Η γνώση στη μορφή πληροφόρησης είναι κατακερματισμένη εντελώς. Υπάρχουν σήμερα περισσότερες ιατρικές ειδικότητες από τις γνωστές μας επιστήμες. Όσο για τις οδοντιατρικές και μόνο ειδικότητες, έχουμε τώρα πια περισσότερες από τα 32 δόντια μας! Καλό;
Μα ο κατακερματισμός δεν είναι το μόνο αμάρτημα της σύγχρονης κουλτούρας. Διεθνώς. Για να μην νομίζουμε πως μόνο εμείς αμαρτάνουμε με τους δικούς μας τρόπους. Υπάρχουν πολλά άλλα.
Πρώτον, μια φυσική διαίρεση που βασίζεται στους τρεις αναγνωρισμένους τύπους κοινού ανθρώπου: ο διανοούμενος, ο αισθηματίας και ο ζωτικός, ενεργητικός τύπος. Επομένως, εντελώς φυσικά, ο κόσμος και κάθε άποψή του προσεγγίζεται σε πρώτη φάση με αυτούς τους τρεις τύπους θεώρησης. Ο ένας είναι αναλυτικός και κατηγοριοποιεί. Ο δεύτερος βρίσκει τα ευάρεστα και τα δυσάρεστα και αφοσιώνεται στα πρώτα. Ο τρίτος τρέχει σαν ζουζούνι από μια ευκαιρία (υπαρκτή ή ανύπαρκτη) δράσης σε άλλη. Έτσι ένα κείμενο (άρθρο, ποίημα, νουβέλα) θα ενδιαφέρει τον διανοούμενο ως ιδέες, τον αισθηματία ως συγκινησιακό μήνυμα και τον δραστήριο ως πλοκή, κυρίως. Τα δικά τους έργα θα έχουν τη σφραγίδα του διανοούμενου, αισθηματία ή δραστήριου.
Μετά, κάθε τύπος από τους τρεις έχει τρεις εκδοχές. Διανοούμενος διανοούμενος, διανοούμενος αισθηματικός, διανοούμενος δραστήριος. Αισθηματίας αισθηματικός, διανοούμενος και δραστικός. Δραστήριος δραστικός, διανοούμενος κι αισθηματικός. Η ποικιλία τώρα είναι μεγαλύτερη και τα έργα και οι ερμηνείες έργων πιο περίπλοκα.
Η επιθυμία για γνώση γίνεται περίπλοκη επίσης. Ενώ ξεκινά από μια θετική, πρακτική έρευνα για την αλήθεια και για να κάνει τη ζωή, την ύπαρξη και κίνηση στην κοινωνία και στον κόσμο πιο απλή, πιο αρμονική και πιο ευτυχισμένη, έχει καταντήσει να αναλύει και να ερευνά την απαρχή του σύμπαντος και άλλα απίθανα και απροσπέλαστα ζητήματα, να δημιουργεί θεωρίες που αλλάζουν κάθε λίγες δεκαετίες και να διατυπώνει γνώμες επί παντός επιστητού. Μα όλη την ώρα παραγνωρίζοντας τη βασική παρόρμηση για την αλήθεια.
Οι άνθρωποι γενικά δεν λαμβάνουν υπόψη τους αυτές τις διαιρέσεις και διαφορές τύπων. Νομίζουν πως όλοι είναι ίδιοι, αν και αναγνωρίζουν διαφορές χαρακτήρων και νοοτροπιών, και πως όλοι μιλούν την ίδια γλώσσα κι εννοούν το ίδιο πράγμα όταν χρησιμοποιούν την ίδια λέξη. Νομίζουν π.χ. πως, επειδή είναι, μερικοί, οι ίδιοι θρήσκοι, και άλλοι θρήσκοι είναι θρήσκοι με τον ίδιο τρόπο – ενώ δεν είναι.
Έτσι με τις διαφορετικές απόψεις, γνώμες, θεωρίες, νοοτροπίες και διαφορετικούς στόχους των ανθρώπων υπάρχει μεγάλη σύγχυση και ασυνεννοησία και συνεπώς περιπλοκότητα και συγκρούσεις.
Ο Swami Shri Ramakrishna, ένας Άγιος που έζησε στην Ινδία τον 19ο αιώνα, είπε στους μαθητές του την ακόλουθη διαφωτιστική ιστοριούλα.
“Δυο φίλοι βρισκόντουσαν κατά καιρούς μαζί και περνούσαν την ώρα τους περπατώντας και κουβεντιάζοντας. Ο ένας ήταν μάλλον θεωρητικός και γνώριζε πολλά για τον κόσμο και τους ανθρώπους. Ο άλλος ήταν πιο απλός και πρακτικός.
Μια μέρα μπήκαν σε ένα μεγάλο περιβόλι που τράβηξε την προσοχή τους με τα πολλά καρποφόρα δέντρα, κυρίως μάνγκο. Ο πρώτος άρχισε να εξετάζει τα διάφορα δέντρα και να μετρά τους καρπούς των μάνγκο και των άλλων για να υπολογίσει την αξία του περιβολιού. Ο δεύτερος πήγε στο σπίτι του ιδιοκτήτη στην άκρη του περιβολιού, σύστησε τον εαυτό του, εξέφρασε τον θαυμασμό του για το περιβόλι κι έπιασε φιλία με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος του έδωσε άδεια να κόψει φρούτα και να φάει. Αυτό κι έκανε: έκοψε και δοκίμασε τα μάνγκο και μήλα κ.λπ. και πρόσφερε και στον φίλο του.
Ποιος από τους δυο ήταν ο σοφότερος;
Αν δεν είσαι κτηματίας κι έμπορος που θέλει να αγοράσει το περιβόλι, τι χάνεις τον καιρό σου μετρώντας δέντρα και καρπούς και κάνοντας υπολογισμούς; Δεν είναι καλύτερα να φας 2 ή 3 φρούτα φρεσκοκομμένα από το δέντρο τους;
Ο πολυάσχολος και ματαιόδοξος χάνεται σε σκέψεις και υπολογισμούς. Ο απλός και πρακτικός προσεγγίζει τον Κύριο και απολαμβάνει τα δώρα της δημιουργίας.”
Σήμερα δυστυχώς φαίνεται να υπερέχουν οι ματαιόδοξοι και πολυάσχολοι. Αυτοί κυβερνούν μάλιστα στις πλείστες χώρες. Και οι επιστήμονες έχουν εκδιώξει τον Κύριο του Σουάμι Ραμακρίσνα από το σύμπαν.
