από τον Νικόδημο
1. Με τους πολιτικούς αλλά και με μη-πολιτικούς δεν είναι τόσο εύκολο να γνωρίζει κάποιος τα κίνητρά τους, ειδικά αν δεν γνωρίζει καλά το πρόσωπο.
Επιμένω για τη γνήσια στροφή του ΑΤ. Αλλά, όπως έγραψα στο §3, το θέμα δεν τελειώνει με την απόρριψη κάθε σκέψης ρήξης με τους Εταίρους, την παραδοχή λαθών και την ανάληψη μιας πιο υπεύθυνης στάσης με την υιοθέτηση σκληρών μέτρων εκ μέρους του.
Αυτά είναι τα προαπαιτούμενα – για να χρησιμοποιήσουμε μια τρέχουσα φράση.
Πόσο χρόνο χρειάζεται κάποιος στη θέση του ΑΤ για να συνειδητοποιήσει τη λαθεμένη σκέψη και πορεία του και να μεταμεληθεί;
Ας μην ξεχνάμε πως ο ΑΤ δέχεται το ένα χαστούκι μετά το άλλο από τους Θεσμούς εδώ κι έξι μήνες. Είδε πως αυτοί δεν υποχωρούν με τίποτα και πως όλο το οπλοστάσιο επιχειρημάτων και τακτικών (δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία, νωπή εντολή, αλληλεγγύη, δημοψήφισμα κλπ.) της κομμουνιστικής νοοτροπίας του δεν είχε κανένα αποτέλεσμα.
Επίσης, στις συχνές επισκέψεις του στις πρωτεύουσες της Ευρώπης και με τη συμμετοχή του σε διαβουλεύσεις, είδε από κοντά μια άλλη, πολύ διαφορετική λειτουργία πολιτικών προσώπων και θεσμών από αυτή που είχε συνηθίσει στις (τύπου καφενείου) συνελεύσεις του Σύριζα. Όσο κι αν αυτά τα θεωρούσε μπουρζουά, καπιταλιστικά κλπ., δεν μπορεί να μην τον επηρέασαν κάπως.
Η μεταμέλεια γίνεται σε μια πυρακτωμένη στιγμή συνειδητοποίησης που είναι αποτέλεσμα ή άθροισμα πολλών προηγούμενων στιγμών εμπειρίας και κατανόησης.
2. Έγραψα στο §3 συμπερασματικά επί λέξη για τα μέτρα που υιοθέτησε:-
Βέβαια το ζήτημα δεν τελειώνει εδώ – με τη στροφή αυτή.
Τα μέτρα πρέπει να εφαρμοστούν και όχι απλώς να ψηφιστούν στη Βουλή. Θα ήταν μικρόψυχο αν τα τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα αρνούνταν να βοηθήσουν τον κ. Τσίπρα.
Πρέπει επίσης ο ίδιος ο κ. Τσίπρας να συνειδητοποιήσει πως ο κομμουνισμός που έχει ενστερνισθεί είναι άκρως ανεδαφικός, επικίνδυνος και καταστροφικός.
Και πρέπει να απομακρύνει από υπουργικές θέσεις, αν όχι από το κόμμα, πρόσωπα όπως ο κ. Λαφαζάνης, ο κ. Στρατούλης, η κα Κωνσταντοπούλου κλπ., που για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικούς τρόπους, μένουν στις κυριολεκτικά “κόκκινες γραμμές” τους.
Ο αρχηγός των φιλελευθέρων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κ. Φέρχοφσταντ, (όπως και ο αρχηγός των σοσιαλιστών κ. Πιτέλα) έδωσε στον πρωθυπουργό μας καλές συμβουλές για μεταρρυθμίσεις στη γραμμή Χαριλάου Τρικούπη κι Ελευθέριου Βενιζέλου: –
διάλυση του πελατειακού κράτους·
μείωση του δημοσίου·
άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων·
φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων – εφοπλιστών κλπ·
ισονομία για όλους χωρίς εύνοιες για διάφορες ομάδες.
Κι εδώ έχουμε ήδη δύο ενέργειες στις οποίες ο ΑΤ πρέπει σύντομα να προβεί: να κάνει τις μεταρρυθμίσεις αυτές, αλλά και άλλες, όπως ιδιωτικοποιήσεις, ακόμα και κατάργηση νόμων που αλλοίωσαν την κατάσταση που παρέλαβε (προσλήψεις, νόμος Μπαλτά κλπ.)· να έρθει σε άμεση ρήξη με, και να διώξει από, την κυβέρνηση και το κόμμα, τα ακραία στοιχεία που εμποδίζουν την ανάπτυξη. (Υπάρχουν κι άλλες μεταρρυθμίσεις, όπως ιδιωτικοποιήσεις.)
3. Υπάρχουν όμως και πρόσθετα “προαπαιτούμενα”.
Το πιο σημαντικό είναι να κάνει ακόμα ένα διάγγελμα και αυτή τη φορά να πει στον λαό την αλήθεια ξεκάθαρα.
Έγραψα επίσης πως ο ΑΤ “έχει κότσια και τη στόφα να είναι” αληθινός ηγέτης.
Για να πραγματωθεί αυτό θα πρέπει να ομολογήσει τα τεράστια σφάλματα που ο ίδιος και η κυβέρνησή του έκανε ρίχνοντας τη χώρα στα βράχια.
Δεν αρκεί να πει, όπως είπε ήδη – “Κάναμε λάθη…” Πρέπει να συγκεκριμενοποιήσει τα λάθη αυτά. Και είναι πολλά και πελώρια.
Ο ΑΤ ήθελε εξουσία γρήγορα νομίζοντας πως θα μπορούσε να διακυβερνήσει τη χώρα με τον εύκολο τρόπο που λειτουργούσε το κόμμα και πως θα μπορούσε να επιβάλει άρον άρον το κομμουνιστικό του πρόγραμμα.
Ως αντιπολίτευση κράτησε μια στείρα, βίαια επιθετική, διχαστική στάση χωρίς ποτέ, μα ποτέ, να τείνει μια χείρα βοήθειας προς την κυβέρνηση – όπως τη ζητάει τώρα.
Ο ΑΤ και ο Σύριζα γενικά έδωσε αφειδώς υποσχέσεις νομίζοντας πως εύκολα θα έβρισκε και τα χρήματα για την υλοποίησή τους εξαπατώντας τον λαό.
Προχώρησε με βιάση στην κατάργηση μέτρων που οδηγούσαν τη χώρα σε κάποια ανάπτυξη και σχετικά γρήγορη έξοδο από το Μνημόνιο.
Διαιώνισε τις πρακτικές του πελατειακού κράτους με (επανα)προσλήψεις και διορισμούς φίλων, συγγενών, κομματόσκυλων και συμπαθούντων – σε αυξανόμενο βαθμό.
Δεν είχε κανένα σχέδιο ούτε για διακυβέρνηση ούτε για τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές – ΔΝΤ, ΕΚΤ κι Ευρώπη.
Ήταν δε ολοφάνερο πως δεν είχε την παραμικρή ιδέα του “τι εστίν Ευρώπη” και πώς λειτουργούν τα διάφορα ευρωπαϊκά όργανα.
Προχώρησε με αλαζονεία (και συχνά με ύβρεις και απειλές) απαιτώντας τούτο και κείνο, μη καταλαβαίνοντας πως ο επαίτης δεν μπορεί να έχει απαιτήσεις.
Δοκίμασε όλα τα φτηνά κόλπα της συριζικής στρατηγικής – απειλές, συναισθηματικές τσιριμόνιες και κορώνες, αναφορές στη δημοκρατία κλπ, σα να μιλούσε σε συριζαίους ή τον ανύποπτο, παλαβό ελληνικό λαό, και κάθε τόσο ανέτρεπε τα συμφωνηθέντα.
Το δημοψήφισμα ήταν το σάπιο κερασάκι στην τούρτα των φαντασιώσεών του.
4. Ο λαός πρέπει να μάθει από τα χείλη του ίδιου του ΑΤ τα σφάλματα που έκανε ο Σύριζα και την απλή αλήθεια ότι οποιοδήποτε Μνημόνιο είναι προτιμότερο από τη φτώχεια και το χάος μιας άτακτης χρεοκοπίας!
Κάθε πράξη μας, ή απραξία, έχει συνέπειες. Το νέο τρομερό Μνημόνιο είναι συνέπεια, επιφανεικά της τυχοδιωκτικής τακτικής και, βαθύτερα, της άγνοιας, αλαζονείας και απληστίας του αρχηγού του Σύριζα.
Ο ΑΤ θα γίνει πραγματικός ηγέτης της χώρας μόνο αν εφαρμόσει τα παραπάνω.
Η ομιλία του μετά τη Σύνοδο, όπου αποδέχθηκε τους πιο επαχθείς όρους από το 2010, δείχνει πως δεν έχει κατανοήσει την πραγματική σπουδαιότητα των περιστάσεων. Αντί να τονίσει την ευκαιρία που του δόθηκε να αναμορφώσει την Ελλάδα σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα με αποτελεσματική δημόσια διοίκηση και δικαιότερη διανομή πλούτου, φλυάρησε με τη συνήθη συνθηματολογία του λαϊκιστή για την (ανύπαρκτη) επίδραση του ηρωικού του αγώνα (;!) στην εξέλιξη της Ευρώπης.
Τέτοια ομιλία δεν υπόσχεται σοβαρή αλλαγή.
