1. Κανονικά θα έπρεπε να γράψω “πολιτικοί ηγέτες”. Όμως αυτό το είδος είναι υπό εξαφάνιση κι έχει μείνει μόνο ο κομματάρχης.
Η διαφορά όπως την καταλαβαίνω θεωρητικά κι όπως τη βλέπω στην πράξη της πολιτικής είναι πολύ απλή. Ο ηγέτης βάζει πρώτο το καλό του Έθνους, ο κομματάρχης το καλό του κόμματος και, ακόμα πιο πρώτο, του εαυτού του.
Είναι αδύνατο να διακρίνω στη μεταπολεμική Ελλάδα κάποιον που να του ταιριάζει ο τίτλος του ηγέτη. Μερικοί (πολλοί ίσως) θα υποδείξουν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Οπωσδήποτε, ο ΚΚ είναι με μεγάλη διαφορά ο καλύτερος πολιτικάντης της περιόδου. Αλλά για τον αντικειμενικό παρατηρητή παρουσιάζεται κατώτερος των περιστάσων τόσο πριν όσο και μετά τη Χουντική εξουσία. Το πόσο λειψός ήταν φάνηκε ξεκάθαρα στη Μεταπολίτευση οπότε, παρά τη μεγάλη στήριξη που πήρε από τον λαό, απέτυχε να κάνει έστω και μια σοβαρή διοικητική μεταρρύθμιση. Και ο Παπανδρέου θα νομιμοποιούσε το ΚΚΕ και θα μας έβαζε στην τοτινή ΕΕ ίσως και με καλύτερους όρους (αν και θα κατρακυλούσαμε στο σημερινό χάος όποιοι κι αν ήταν οι όροι τότε). Βλέποντας την άνοδο του Παπανδρέου, φρόντισε ο ΚΚ να μεταπηδήσει στην Προεδρία αφήνοντας τον Γ. Ράλλη, τον τελευταίο ευπατρίδη πολιτικό, να τα βάλει με το φίδι που είχε ήδη βγει από τη τρύπα!
2. Ο κ. Κουτσούμπας είναι δέσμιος της σταλινικής νοοτροπίας που ταλανίζει ποικιλότροπα όλους τους αριστερούς με τη νεκρική συνθηματολογία περί αγώνων, εργατιάς, προλεταριάτου, συσπειρώσεων κλπ.
Η κ. Γεννηματά υφαίνει εν αγνοία της το σάβανο του πάλαι ποτέ Πασόκ νομίζοντας ή ελπίζοντας μάλλον σε μια νεκρανάσταση μέσω της ισχνής Συμπαράταξης. Είναι ολοφάνερο, από την εποχή του Βενιζέλου για να μην πω Σημίτη, πως τίποτα ιδεολογικό δεν χωρίζει αυτό το κόμμα από τη ΝΔ ή τα άλλα “σοσιαλιστικά”. Αυτό που τα χωρίζει είναι προσωπικές φιλοδοξίες. (Για τη Δημαρ δεν αξίζει να πούμε τίποτα.)
Για τον κ. Θεοδοράκη λέω τα ίδια. Το πόσο άσχετος είναι φάνηκε όταν στην λίστα στις τελευταίες εκλογές έβαλε πρώτο τον κ. Ψαριανό και σε μη εκλόγιμη θέση τεχνοκράτες όπως η κα Λυμπεράκη και άλλοι. Στην πραγματικότητα δεν παρουσίασε τίποτα αξιόλογο.
Ο κ. Λεβέντης, γραφικός ίσως και γελοίος, είναι ο μόνος που εδώ και μήνες λέει σωστά πράγματα.
Ο κ. Μιχαλολιάκος είναι σαφώς παρανοϊκός όπως και οι πιστοί ακόλουθοί του στη Χρυσή Αυγή. Αλλά δεν νομίζω πως είναι πολύ χειρότερος από τον πρωθυπουργό μας.
3. Ο κ. Τσίπρας είναι σαφώς ψυχοπαθής και όλα τα στελέχη πάσχουν από σχιζοφρένεια. Η εμμονή του με το κόμμα του και την παραμονή του στην εξουσία θα τον αποτρελάνει πλήρως. Καμιά ιδεολογία/ιδεοληψία δεν μπορεί να επιφέρει τέτοια διακυβέρνηση. Μόνο παράνοια. Γι’αυτό διορίζει στρατηγικούς συμβούλους όπως οι Σχινάς και Καρανίκας. Το να γράφουν διάφοροι σοβαροφανείς πως βρίσκει ενάντιά του τους συντρόφους, βουλευτές και υπουργούς του, είναι αφελές μέχρι ανόητο. Αυτό που τον χαντακώνει είναι η δική του αλαζονεία, αμορφωσιά, ανικανότητα και αλλοπροσαλλοσύνη.
Έκπληξη προκάλεσε η άνοδος του κ. Μητσοτάκη. Πριν από χρόνια είχα πει σε φίλους πως ήταν ο καταλληλότερος. Και ξένες γλώσσες μιλάει πολύ καλά, και πανεπιστημιακή μόρφωση στο εξωτερικό έχει, και σε οικογένεια πολιτικών μεγάλωσε, και ανοιχτόμυαλος φάνηκε κι επιφυλακτικός για μεταρρυθμίσεις υπό τον Σαμαρά.
Δυστυχώς ούτε αυτός έχει τη στόφα του ηγέτη. Μπορεί να μιλάει για φιλελευθερισμό και μεταρρυθμίσεις, μα από όσα βλέπω, νομίζω πως πάσχει από τη γενική άγνοια. Ούτε φιλελεύθερος ούτε μεταρρυθμιστής είναι. Θα έπρεπε μέχρι τώρα να δώσει ένα καθαρότατο στίγμα προσδιορίζοντας με ακρίβεια τι σκοπεύει να κάνει. Προσπαθεί για την ώρα – και πολύ συνετά – να τακτοποιήσει τα του οίκου της ΝΔ, να συμμαζέψει αδικαιολόγητες δαπάνες. Αλλά αυτό δεν αρκεί.
Αντί να ορίσει τις μεταρρυθμίσεις που θα κάνει και να ζητήσει μια οικουμενική κυβέρνηση, μένει σε ομιχλώδη πολιτική περιοχή και προτιμά εκλογές. Αυτό δείχνει πως ειναι φιλόδοξος και θέλει την εξουσία όπως όλοι οι άλλοι. Κυρίως τώρα που τα ποσοστά του έχουν ανέβει κι έχουν πέσει του κ. Τσίπρα.
Ο Κ.Μ. δεν έχει καταλάβει πως κανένα κόμμα μόνο του δεν θα μπορέσει να περάσει τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται για να συνέλθει επιτέλους η χώρα και να μεταμορφωθεί σε Ευρώπη.
4. Μόνος ο κ. Λεβέντης έχει το θάρρος να μιλάει ξεκάθαρα.
Θέλει μια οικουμενική κυβέρνηση διότι μόνο αυτή θα μπορέσει να περάσει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
Θέλει μείωση βουλευτών, δημόσιων οργανισμών και υπαλλήλων, μείωση μισθών και συντάξεων, μείωση γραφειοκρατίας και διαφθοράς.
Θέλει αξιολογήσεις, διοικητική αναδιοργάνωση κι εξυγίανση και όσα συνεπάγονται αυτές οι μεταρρυθμίσεις.
Ναι, μάλλον έχει κι αυτός προσωπικές φιλοδοξίες, μα κανείς άλλος δεν πρεσβεύει τόσο ξεκάθαρα τέτοιες απαραίτητες αλλαγές.
