Ο κ. Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος είναι αξιοθαύμαστος από πολλές απόψεις. Γράφει στο ΒΗΜΑ καθημερινά σχεδόν κι ενώ αποφεύγω να τον διαβάσω, καμιά φορά ενδίδω κι εγώ στον πειρασμό για λίγη πλάκα. Κυρίως γιατί μου φαίνεται να έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, μεγαλύτερη από ό,τι εγώ για τον εαυτό μου.
Στα μέσα Μαΐου μας προειδοποιεί μάλλον παρά συμβουλεύει να μη χαιρόμαστε που απέτυχε ο Ιγκλέσιας και το κόμμα του των Podemos (= «Μπορούμε»): αυτή η «αποτυχία είναι για περίσκεψη όχι για πανηγυρισμούς». Το παράδοξο είναι πως συμφωνώ με αυτή τη διατύπωση έστω κι αν θεωρώ εντελώς ασύστατα και παράλογα όλα όσα γράφει.
Βλέπει πως ενώ ξεκίνησε πολλά υποσχόμενο το κόμμα στην Puerta del sol (= θύρα του Ήλιου!) της Μαδρίτης και – άκουσον– άκουσον – «συνεχίστηκε στις Πλατείες της Αθήνας (δίνοντας) ώθηση στο φαινόμενο Σύριζα», τώρα καταρρακώθηκε. Και τώρα «η δύναμη που σηκώνει κεφάλι είναι η λαϊκίστικη δεξιά που διεκδικεί και τον χώρο της ακροδεξιάς».
Βλέπει επίσης πως σηματοδοτείται η αποτυχία να διαμορφωθεί «ένα πολιτικό ρεύμα ικανό να διαχειριστεί την εξουσία σε προοδευτική κατεύθυνση, να ανακόψει τις επιπτώσεις της λιτότητας, να επαναφέρει την αξιοπρέπεια των εργαζομένων και να δώσει μέλλον στους νέους».
Εγώ έχω αφιερώσει χρόνια τώρα «περίσκεψη» για αυτά τα θέματα και διαφωνώ ριζικά με τον κ. Χαραλαμπόπουλο, που είναι «δημοκρατικός» τόσο που προτιμά το Λευτέρης από το (αρχικό του) Ελευθέριος. Είναι και «προοδευτικός» και «πολιτικά ορθός» και μάλλον εύθυμα «ηθικός» έτσι που να μας νουθετεί από μία δυσθεώρητη ανωτερότητα – την οποία έχουν όλοι αυτού του είδους οι δημοκρατικοί –προοδευτικοί. Στην ανομολόγητη πραγματικότητα ίσως και να αριστερίζει. Αλλά, φαντασθείτε τώρα τον Ιγκλέσιας και τον Τσίπρα να ξαναφέρνουν την αξιοπρέπεια και να δίνουν μέλλον στους νέους!!!
Διότι βλέπει, με τη δική του «περίσκεψη», πως η «συζήτηση για το τι σημαίνει Αριστερά και ευρύτερα προοδευτική πολιτική στον 21ο αιώνα είναι ανοιχτή…»
Από τη δική μου «περίσκεψη» βλέπω πως η Αριστερά έχει αποδειχθεί ανυπολόγιστα οπισθοδρομική (πίσω στη δεκαετία 1960) σε κάθε εκδήλωσή της. Ιδίως στην ασουλούπωτη ασυναρτησία της.
Βλέπω πως ο Ιγκλέσιας συμμάχησε με τους Σοσιαλιστές που κατηγορούσε ως μέρος της κάστας που έφταιγε για τη λιτότητα, την ανεργία κι έλλειψη προοπτικής. Εδώ, ο Τσίπρας συμμάχησε με τον ακροδεξιό Καμμένο με την ίδια εξουσιολαγνεία και μας φόρτωσε τρίτο μνημόνιο ύψους 80 δις. Ευρώ κι 100 νεκρούς στο Μάτι!
Που στην ευχή υπάρχει ή υπήρξε αριστερή κυβέρνηση που έφερε πρόοδο και προοπτική;
