1. Μεγάλωσα, σπούδασα κι έζησα για πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Έτσι δεν ξέρω ακριβώς πως εγέρθηκε η πελώρια πλάνη για το δήθεν “ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς”.
Από την εποχή της εδραίωσης του στρεβλού Μαρξισμού (και τα ποικίλα παρακλάδια του αναρχοαριστερισμού και κομμουνισμού) δεν υπήρξε κανένα “ηθικό πλεονέκτημα”.
Ναι, στην αμαρτωλή νεότητά μου, στο εξωτερικό, χρημάτισα κι εγώ οπαδός του μαρξισμού και κομμουνισμού για λίγο διάστημα. Αλλά έφτασε να γνωρίσω από κοντά τους παλαιότερους “αγωνιστές” (πάντα στο εξωτερικό) του τότε μονολιθικού κόμματος κι αρκετούς παρανοϊκούς στο Πανεπιστήμιο για να καταλάβω πως αυτοί μόνο καταστροφή του πολιτισμού θα επέφεραν. Επιπλέον, υπήρχαν και οι “Τέχνες” του υπαρκτού σοσιαλισμού στη Σοβιετία του Στάλιν που ουδεμία σχέση είχαν με παλαιότερα αριστουργήματα και προμήνυαν πάλι καταστροφή μέσω διάβρωσης κι εκφυλισμού.
Το γεγονός πως οι αναρχοαριστεροί δεν ανήλθαν στην εξουσία για να δούμε στην πράξη το χάλι τους, δεν σημαίνει τίποτα. Ακόμα και στην εποχή λίγων έντιμων αριστερών όπως οι Κύρκος και Ηλιού στην πολιτική, οι Αναγνωστάκης και Λειβαδίτης στην λογοτεχνία κλπ κλπ, κάθε νουνεχής άνθρωπος μπορούσε να δει πως η αγέλη αποτελούνταν από ανθρωπάρια όπως τα τσογλάνια του κ. Τσίπρα που λυμαίνονται την εξουσία σήμερα.
Ούτως ή άλλως η ίδια η ιδεολογία τους είναι τόσο λειψή, τόσο χοντροκομμένη, τόσο άρρωστημένη, που δεν μπορεί να εμπνεύσει πεποίθηση, ελπίδα ή όραμα για ένα υγιές μέλλον.
2. Ο Χοσέ Κάρλος Ουγκάζ, επικεφαλής της Διεθνούς Διαφάνειας, σε συνέντευξή του στην Καθημερινή (26-7/3/15) δεν μασάει τα λόγια του για την απίστευτη κατάσταση διαφθοράς και ατιμωρησίας που επικρατεί στη χώρα μας.
“Η διαφθορά παραμένει κορυφαία πρόκληση”, λέει. “Τα βασικά χαρακτηριστικά της είναι: το ασταθές πολιτικό περιβάλλον με συνεχείς [συχνές, προσθέτουμε] αλλαγές κυβερνήσεων… συνεχείς αλλαγές νόμων, φορολογικών μέτρων κλπ… Η αστάθεια επηρεάζει και τις πρωτοβουλίες κατά της διαφθοράς. Αντί της ακεραιότητας, οι ηγεσίες κινούνται με γνώμονα τις πελατειακές σχέσεις. Ο νεποτισμός είναι βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής τάξης στη σημερινή και σε προηγούμενες κυβερνήσεις… οι νόμοι δεν εφαρμόζονται με τον ίδιο τρόπο. Αυτό γεννά μια αίσθηση ατιμωρησίας … Η εφαρμογή των νόμων είναι αδύναμη και η απονομή Δικαιοσύνης απαράδεκτα μακρά. Η ελληνική κοινωνία θεωρείται πολύ ανεκτική σε φαινόμενα διαφθοράς.”
3. Ο Ουγκάζ υπέδειξε σαφώς τη διογκούμενη διαφθορά και δωροδοκία κι άλλα αρρωστημένα φαινόμενα σε ολοκληρωτικά καθεστώτα που δυστυχώς παρατηρούνται και στη χώρα μας: “Η διαφθορά χειροτερεύει όπου οι θεσμοί δεν λειτουργούν… η θέληση λίγων ελέγχει τους κρατικούς θεσμούς, καταστέλλοντας την ελευθερία του Τύπου, τα αντιπολιτευτικά κόμματα και άλλους θεσμούς που ελέγχουν και παρακολουθούν τις δημόσιες δαπάνες.”
Αυτά είναι ολοφάνερα στη Βόρειο Κορέα και πολύ αισθητά στη γείτονα Τουρκία. Αλλά είναι πια αισθητά και στη χώρα μας καθώς η Συριζανελ κυβέρνηση επιχειρεί φανερά να ελέγχει τα Ραδιοτηλεοπτικά κανάλια (4 άδειες μόνο, σε δικούς της πελάτες, υπονοείται), θεσμούς όπως ο οργανισμός Διαφάνειας, τη Δικαιοσύνη κλπ.
Το θέμα όμως έχει βαθύτερες κι ευρύτερες διακλαδώσεις. Παρότι αυτά όλα τα φαινόμενα επισημαίνονται τόσο καθαρά, πόσοι έλληνες πολίτες τα κατανοούν;
Λίγοι κατανοούν αυτά τα απλά φαινόμενα και λιγότεροι παραμένουν έντιμοι και δεν διαπλέκονται στη διαφθορά.
“Έρευνα της Διεθνούς Διαφάνειας,” λέει ο κ. Ουγκάζ, “δείχνει ότι οι άνθρωποι με το υψηλότερο κοινωνικό και μορφωτικό επίπεδο δεν είναι απαλλαγμένοι από τη διαφθορά.”
4. Σε πάμπολλα άρθρα μου έχω επισημάνει πως χρειάζονται τεράστιες μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία. Μεταρρυθμίσεις πολύ βαθύτερες κι ευρύτερες από τον γνωστό Νόμο Παπαδιαμαντοπούλου. Μεταρρυθμίσεις που σχετίζονται με την ηθική πλευρά της νοοτροπίας μας.
Λέει ακόμα ο κ. Ουγκάζ εν κατακλείδι: “Η διαφθορά είναι το αποτέλεσμα μεγάλης κρίσης αξιών. Αυτό αντικατοπτρίζεται σε ηγεσία χωρίς όραμα ή ακεραιότητα, σε διεφθαρμένους πολιτικούς, γραφειοκρατία και έλλειψη εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς [=δικαιοσύνης] θεσμούς… Η θεραπεία είναι διττή: (α) εφαρμογή του Νόμου… (β) Υπεύθυνοι πολίτες. Αποτρεπτικά μέτρα που να στοχεύουν στην καλλιέργεια νέων συμπεριφορών και να ενσταλάξουν τις χαμένες αξίες στη νεολαία.”
Εκτός από ένα 6% των Συριζανελ αριστερο-φασιστών, αμφιβάλλω αν κανείς δεν έχει συνειδητοποιήσει πως η τωρινή κυβέρνηση είναι η πιο ανίκανη, διεφθαρμένη και καταστροφική στην ιστορία μας. Αμφιβάλλω επίσης αν πολλοί κατανοούν πως μια αλλαγή κομμάτων στη διακυβέρνηση (ΝΔ ας πούμε) θα βελτιώσει πολύ την κατάσταση.
Το κλειδί βρίσκεται σε υπεύθυνους κι έντιμους πολίτες. Μα που θα βρεθούν αυτοί;
