Brexit: Sic transit gloria mundi

Έζησα 20 έτη στη Βρετανία και για μεγάλο διάστημα ένιωθα περισσότερο Βρετανός παρά Έλληνας έχοντας μορφωθεί σε γυμνάσιο και πανεπιστήμιο εκεί.

Έβλεπα τότε στις δεκαετίες 1960 και 1970 αυτό που θα έβλεπα αργότερα στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης: μια ραγδαία παρακμή και κάθε κυβέρνηση χειρότερη  από την προηγούμενη – άσχετα με τα εφήμερα επιφανειακά αποτελέσματα στην οικονομία και με τις συνηθισμένες κρίσεις ακαδημαϊκών και δημοσιογράφων.

Ο νυν πρωθυπουργός κ. Κάμερον είναι κι αυτός μια επιτομή της αυξανόμενης ανοησίας που βασανίζει το έθνος και τους πολιτικάντηδές του. Ένας έξοχος νεοσυντηρητικός φιλοευρωπαϊστής πρότεινε το δημοψήφισμα Brexit ή  Βremain όχι για “δημοκρατικούς λόγους”, μα, σαν τον δικό μας κ. Τσίπρα και τα  τσογλάνια του με το δημοψήφισμα του 2015, για να εξομαλύνει τις διαφωνίες μέσα στο κόμμα του και να παραμείνει στην εξουσία κερδίζοντας τις εκλογές.

Πρόκειτα για τα πιο ελεεινά κίνητρα. Τουλάχιστον, στην καλύτερη παράδοση των Βρετανών λέει πως θα παραιτηθεί μέχρι τον Οκτώβριο.

Υπάρχουν όμως άλλες άθλιες συνέπειες. Αυτός ο σαχλός συνεχιστής των συντηρητικών πολιτικών της Σιδηράς κυρίας Θάτσερ δίχασε με αυτό το δημοψήφισμα το Έθνος του ανώφελα. Και ίσως Σκωτία και Βόρεια Ιρλανδία θα αποσχιστούν από τη “Μεγάλη Βρετανία” ή “Ηνωμένο Βασίλειο”! Και τόση σπατάλη ενέργειας και χρήματος…

Ο Κάμερον απέσπασε μια ευνοϊκότατη συμφωνία από τους Ευρωπαίους. (Κακώς! Δεν έπρεπε οι Ευρωπαίοι να δώσουν στη Βρετανία τέτοια προνόμια. Τώρα χάνουν διπλά, αποκαλύπτοντας πόσο κοντόφθαλμοι και βλάκες είναι).

Ειρωνικά, τα δεινά στη Βρετανία δεν οφείλονται καθόλου στην ΕΕ: τα οικονομικά της μόνο θετικά επηρεάζονται από τη συμφωνία και την παραμονή της στην ΕΕ. Οφείλονται τα δεινά στη γενική παρακμή του Kali Yuga (Σιδερένια Εποχή) και στον εκφυλισμό των ίδιων των Βρετανικών παραδόσεων που δημιούργησαν σε χίλια έτη ένα ένδοξο έθνος.

Από τον 16ο αιώνα και μέχρι τον 20ο οι Βρετανοί είχαν μια συνεχώς επεκτεινόμενη Αυτοκρατορία μαζί με τη πιο αξιοζήλευτη δημοκρατική και διοικητική παράδοση που άρχισε να οικοδομείται από τον 12ο αιώνα με σοφούς νομικούς. Αλλά ήδη, από τα τέλη του 18ου αιώνα, χάρη στην τριάδα άγνοια-αλαζονεία-απληστία έχασαν τις μεγάλες αποικίες στην Αμερική και η πολιτική (=ηθική) τους άρχισε να κατρακυλά.

Παρά τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις τους στον 19ο αιώνα (κατάργηση δουλείας, παιδεία, συντεχνίες, ανασύσταση κοινοβουλίου κλπ) η ζημιά είχε γίνει. Αγνόησαν επαναληπτικά τη βασική αρχή της Δικαιοσύνης να δίνεται στον καθένα αυτό που του πρέπει.

Ενώ ο φιλελεύθερος Τζον Λοκ (17ος αιώνας) και οι κλασικοί τους οικονομολόγοι –  Άνταμ Σμιθ (18ος αιώνας) έως και τον Μarshall (1900) – είχαν διατυπώσει τον νόμο της Γεωφορολόγησης που θα επέτρεπε σε όποιον ήθελε να έχει ελεύθερη ή φθηνή πρόσβαση σε γη Land Value Taxation, οι αισχροκερδείς προσοδιστές στη Βουλή των Λόρδων αρνήθηκαν να τον εφαρμόσουν. Εδώ είναι η μηχανική αιτία για το διευρυνόμενο χάσμα πλούσιων-φτωχών και για τα άλλα οικονομικά δεινά τους.

Στις αποικίες τους, παρότι συχνά διόριζαν ως κυβερνήτες και διοικητές εξαίρετους αξιωματούχους, δεν εξέλειψε ο στυγερός σνομπισμός τους. Ταυτόχρονα επέτρεπαν σε απατεώνες κερδοσκόπους να εκμεταλλεύονται άγρια τη ντόπια οικονομία. Στην Ινδία π.χ. κατέστρεψαν σχεδόν ολοσχερώς τη βαμβακοπαραγωγή κι εμπόδισαν την ανάπτυξη της βιομηχανίας.

Θα μπορούσαν σε κάθε αποικία σε κάθε περίοδο να φροντίσουν καλύτερα τον λαό, να τον εκπαιδεύσουν, να τον βοηθήσουν να αναπτυχθεί – σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τα λίγα που έκαναν. Συνέχιζαν αμετανόητοι την πολιτική που ώθησε τους Αμερικανούς στην επανάσταση της δεκαετίας 1780, δηλαδή να μαζεύουν αυθαίρετους φόρους χωρίς να τους δίνουν εκπροσώπηση στην κυβέρνηση στο Λονδίνο. Και αντί να τον καθοδηγήσουν σε ανάπτυξη και θεσμούς Δικαιοσύνης, προσπαθούσαν να τον εκχριστιανίσουν και να απορροφούν τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη.

Η κραταιά Αυτοκρατορία διαλύθηκε ακριβώς όταν οι Βρετανοί, δείχνοντας την καλύτερή τους πλευρά, νίκησαν τους Ναζί. Τη θέση της πήρε η Κοινοπολιτεία. Μα μετά το 1945 οι Βρετανοί δεν είχαν τίποτα αξιοζήλευτο να προσφέρουν. Ακόμα και η απαράμιλλη νομική τους παράδοση, η δικαστική εξουσία, άρχισε να διαβρώνεται. Τώρα μένει μόνος ο θεσμός των Κοινοπολιτειακων Αγώνων!

Παρότι νικητές του πολέμου, τις επόμενες δεκαετίες συμπεριφέρονταν ως ηττημένοι – παρά το πυρηνικό οπλοστάσιο και το ανεπτυγμένο χρηματοπιστωτικό σύστημά τους.

Άγνοια-αλαζονεία-απληστία. Μαζί με αυτή την τρίαδα αναπτύχθηκαν το αίσθημα ενοχής (για την αποικιοκρατία), το κυνήγι της απόλαυσης που απλωνόταν σε όλη τη Δύση της ασφάλειας κι ευμάρειας, η γραφειοκρατία και η διαφθορά. Σιγά σιγά μεγάλο μέρος της οικονομίας τους πέρασε στα χέρια ξένων.

Ούτε στην ΕΕ μπόρεσαν οι Βρετανοί να παίξουν εποικοδομητικό ρόλο, ενώ θα μπορούσαν εύκολα να γίνουν ηγέτες – αν στρέφονταν στις παλαιότερες αξίες τους του Δικαίου.

Είναι θλιβερό να βλέπεις ένα Έθνος με λαμπρές παραδόσεις για το αληθινό και το δίκαιο να κρατά μόνο το κέλυφος πια και να αυτοβασανίζεται και να αυτοπεριορίζεται καθώς βυθίζεται σε μια εσωστρέφεια που είναι αυτιστική βαρβαρότητα.