1. Σχεδόν καθημερινά παραπαίουμε στο πέλαγος της παρακμής και σκαλί σκαλί κατεβαίνουμε στην άβυσσο της βλακείας.
Ποιός θα το περίμενε…
Ο κ. Λ. Καβάκος, ο γνωστός βιολιστής και νυν αρχιμουσικός στο Μέγαρο Μουσικής, είχε το θράσος να απαξιώσει την ελληνική λαϊκή μουσική και δη το ρεμπέτικο, την καρδιά δηλαδή του υπαρκτού Ελληνισμού, λέγοντας σε πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΡΤ πως είναι χαμηλής ποιότητας.
Ο ίδιος ο δημοσιογράφος βγαλμένος και βολεμένος επί χρόνια στα πολιτισμικά των κρατικοδίαιτων καναλιών έμεινε κατάπληκτος διότι, όπως ορθά ρώτησε, πώς θα διασκεδάσει ο λαός πχ στα βαφτίσια; Είναι και οι γάμοι!
Πράγματι, θα μπορούσαν να διασκεδάσουν με τις θλιβερές μουσικές που λέγονται “κλασσική” και κάνουν για κηδείες;
Μέρος της συνέντευξης αναρτήθηκε στο διαδίκτυο και φυσικά βούιξε απ’ άκρη σ’ άκρη ο υπαρκτός Ελληνισμός. Και τι δεν άκουσε ο βέβηλος βιολιστής, που μάλιστα σε αντίθεση με τις επιθυμίες της λαϊκής φασιστεράς τολμά να αποδέχεται βραβεία για την τέχνη του από καπιταλιστικές νεοφιλελεύθερες χώρες όπως η Δανία.
Ο λαός διασκεδάζει αιώνες τώρα με ζουρνάδες, κλαρίνα, μπουζούκια, νταούλια και ταμπούρλα. Διασκεδάζει χοροπηδώντας όχι μόνο πάνω στην πίστα με ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια, μα και πάνω στα τραπέζια και σπάζοντας πιάτα.
Ακούς εκεί, κάκιστη μουσική, να μας λέει ο βλάχος, ο ανθέλληνας!
2. Βέβαια ο μεγάλος αυτός βιολιστής διεθνούς κύρους υπέδειξε πως η σπουδαιότητα της καλής κλασσικής μουσικής έγκειται στο ότι οδηγεί τον νου σε ησυχία, σε απόλαυση, ανάπαυση και σιωπηλή χαρά.
Επιπλέον οδηγεί στην ενότητα της σιγής όπου τα ξεχωριστά, φλύαρα εγώ μας με τις φιλοδοξίες και τα ακατάπαυστα καμώματά τους ησυχάζουν και βρίσκουν αναζωογόνηση – σε αντίθεση με την αισθηματική σπατάλη κι εξάντληση του σκυλάδικου.
Αυτός ήταν και είναι ο στόχος της καλής τέχνης σε όλες τις μορφές της. Οι “καλλιτέχνες” της πιάτσας σήμερα έχουν ξεχάσει παντελώς αυτόν τον πρώτο σκοπό της καλλιτεχνίας διότι επιθυμούν εύκολο κέρδος και κύδος (= φήμη) κι έτσι παράγουν τα προϊόντα της παρακμής, τα τερατουργήματα της σύγχρονης ασυδοσίας.
Ο Λεωνίδας Καβάκος όμως δούλεψε όσο λίγοι κι ανέπτυξε το μεγάλο μουσικό του ταλέντο.
Ξέρει πως δεν υπάρχει καλή μουσική και αληθινή απόλαυση αν δεν υπάρξει σιγή. Γι’ αυτό πάντα ζητά ησυχία και σιωπή από το ακροατήριο κι αν χρειάζεται την επιβάλλει!
Μακάρι να παρουσιάζονταν κι άλλοι Καβάκοι στη λογοτεχνία στη ζωγραφική, στον χορό, να μιλήσουν με την ίδια αμεσότητα και βεβαιότητα διαχωρίζοντας την καλή τέχνη από τα σκουπίδια.
3. Όπως είναι φυσικό, οι υβριστές από τα λούμπεν στρώματα του ελληνισμού αγνόησαν τον διαχωρισμό που έκανε ο Καβάκος μιλώντας ένθερμα για την δημοτική μουσική μας.
Προφανώς λίγοι πλέον καταλαβαίνουν τη διαφορά μεταξύ δημοτικής μουσικής και αμανέδων ή λαϊκών σουξέ – έστω κι αυτών που ονομάζονται “έντεχνα”. Ο Καβάκος υπέδειξε πως ενώ η δημοτική μουσική φέρνει ανάταση πνεύματος, η φωνακλάδικη λαϊκή μουσική οδηγεί σε παρακμή.
Ο Καβάκος έπρεπε να υποδείξει επίσης πως πάμπολλα κομμάτια κλασσικής μουσικής (μενουέτα, χοροί κλπ) παίζονταν ακριβώς σε βαφτίσια, γάμους και άλλες γιορτές σε πληθυσμούς ή στρώματα του λαού που είχαν κάποια αίσθηση πολιτισμού και όχι τη σύγχρονη ελλαδική χυδαιότητα.
Λίγοι κατανοούν το απλό γεγονός πως η μουσική, όπως υπέδειξε και ο Πλάτων στην Πολιτεία και στους Νόμους, διαμορφώνει τη νοοτροπία και τον χαρακτήρα των ανθρώπων.
5 Comments
Δομήνικος ο Κρης
Ο Υπαρκτός Ελληνισμός δεν προστρέχει στους αμανέδες όπως δείχνετε να πιστεύετε ή στον Γκουρτζίεφ όπως ίσως θα ελπίζατε. Εκείνο στο οποίο αναφέρεστε αγαπητέ Νικόδημε αρμόζει μάλλον να ονομαστεί Εν Ελλάδι Υπαρκτός Σελτζουκισμός ή Υπαρκτός Οθωμανισμός. Ο Υπαρκτός Ελληνισμός δεν μοιράζεται αυτή σας την πίστη ή ελπίδα. Αν ο εν λόγω μουσικός είχε την επαφή και το περίσσο θάρρος να είναι πιο ακριβής στις διακρίσεις του περί της εν Ελλάδι μουσικής και να κατονομάσει τον εντός των τειχών εχθρό, ίσως έδειχνε να αναγνωρίζει ότι τα αξιόλογα δείγματα στο χώρο του Ρεμπέτικου, ναι, υπάρχουν και τέτοια, δεν εκφράζονται με τσιφτετέλια ούτε αμανέδες. Περί του χώρου αυτού θα μπορούσε να συμβουλευτεί τις απόψεις του Χατζιδάκι και να στοχαστεί το υπέροχο περιεχόμενο των πρώτων έργων του. Ως η εκάστοτε υπαρκτή λογοκρισία οφείλεται να εφαρμόζεται αποκλειστικά και μόνο προς όφελος και προστασία των αποδεκτών του λόγου και όχι να μεροληπτεί υπερ των καθ' ημάς κεκτημένων και κατά παντώς ακατακτήτου, έτσι και η "μουσικοκρισία", ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός επί του υψίστου λειτουργήματος τούτου, οφείλεται να εφαρμοστεί από εκείνον ο οποίος έχει διά του έργου του εν πράγμασι αντικειμενοποιήσει το αποδεδειγμένο συνεχές ακριβούς μουσικού αισθητηρίου, καθαρής διάνοιας, αγνής πρόθεσης και πρακτικής αξιοσύνης και όχι από κάποιον οπαδό, ζηλωτή οργανοπαίχτη, εν προκειμένω της so called Δυτικής μουσικής. Ο θείος Πλάτων είχε πολύ δίκιο περί της υψίστης σημασίας της μουσικής μα ελάχιστα το βρίσκει τη σήμερον ανάμεσα στους Ρεπουμπλικάνους σφετεριστές του, ε, δεν τα ήξευρε και όλα. Αφού λοιπόν κανείς δεν δύναται να εννοήσει και να πράξει το αναλογούν της δυνάμεώς του καθήκον προς εκείνον που εννοεί τί άλλο μας μένει; Καλή Καρδιά! Ελλήνων ήθος αρχαιότατον και αδιάλειπτον κι όχι εκείνο των Εγγλέζων και των περί αυτών μιμητών που κατά παράδοση και συνήθεια όταν τα βρίσκουν σκούρα κάνουν πως δεν ξέρουν και πως δε βλέπουν, ξεχνούν υποσχέσεις και υποχρεώσεις, πουλάνε φίλους και συγγενείς, αποποιούνται των ευθυνών και αποχωρούν σαν να μη τρέχει τίποτα. Οι πρώτοι τη τάξει κόκορες, σαρκαστές, διδάξαντες και ενσαρκωτές του "όλα είναι ένα ψέμα", δεν μπορούν πλέον να μας κουνούν το δάχτυλο και να κάνουν υποδείξεις περί αρετής και αληθούς. Το ψέμα και η πλάνη είναι ο αέρας που παίρνει τα μυαλά τους και φουσκώνει την απαράμιλλη γοητεία τους σαν φούσκα που πάντοτε κάποτε σκάει. Ας ακουστεί λοιπόν και πάλι ο σκασμός τους.
Νικόδημος
Φίλτατε Δομήνικε,
σας ευχαριστώ και πάλι για το σχόλιο για τον Καβάκο. Πρέπει όμως κατά καιρούς να εξέρχεστε από κάποια προσκόλληση που έχετε στον Ελληνοχριστιανισμό αναγνωρίζοντας πως, όπως όλα τα ανθρώπινα, έχει πολλές ατέλειες και βαθύτατη σύγχυση. Αυτή μου τη γνώμη την έχω τεκμηριώσει σε πάμπολλα άρθρα στο ιστολόγιο.
Τώρα αν στους πολλούς ελληνοχριστιανούς αρέσουν τα ρεμπέτικα των σκυλάδικων, για τα οποία έγραψα ονομαστικά, και οι αμανέδες της διάχυτης μαγκιάς, δικαίωμά σας. Όμως, ούτε ο Πλάτων ούτε ο Αριστοτέλης, ούτε ο Σολωμός, οι αληθινοί πατέρες του υγιούς ελληνισμού, θα επέτρεπαν τέτοιες αηδίες στην Πολιτεία τους.
Ανακαλύπτω τώρα πως δεν διαβάζετε προσεκτικά, μα πιάνεστε συναισθηματικά κι επιπόλαια μάλλον από λέξεις και φράσεις κι εξαπολύετε μάλλον ρητορικές πομφόλυγες παρά λελογισμένα επιχειρήματα.
Στο άρθρο μου γράφω για λούμπεν στρώματα, για χυδαιότητα, για φωνακλάδικα λαϊκά, για σκυλάδικα και τέτοια. Με το σχόλιό σας είναι σα να τα υπερασπίζεστε! Είμαι σίγουρος πως δεν ήταν πρόθεσή σας ετούτο.
Γράφω επίσης για "καλή κλασική μουσική" εννοώντας φυσικά Βιβάλντι, Μότσαρτ, Μπετόβεν, και όχι τις πολλές σαχλαμάρες της "Δυτικής μουσικής”, την οποία εσείς αόριστα και άστοχα αναφέρετε.
Ο Καβάκος έχει παγκόσμιο κύρος ανάμεσα στους κορυφαίους διεθνείς βιολιστές. Μόνο αν εσείς έχετε ανάλογες περγαμηνές, θα είχατε δικαίωμα να τον αποκαλείτε "ζηλωτή οργανοπαίχτη”. Αλλιώς κατρακυλάτε κι εσείς στη λούμπεν χυδαιότητα!
Κλείνω το θέμα συμβουλεύοντας να διαβάζετε πολύ πιο προσεκτικά αυτά που γράφω διότι, έχοντας γράψει πολλές δημοσιεύσεις στην διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα και όχι μόνο στα Ελληνικά, πολύ σπάνια διαπράττω αβλεψίες. Αν τώρα εσείς διαφωνείτε με την ιδεολογία που προωθώ (και τα καλά του Γκουρτζίεφ), δεν πρόκειται φυσικά εγώ να αλλάξω, μα εσείς θα πρέπει να πάψετε να με διαβάζετε.
Αρκείτω!
Νικόδημος
Αγαπητέ Ανώνυμε,
Δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα σχόλιά σας αυτή τη φορά διότι παρατρέχουν σε μάκρος.
Εγώ προσωπικά δεν έχω μουσικές σπουδές. Μα όταν ένας Καβάκος ή Χόροβιτς ή Μενούχιν ή Σερ Μπήτσαμ λέει κάτι, το ακούω με προσοχή – διότι είναι αδιαμφισβήτητοι μουσικοί και καλλιτέχνες διεθνούς αναγνώρισης ( και δικής μου). Δεν νομίζω πως όλοι αυτοί που αναφέρετε στο τέλος (2ο μέρος) είναι “μεγάλοι".
Τέσσερα σημεία.
α) Ο Καβάκος δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή του να αναπτύξει τις απόψεις του· ο δημοσιογράφος τον σταματούσε και άλλαζε την κατεύθυνση συχνά.
β) Το γεγονός πως το τσιφτετέλι μπορεί να προέρχεται από αρχαιοελληνικό χορό ή το λούμπεν λαϊκό από τη Βυζαντινή μουσική δεν τους προσδίδει αξιόλογη ιδιότητα.
γ) Γνωρίζω καλά πως ο Μενούχιν συνεργάστηκε με τον Ravishankar και πως πολλές μορφές Ανατολικής μουσικής έχουν μεγάλη πνευματική ποιότητα – κάτι που δεν υφίσταται διόλου στη λούμπεν λαϊκή μουσική μας.
δ) Πολύ ορθά εντοπίσατε πως η δική μου κριτική στρέφεται προς τα σκυλάδικα και όλα όσα σχετίζονται με αυτά. Ας το αφήσουμε λοιπόν σε αυτό το σημείο.
Ανώνυμος
Καλημερα και ευχαριστω για την απαντηση σας στο προηγουμενο σχολιο μου . Ειμαι ο ακριβως προηγουμενος ανωνυμος σχολιαστης.
Δεν μπορω ειλικρινα να καταλαβω τον λογο για τον οποιο δεν δημοσιευτηκε το σχολιο μου. Τωρα που τα μεσα ειναι ηλεκτρονικα τι μας πειραζει το μακρος ( δεν χαλαμε χαρτι) . Εξαλλου το δικο μου σχολιο αποτελειτο απο 4115 χαρακτηρες , σταλμενο μαλιστα σε δυο δοσεις ( των 2050 περιπου χαρακτηρων ανα δοση ) . Το σχολιο του προηγουμενου σχολιαστη με ψευδωνυμο “Δομήνικος ο Κρης” αποτελειτο απο 2410 χαρακτηρες και δημοσιευθηκε ολοκληρο .
Κατανοω την σκεψη σας συμφωνα με την ερμηνεια που δινετε στα λεγομενα του Καβακου. Εγω προσωπικα παντως , καθαρη ερμηνεια δεν μπορω να δωσω λογω των πολλων γενικολογιων .
Ευχαριστω και παλι …
Νικόδημος
Αγαπητέ μου Ανώνυμε,
Ως συνήθως έχετε δίκιο, μα ο Δομήνικος είναι καινούριος και του κάναμε τη χάρη. Μετά ξανάγραψε μακροσκελώς αλλά δεν τα αναρτήσαμε.
Όσο για τον Καβάκο, δεν πειράζει αν διαφωνήσουμε σ’αυτό, αφού συμφωνούμε σε τόσα άλλα σημαντικά!
Φιλικά