Μάθαμε για τις φοβερές δυσκολίες που πέρασαν (και περνούν) πολλοί πολίτες με το lockdown, τη μάσκα και όποιους άλλους περιορισμούς ένιωθαν (και νιώθουν) να τους καταπιέζουν. Υπάρχουν και μερικοί, σαφώς λιγότεροι, που ένιωσαν μεγάλη ανακούφιση βρίσκοντας νέους τρόπους να περνούν τη μέρα τους σε τέτοιες συνθήκες, να απολαμβάνουν τους νέους τρόπους και να θέλουν να τους διατηρήσουν (τηλεργασία, εμβάθυνση στο Διαδίκτυο, ένας περίπατος στη γειτονιά, διάβασμα κάποιου βιβλίου κ.λπ.).
Εγείρεται το ερώτημα: Γιατί οι πρώτοι ανταποκρίθηκαν τόσο ανώριμα και αρνητικά; Αντρόγυνα τσακώνονταν, άντρες και γυναίκες ένιωθαν καταπίεση και μελαγχολία, παιδιά και νεολαίοι «έχαναν» τη ζωή τους…
Μετά, διάβασα διάφορα για το bullying στα σχολεία και γυμνάσια και ΑΕΙ, ιδίως ένα άρθρο της Μαρίας Κατσουνάκη (Καθημερινή 27/6/21) για τον εκφοβισμό όταν μαθητές «τροφοδοτούν ένα γαϊτανάκι αφιλτράριστης βίας» που στιγματίζει και καταστρέφει ζωές. Και αναφέρονται ταινίες που παρουσιάζουν τέτοιες περιπτώσεις και μελέτες για περιστατικά από την επικαιρότητα (αυτοκτονία Γιακουμάκη 2015 κ.λπ.).
Μα η κα Κατσουνάκη αναφέρει και την αυξημένη σε συχνότητα κι ένταση συνήθεια οι νέοι (και πολλοί ενήλικες) να απορροφιούνται στα κινητά και τα i-pad τους και να χάνονται εκεί για ώρες, χωρίς άλλη επαφή με το άμεσο περιβάλλον.
Γιατί επιδίδονται τόσο χαιρέκακα, σαδιστικά οι μαθητές στον εκφοβισμό (=bullying); Τι είδους ανατροφή δέχονται στα σπίτια τους έτσι που να αγνοούν τόσο βάναυσα την ευημερία των συμμαθητών τους; Τι είδους παιδεία στα νηπιαγωγεία και σχολεία; Η ίδια η βία αυξάνεται συνεχώς σε πολλές μορφές!
Τι είδους ανατροφή δέχονται οι άλλοι/άλλες που εκφοβίζονται και βασανίζονται από τους μάγκες και σαδιστές και δεν είναι σε θέσει να τους αντιμετωπίσουν; Κάποτε όντως δεν είναι εύκολο, μα όχι και να φτάνουν στο σημείο να αυτοκτονούν!
Γιατί βρίσκουν ικανοποίηση στην προσήλωση και καθήλωση στην οθόνη του κινητού ή του i-pad οι νεαροί/νεαρές; Και δεν πρόκειται για «εμβάθυνση στο Διαδίκτυο», αλλά για κουτσομπολίστικη φλυαρία μεταξύ «κολλητών» που συχνά ανάμεσα σε διάφορες αερολογίες επικρίνουν και απαξιώνουν άλλα παιδιά.
Ελπίζω να μην περάσουμε μια πραγματική κρίση εμπόλεμης εμπλοκής. Οι περιορισμοί της πανδημίας και οι αντιδράσεις θα μας φανούν τότε αστείες. Αλλά ποιος θα θέλει να πολεμήσει; Να πειθαρχήσει σε διαταγές, να δώσει τη ζωή του για την «πατρίδα»;
Μπορεί οι πρωθυπουργοί και υπουργοί και οι διάφοροι ευφάνταστοι μπουρδολόγοι στα ΜΜΕ να δίνουν μακροσκελείς αναλύσεις και να διαβεβαιώνουν για την αμυντική θωράκιση της χώρας με υποβρύχια και τα ακαταμάχητα Ραφάλ της Αεροπορίας. Μα ποιος θα έχει τη διάθεση, όπως παλαιότερα, να πολεμήσει και να χάσει τη ζωή του;
Όλοι αυτοί οι εκφοβιστές, οι μάγκες, οι μπαχαλάκηδες, οι προοδευτικοί αγωνιστές, οι διαδωλητές, οι αγανακτισμένοι, οι κουφοντινιστές – όλοι αυτοί θα σπεύσουν να πολεμήσουν;
Τα ερωτήματα αυτά τα οποία οι έγκριτοι, ξερόλες δημοσιογράφοι δεν θέτουν, δείχνουν σε μια κατεύθυνση που κανείς δεν θέλει να κινηθεί. Διότι δεν γνωρίζουν πού θα καταλήξουν.
Ή μάλλον υποψιάζονται κάτι σοβαρό, μα δεν είναι σίγουρο και ξεκάθαρο. Διότι αν γίνει σίγουρο και ξεκάθαρο θα είναι τρομακτικό.
Η νεότερη γενιά (με λιγοστές εξαιρέσεις) δεν δίνει δεκάρα για την κοινωνία ή το έθνος. Θέλει μόνο τη δική της καλοπέραση, την ικανοποίηση των δικών τους επιθυμιών. Αυτό ουσιαστικά μαθαίνουν από γονείς και από δασκάλους και ψυχολόγους.
Υπάρχει δυστυχώς πλήρης έλλειψη ορθής ανατροφής και παιδείας. Αυτά όλα τα νομοσχέδια των εκάστοτε υπουργών για ωράρια, δέσμες, αριθμούς σε τάξεις, θέματα κ.λπ. είναι όλα σαχλαμάρες. Δεν φτιάχνουν καλούς, υπεύθυνους, έντιμους ενήλικες, με αρκετή αυτοπεποίθηση και δύναμη ώστε να μη λυγίζουν στην πρώτη πίεση και, επιπλέον, να γνωρίζουν στοιχειώδεις ηθικές αρχές και να συμπεριφέρονται σύμφωνα με αυτές .
Και η κατάσταση χειροτερεύει με τα χρόνια.
Πως όλοι αυτοί οι λαλίστατοι αρθρογράφοι, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και πολιτικοί αγνοούν αυτά τα οφθαλμοφανή πράγματα; Πώς οι γονείς δεν ενδιαφέρονται να πιέσουν εκπαιδευτικούς και πολιτικούς;
Η άγνοια πρέπει να είναι βαθύτατη!
