1. Ο τσιπρισμός είναι η φωτεινότερη έκφρασή του.
Στις μέρες μας, στην πιο έξυπνη και παλικαρίσια χώρα η ευφυία ή έστω η εξυπνάδα έχει αντικατασταθεί από εξυπνακισμό και μαγκιά σε όλους τους τομείς της ζωής– εκτός από την τεχνολογία, αφού εδώ δεν μπορεί να γίνει χωρίς μεγάλες καταστροφές. Και στους άλλους τομείς γίνονται καταστροφές μα δεν είναι άμεσες αυτές ή προφανείς.
Για το θέμα έγραψα στο Εξυπνακισμός του 2015 και σε άρθρα για την Ποίηση. Όλοι οι στιχοπαραγωγοί εξυπνακίζουν νομίζοντας πως έτσι σκορπίζουν τη σοφία τους στους λιγοστούς αναγνώστες τους στον ευρύτερο ποιητικό κύκλο (και στις μελλοντικές γεννεές). Το Υποκατάστατο της Κικής Δημουλά (Ακαδημαϊκή πια) λήγει με την πεζόμορφη γραμμή “Ο μόνος αξιόπιστος μάρτυρας ότι ζήσαμε είναι η απουσία μας”: αυτό είναι χαμηλότερου επιπέδου και από εξυπνακισμό. Μια άλλη «ποιήτρια» μας αποκαλύπτει πως «Η Μόνα Λίζα χαμογελάει στους πελάτες της/ και εκδίδεται στα πλήθη των θαυμαστών». Άλλος πάλι – «Μια αγκαλιά θανάτου είναι η ευτυχία»!
Έγραψε ο κ. Γ. Βέλτσος στο Βήμα (5/2/15) για τους Γερμανούς – «Γιατί δεν ζητάνε την επιστροφή του Σαμαρά;» και πολλά παρόμοια! Ειρωνεία, σαρκασμός, εξυπνακισμός.
2. Τον εξυπνακισμό τον βλέπουμε ξεκάθαρο και προσβλητικό στην πολιτική. Τώρα, χάσαμε τα τρεχάματα του Βαρουφάκη στις νότιες και άλλες επαρχίες της Ευρώπης. Τον βλέπουμε όμως απτόητο στη βροντερή και τουριστική διπλωματία της κυβέρνησης. Αν εγώ ήμουν αξιωματούχος σε μια από αυτές τις χώρες θα αρνιόμουν να δεχθώ τον Έλληνα πρωθυπουργό και άλλους αγράμματους και αγράβατους υπουργούς εκτός αν ντύνονταν ως είθισται στην εποχή μας. (Πριν μερικά χρόνια αρνήθηκα, ως καθηγητής, να δεχθώ σε συνέντευξη κάποιον φοιτητή που αρνήθηκε να ντυθεί ευπρεπώς.)
Σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό του, έχει ο (πάντα τσαλακωμένος) κ. Τσακαλώτος των Οικονομκών, όπως και ο προκάτοχός του, μεγάλη ευχέρεια στην Αγγλική μα οι πολιτικές του διαπνέονται όχι από βρετανικό πραγματισμό, μα μια δημοκρατική μοχθηρία με φρενήρη φορομπηχτική έκφραση.
Το πιο καταπληκτικό κόλπο του τσιπρισμού είναι η μετακύλιση της άθλιας οικονομικής μας κατάστασης, που αδυνατεί να διαχειρίζεται ο Σύριζα, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα και υπαιτιότητα των ξένων καπιταλιστών και, από την άλλη, η κουραστικά επαναλαμβανόμενη, πλην υποκριτική, προσήλωση του στους πανευρωπαϊκούς θεσμούς. Θέλουν, λένε ακόμα όλα τα τσιράκια, να στηρίξουν τη «δημοκρατία» και να σώσουν τον μέσο πολίτη όχι στην Ελλάδα αλλά στην Ευρώπη. Και ακούμε από τον άλλο μάγκα του τσούρμου, τον κ. Πολάκη, να μας πληροφορεί πως το ηρωικό Brexit επετεύχθη χάρη στην παλικαρίσια διαπραγμάτευση της Πρώτης-φοράς ακυβερνησίας.
Τα ίδια επαναλαμβάνει και ο κ. Τσίπρας αλλά με λιγότερες λεκτικές φιοριτούρες, πιο πολύ συναισθηματισμό και μπόλικα αγκομαχητά μια και τα Αγγλικά του δεν μπορούν να επιδοθούν σε ακροβατικές ακρότητες.
Ποιο το αποτέλεσμα όλων αυτών των εκδρομών και συνομιλιών?… Τρύπες στο νερό.
Ναι τους άκουσαν όλοι – Ρέντζι, Ολάντ, Μέρκελ, Γιούνκερ, ακόμα και ο Σόιμπλε, και τελευταία και οι Κινέζοι και ο πλανητάρχης Ομπάμα. Με πολλή συμπάθεια! Μα όλοι, δηλώνουν σταράτα πως η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να τηρήσει τα συμφωνηθέντα και να υλοποιήσει βαθιές μεταρρυθμίσεις (φιλελεύθερες όχι σοσιαλιστικές).
3. Μπορεί να τους λέμε «κουτόφραγκους» ή ό,τι άλλο παρέχει ο εξυπνακισμός μας, μα εμείς τρώμε το κουτόχορτο, οι εξυπνάκηδες, οι ατσίδες των διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων διαμαρτυριών (όπως αυτές κατά το χιτλερικό πρότυπο).
Οι αλώπεκες της διπλωματίας και οικονομίας στη γηραιά Ευρώπη δεν είναι άπειροι ούτε μεθυσμένοι από πρόσφατη ανάληψη εξουσίας όπως οι συριζαίοι.
Δεν περιμένουν, λοιπόν, οι Γιούνκερ, Ντράγκι, Ντάισελμπλουμ, Σουλτς, Μέρκελ κ.α. τους νιόβγαλτους αναρχοαριστερούς να τους υποδείξουν τις δυσκολίες και τις λύσεις. Οι Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Κύπρος (και η Γαλλία σε κάποιο βαθμό) πέρασαν από πρόγραμμα λιτότητας. Όλες κατάφεραν να ορθοποδήσουν, η δε Ιρλανδία παρουσίασε οικονομική ανάπτυξη 25% στο 2015. Για τα δεινά των Ελλήνων δεν φταίει κανένα πρόγραμμα ή εξωτερικός παράγων (όπως ορθά υπέδειξαν πολλοί) αλλά οι ανίκανοι κυβερνήτες, που δεν έκαναν τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, και οι λυσσασμένοι συριζαίοι που έβαζαν ακατάπαυστα εμπόδια με απεργίες, διαδηλώσεις, εμπρησμούς, καταλήψεις, οδομαχίες και άλλες βιαιοπραγίες και τώρα δίνουν παραστάσεις φαρσοκωμωδίας τύπου Λαζόπουλου (κι αυτός τους έφτυσε πια).
Έχουν λησμονήσει τους «αγώνες» τους οι τουρίστες σουπερ-ήρωές μας; Έχει ξεχάσει ο Τσίπρας τους χλευασμούς του προς τον Ολάντ και τη Μέρκελ – ενώ τώρα εμφανίζεται ως υπέρμαχος των ευρωπαϊκών θεσμών κι εταίρος της Γερμανίας με «Ναι» σε όλα;
Οι εταίροι αποδέχθηκαν τη μαγκιά και ακούνε τις ανοησίες μας. Αυτοί όμως ακούν τους εταίρους ή τον Αμερικανό «φίλο» τους;
Μάλλον όχι, αν κρίνουμε από τις θριαμβολογίες του Τσίπρα για το πώς έριξε τον σπόρο της δημοκρατίας και δικαιοσύνης στην καθυστερημένη Ευρώπη, πως έρχονται επενδύσεις και οργιαστική ανάπτυξη!
Όλο για επενδύσεις και ανάπτυξη ακούμε μα ούτε το ένα βλέπουμε ούτε το άλλο.
Άσπρη μέρα θα δει η χώρα όταν σταματήσουν ο εξυπνακισμός και η μαγκιά του άτσαλου τσιπρισμού.
