1. Πολύ εύκολα ξεχνάμε τη βασική αιτία της κατάντιας μας ως αποτυχημένη χώρα.
Στη ρίζα βρίσκεται κουλουριασμένη η τριάδα άγνοια, αλαζονεία και απληστία. Αλλά αυτή τη ριζική παθογένεια που ροκανίζει κάθε κίνητρο και όραμα υγιούς ανάπτυξης δεν μπορούμε να τη θεραπεύσουμε χωρίς πραγματικά επαναστατικές και οδυνηρές μεταρρυθμίσεις στην παιδεία και τη νοοτροπία όλων μας.
Αφήνοντας την ψυχολογική αυτή άποψη, βλέπουμε πως η κύρια υλική αιτία της κακοδαιμονίας μας είναι η συνεχιζόμενη ματαιοδοξία μας και η συνακόλουθη επιθυμία να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα εισπράττουμε.
Ο πιο μεγάλος, ο πιο σπάταλος ξοδευτής είναι το κράτος. Εκτός από τις πατροπαράδοτες σπατάλες έχουμε τώρα και την αμετανόητη ματαιοδοξία του κ. Τσίπρα ο οποίος θέλει μαζί με τους άξεστους συντρόφους του να κυβερνά μια χώρα της οποίας δεν γνωρίζει ούτε την ευρύτερη γεωγραφία (Λέσβος=Μυτιλήνη)!
Η μόνη μεταρρύθμιση στις παρούσες συνθήκες, επώδυνη μα αναγκαία, είναι η μείωση του κράτους σε κάθε άποψή του.
2. Πολλοί, ακόμα και μερικοί της “φιλελεύθερης” νοοτροπίας, ισχυρίζονται πως το Δημόσιο έχει μειωθεί αρκετά. Ψεύδονται ή θεληματικά ή από ελλιπή πληροφόρηση.
Πρώτα πρώτα τα υπουργεία είναι πάρα πολλά. Ακόμα και 10 θα ήταν αρκετά.
Μετά, οι βουλευτές είναι πάρα πολλοί. Ακόμα κι 100 θα ήταν αρκετοί.
Μετά, είναι οι αναρίθμητοι παρατρεχάμενοι όλων αυτών.
Μετά, είναι οι δεκάδες οργανισμοί που σκαρώθηκαν για να διορίζονται διάφοροι αποτυχημένοι “ημέτεροι”. (Και παρεμπιπτόντως, με τόσους αποτυχημένους σε κρατικές θέσεις, αρχής γενομένης από τους αμόρφωτους κυβερνητικούς επικεφαλείς Τσίπρα, Παππά, Φλαμπουράρη κλπ. πώς να μην είμαστε αποτυχημένη χώρα;)
Μετά, μη ξεχνάμε τις συντάξεις (κύριες, πρόωρες, επικουρικές), τα παχυλά εφάπαξ και τα ποικίλα επιδόματα.
Οι λίγοι που εργάζονται παραγωγικά φορολογούνται ληστρικά από ανάλγητες, ασυνείδητες κυβερνήσεις (και τώρα τους ανίκανους αναρχοαριστερούς), για να διατηρούν αυτόν τον αχρείαστο, αδηφάγο Λεβιάθαν – που είναι οι πελάτες τους.
3. Δεν μπορούμε, βέβαια, να περιμένουμε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση που θα μειώσει το κράτος από μια αναρχοαριστερή παρωδία κυβέρνησης.
Δυστυχώς ούτε οι “νεοφιλελεύθερες” κυβερνήσεις θέλησαν να χειρουργήσουν την κρατική καρκινοπάθεια. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν οι κκ Βενιζέλος και Σαμαράς είχαν τη θέληση και το θάρρος να το κάνουν.
Έτσι σήμερα έχουμε τους Συριζανέλληνες, αυτά τα ξόανα του λαϊκισμού. Κακώς οι ξένοι ποντάρισαν σε αυτούς τους παλιάτσους της πολιτικής. Και θα το πληρώσουν, διότι σύντομα η λαμπρή Ελλάς δεν θα μπορεί να εξοφλήσει τα δάνεια της.
Εξ ορισμού, βλέπετε, οι αναρχοαριστεροί και φασιστοειδείς Ανέλληνες δεν μπορούν να κυβερνήσουν έντιμα και αποτελεσματικά. Το έχει αποδείξει η Ιστορία.
Όσο υπάρχουν μερικοί κερδοφόροι παραγωγοί και μερικοί πλούσιοι, θα φορολογούνται – μέχρι εξόντωσης – για να συνεχίζουν να διορίζουν οι κυβερνώντες τους ημέτερους.
Ασφαλώς είναι πια πασίγνωστο πως και κάποιος Ευρωβουλευτής που μαζί με τον Λαφαζάνη αποσχίστηκαν από το τσίρκο του Τσίπρα διόρισε δυο δικούς του (Λεουτσάκους, πατέρα και κόρη), ως παρατρεχάμενους.
4. Πώς επιτρέπονται αυτές οι ασωτίες σε βάρος του λαού; Πως το επιτρέπουν οι “Θεσμοί”, οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ; Πώς το επιτρέπουν το Σύνταγμα και οι νόμοι της Ελλάδας; Πώς το επιτρέπει ο πολύπαθος λαός;
Τι απέγιναν όλοι εκείνοι οι αγανακτισμένοι;…
Γράφω αυτό το σημείωμα για να υπενθυμίσω πως αυτό είναι το βασικό αίτιο – το διογκούμενο Δημόσιο, το κρατικό καρκίνωμα.
Δυστυχώς μόνον ο κ. Λεβέντης μας υπενθυμίζει την αναγκαιότητα του κουρέματος του κράτους.
Η υπενθύμιση αυτή χάνεται μέσα στον φοβερό θόρυβο που δημιουργούν τα τόσα προβλήματα της ακυβέρνητης Πολιτείας μας.
