Αλλά η δειλία του φάνηκε από τις πρώτες μέρες που ανέλαβε την εξουσία και αναπηδά μέσα από κάθε ομιλία του παρά το θράσος και τον κυνισμό του.
Το δημοψήφισμα είναι έκφραση δειλίας.
Οι κυβερνώντες εκλέγονται για να κυβερνούν και να παίρνουν δύσκολες αποφάσεις – αποφάσεις που οι αμαθείς μάζες δεν μπορούν και δεν πρέπει να παίρνουν διότι, ακριβώς, δεν έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις.
Οι μάζες δεν γνωρίζουν ποιο ακριβώς είναι το συμφέρον τους. Και οι διάφορες ομάδες και τάξεις επιδιώκουν μόνο το δικό τους συμφέρον, έτσι όπως το καταλαβαίνουν και αγνοούν τα συμφέροντα των άλλων. Σε κάθε περίπτωση η γνώμη τους είναι άνευ σημασίας.
Τι πάει να πει ‘είναι αίτημα του λαού’; Οι μάζες μπορεί να θέλουν να εθιστούν σε ευχάριστα ναρκωτικά όπως η κοκαΐνη. Δεκαπεντάχρονες κοπελίτσες μπορεί να θέλουν να επιδίδονται σε επιλεκτική πορνεία. Πρέπει τέτοια αιτήματα να γίνονται νόμοι του κράτους; Όχι φυσικά!
Αλλά οι δειλοί κυβερνήτες που ενδιαφέρονται μόνο για την παραμονή τους στην εξουσία, αποποιούνται την ευθύνη του λειτουργήματος τους να στηρίξουν το ορθό και φυσικό και να απορρίψουν ευθέως το κακό και το αφύσικο.
Καταφεύγουν στο δημοψήφισμα. Ιδού, λένε, το θέλει ο λαός!
